ตอนที่ 9 ไอ้ชั่ว
1141 คำ
คุณตาตวาดเรียกชื่อเราอย่างดัง แต่ถามว่าเราแคร์ปะ ไม่จ้ะ เรายังคงลอยหน้าลอยตาไม่ได้สนใจคำพูดของคุณตาเลย
“ไม่เป็นไรครับคุณตา ผมไม่ถือสาน้องอัญหรอกครับ แล้วอีกอย่างผมไม่ถือคนที่พูดไม่คิด เหมือนพวกไร้การศึกษาด้วยนะครับ”
ไอ้บ้าเขียนมันหันมายักคิ้วให้เรา ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันแอบด่าเรานี่หว่า
“ไอ้ตี๋ แกว่าใคร”เราเข้าไปผลักอกไอ้บ้าเขียนจนมันเกือบเซเลย
“ใครอยากรับก็รับซิ เฮียไม่ได้เอ่ยชื่อ”
“แกว่าฉันใช่ปะ นี่คงหิวลูกกระสุนมากซินะ”
“เฮียไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลยนะ น้องอัญอย่าร้อนตัวซิ”
“นี่แก”
“อ้าว พอๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว”
คุณตาพูดขัดขึ้น ทำให้ทั้งเรากับไอ้บ้าเขียนต้องหยุดเถียงกัน
“คุณตาก็ให้ไอ้เขียนมันขอโทษอัญก่อนซิคะ มันด่าอัญอ่ะ”
เราพูดออกมาเสียงดังอย่างไม่ยอม ตอนนี้เราโกรธมันมากเลยจริงๆนะ
“คนผิดคือเรานะ อย่ามาทำแบบนี้”
“สุดท้ายคุณตาก็เลือกไอ้เขียนก่อนทุกทีอ่ะ”
เราชักปืนออกมาก่อนที่จะเล็งไปที่ไอ้เขียน ทำเอาคุณตาตกใจใหญ่เลย เพราะเราปลดเซฟด้วย
“น้องอัญจะทำอะไรลดปืนลงเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
“อัญก็เล็งปืนไปที่มันไงคะ แต่ถ้าไม่ติดว่าอาดากับอากรรักมัน อัญคงจะฆ่ามันไปแล้ว”
เราเดินสะบัดออกมาแม้ว่าคุณตาจะเรียกเราเอาไว้แต่เราก็ไม่ฟัง เราโดดขึ้นมอไซค์แล้วรีบบิดออกมาทันที เราขับมาตามทาง แล้วมันก็มีเบอร์โทรเข้ามาเราจึงจอดรถและเอาบลูทูธขึ้นมาใส่ ก่อนจะออกรถอีกครั้ง
“ว่าไงลอร่า”
เราพูดชื่อลอร่าขึ้นมาทันที เธอคือผู้หญิงในรูปที่คุณตาให้คนถ่ายไว้ซึ่งวันนั้นเราเจอกันครั้งแรกแล้วเราก็หิ้วเธอเข้าโรงแรมทันที แน่นอน เราจัดการเธอแบบเสื้อที่ขย้ำเหยื่ออย่างหิวกระหาย แล้วตั้งแต่วันนั้นเธอก็โทรหาเราตลอดเรียกได้ว่าติดแจไม่แพ้เบลเลย
“พี่อัญมาหาลอร่าที่ห้องได้มั้ยคะ ลอร่าคิดถึง”
“ได้ซิพี่ก็กำลังคิดถึงลอร่าอยู่พอดี”
เราเปลี่ยนเส้นทางตรงไปหาลอร่าแทน ซึงเราบิดรถไม่นานก็ถึง แต่พอเราก้าวลงจากรถ ร่างเราก็วูบทันที
เราถูกอะไรซักอย่างฟาดเข้ามาที่หลัง และตามตัว เราพยายามหยิบปืนที่ด้านหลังกางเกงแต่แม่งมันก็ฟาดเราไม่ยั้งเลย บ้าเอ้ยไม่มีช่องให้ตั้งตัวเลยซักนิด แล้วจู่ๆ หมวกเราก็ถูกดึงออกจากหัวจนเราเห็นรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น
“ว่าไง พยัคฆ์ขาวน้อย”
เสียงผู้ชายพูดขึ้น ซึ่งเราจำได้ว่ามันคือแก๊งลิงลม เป็นแก๊งค์ปลายแถวสุดๆเวลาเราไปประชุมรวมพลแก๊งค์มาเฟีย ก็จะเห็นมันก้มหัวให้เราอยู่เลย ไอ้บัดซบเอ้ย ลอบกัดเราได้ไงเนี้ย
“ไอ้ลิงลม ไอ้ชั่ว มึงเล่นสกปรกนี่หว่า แน่จริงมาตัวๆกะกูซิวะ ”
เราพยายามพาตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่แม่งเจ็บชิบ
“ตัวๆหรอ ไม่เอาวะ 5555 จะว่าไปล่อมึงออกมาเนี้ย โคตรง่ายเลยเนอะ”
คำพูดของมันสุดจะกวนจริงๆ จากนั้น มันก็ฟาดไม้มาที่ตัวเราไม่ยั้ง รวมถึงหัวด้วย ทำให้หัวเรามีเลือดออกมา จนรู้สึกได้เลยว่ามันเยอะมาก
“กูอยากรู้นักผู้หญิงปากหมาอย่างมึง ลองได้โดนตีนแล้ว จะหยุดปากหมาได้รึเปล่า แม่งเวลาอยู่ที่ประชุมแก๊งค์ ดูถูกกูดีนัก”
“ถึงมึงจะฆ่ากู กูก็จะไม่หยุดด่ามึง แล้วอีกอย่างมึงมันก็เป็นแค่ไอ้ปลายแถวที่ใช้วิธีสกปรกก็เท่านั้นไม่มีวันมายืนเป็นพวกแถวหน้าได้หรอก ถุ้ย!!!!!!!”
เราถุยเลือดใส่หน้ามันทันที ทำให้มันโกรธจัด ใช้มือตบเราจนหน้ากระแทกพื้นเลย แม่งเอ้ย ระบมไปหมด ถ้ามันไม่เล่นเราทีเผลออย่าหวังเลยว่าจะได้เห็นเราสภาพนี้อ่ะ เราพยายามดันตัวเองขึ้น เราจะไม่มีวันตายแบบหมาข้างถนนแน่นอน กูเป็นมาเฟีย กูไม่ยอมแน่ๆ
พลั้ก!!!!!!!!!!!!!!
เสียงไม้หรืออะไรซักอย่างกระทบเข้ากับหัวเราอย่างแรง เราจึงล้มลงแล้ว แล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
……………………………………………………………………
เขียนฟ้า TALK
ผมยืนมองน้องอัญขับรถออกไปอย่างเป็นห่วง ถึงจะปากร้าย แต่จริงๆเนื้อแท้น้องอัญเป็นคนจิตใจดี และขี้น้อยใจสุดๆ แต่ที่เห็นเข้มแข็งแบบนั้นเป็นเพราะว่า น้องอัญสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองให้ออกห่างจากพวกผู้ชายที่เก่งกว่า เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้น้องอัญได้รับคำชมจากคนทั่วไป ซึ่งทุกคนในครอบครัวรู้ข้อนี้ดี ทุกคนจึงไม่ถือสาน้องอัญกับการเอาแต่ใจและ ไม่ฟังใครแบบนี้
“ตาขอโทษด้วยนะเขียน น้องอัญเริ่มเกเรขึ้นทุกวันละ เพราะถูกตามใจจนเคยตัวแล้วแบบนี้จะมาคุมกิจการของตาได้ยังไง”
คุณตาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนใจ เพราะจริงๆคุณตาตั้งใจจะยกทุกอย่างให้น้องอัญดูแลอยู่แล้ว เพียงแต่น้องอัญต้องใจเย็นให้มากกว่านี้ก็เท่านั้น
“ได้แน่นอนครับคุณตา เพราะน้องอัญเก่ง และสามารถทำทุกอย่างได้ไม่แพ้ผู้ชายเลย” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้คุณตา เพราะผมมั่นใจในตัวน้องอัญว่าน้องอัญจะสามารถดูแลทุกอย่างของคุณตาได้แน่นอน ด้วยมือของน้องอัญเองนั่นแหละ
“นี่ขนาดลับหลังยังเยินยอน้องขนาดนี้ แล้วนี่รายนั้นจะรู้รึเปล่าก็ไม่รู้นะว่าเขียนไม่เคยคิดแย่งอะไรของน้องเลย เอ๊ะอะก็โวยวายว่าเขียนมาแย่งความรักไป”
“น้องอัญเขาเป็นที่รักของทุกคนนะครับ พอมีผมมาเลยทำให้รู้สึกเหมือนผมมาแทนที่”
“ทีกับเจ้าป็อกไม่เห็นเป็นเลย”
คุณตาหันไปมองพี่ป็อกที่นั่งแคะเล็บเท้าอย่างสบายใจ
“ไม่ต้องมองผมเลยนะตา ผมมันอินดี้ เรื่องรักไม่ยุ่งมุ่งแต่กวนตีนชาวบ้านไปวันๆ”
คุณตาส่ายหัวเบาๆให้กับความไม่สนโลกของพี่ป็อก แต่ถึงเวลาคับขัน พี่ป็อกก็จะเป็นที่พึ่งให้ผมได้เสมอนะ เพราะพี่ป็อกตัวใหญ่ ใครเห็นก็กลัว แล้วอีกอย่างยิงปืนโคตรแม่นเพราะได้คุณตาเป็นคนสอนเองกับมือ เหมือนกับน้องอัญ
- ผู้เขียน
