ตอนที่ 8 อัญญ์มาลี
1105 คำ
เบลนอนหายใจเหนื่อยหอบอยู่บนเตียง เราเดินไปหยิบบุหรี่แล้วลงมานอนที่เตียง เบลจึงเอามือมากอดเราเอาไว้ ช่างออดอ้อนซะจริงๆนะ
“เบลรักพี่อัญจังค่ะ”
“ อืม”
เราหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนที่จะเอามือไปลูบหัวเบลอย่างเอ็นดู เด็กเอ๋ยเด็กน้อยความรักมันไม่มีในโลกหรอกนะ ช่างเพ้อฝันซะจริงๆ
เรากำลังหลับเลยแต่ก็ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นจึงใช้มือควานหาโดยไม่ได้หยิบขึ้นมาดูเลยด้วยนะว่าเป็นใคร
“อืม จะโทรอะไรนักหนารำคาญ”
เราตะคอกออกไปนิดนึงเพราะคิดว่าต้องเป็นไอ้พี่ป็อกชัวร์ เพราะรายนั้นโทรตามจิกเป็นไก่เลย น่ารำคาญเป๋งอ่ะ
“ตอนนี้หลานอยู่ที่ไหนอัญญ์มาลี”
แทบช็อกอ่ะ เพราะเสียงที่ตอบกลับมา เป็นเสียงที่เราคุณเคยเป็นอย่างดี เพราะนี่คือเสียงของคุณตาทามาดะนั่นเอง
“ค่ะคุณตา อัญอยู่ที่หอเพื่อนค่ะ คุณตามีอะไรกับอัญรึเปล่าคะ”
ให้ไว เราลุกลี้ลุกลนเลยงานนี้
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
จากเสียงคุณตาที่เราฟังแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่อ่ะ
“ค่ะ เดี๋ยวอัญเข้าไปค่ะ”
แล้วคุณตาก็กดวางสาย ส่วนเราก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ แล้วซักพักเบลก็รู้สึกตัวแล้วรีบเข้ามากอดเราจากด้านหลังทันที
“พี่อัญจะไปไหนคะไม่อยู่ต่ออีกนิดหรอ”
เบลทำเสียงอ้อดอ้อน เราจึงแกะมือเบลออกแล้วหันไปมองหน้าสาวน้อยผู้น่ารักด้วยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ที่สามารถกระชากใจสาวๆมานับไม่ถ้วน
“พี่มีธุระ เอาเป็นว่า คราวหน้าพี่จะจัดให้น้องเบล จนฟ้าสางเลยนะจ้ะ”
เราหยิกที่แก้มเบลเบาๆก่อจะกดริมฝีปากลงที่แก้มเพื่อให้เธอคิดว่า เธอสำคัญสำหรับเรามาก
“ก็ได้ค่ะ เบลจะรอนะคะ”
“จ้ะ”
เราหยิบเสื้อยีนขึ้นมาสวมทับเสื้อยืดทันทีก่อนจะรีบออกจากห้องเบลและตรงกลับบ้าน แต่พอมาถึงเรากลับเห็นคุณตานนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา นี่คงจะพึ่งบินมาจากญี่ปุ่นแน่ๆ
“หวัดดีค่าคุณตา”
เราเข้าไปกอดคุณตาเอาไว้ก่อนจะหอมแก้มตาไป 1 ที เพื่อเรียกความรักจากตา ตาถึงค่อยยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เป็นไงเรา ดื้อมากรึเปล่า”เจอกันคุณตาก็ถามแบบนี้เลยเหรอเนี้ย
“อัญไม่เคยดื้อเลยนะคะ”
“จริงเหรอ”
“จริงค่ะ ว่าแต่คุณตามีอะไรกับอัญคะ ถึงได้บินมาแบบไม่บอกแบบนี้”
พรึ๊บ!!!!!!!!!
รูปในมือคุณตาถูกโยนลงบนโต๊ะกระจายเต็มไปหมด เราจึงค่อยๆหยิบมันขึ้นมาดู ถึงภาพมันจะมืด แต่มันก็สามารถทำให้เรารู้ได้ว่าคนในรูปคือใคร
“อธิบายมาซิ”
คุณตาจ้องเราอย่างหาคำตอบแถมท่าทางก็เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้อีกด้วยซึ่งเราไม่ชอบจริงๆเลยนะกับท่าทางแบบนี้
“ ก็รูปคนจูบกันไงคะคุณตา”
“ใช่ แต่ในรูปนั่นมันเราไม่ใช่หรอ”
คุณตาหันมามองเราและทำหน้าตาไม่พอใจ ซึ่งเห็นได้ชัดเลย
“ค่ะ อัญเอง”
เรายอมรับกับคุณตาอย่างแมนๆ เพราะถึงยังไง คุณตาก็ต้องรู้อยู่ดี ว่าเราไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆและเราก็นอนกับผู้หญิงด้วย
“นี่ตกลงเรานอนกับผู้หญิงจริงๆหรออัญ”
คุณตาพูดออกมาอย่างตกใจ นี่ขนาดเป็นมาเฟียนะเนี่ย คุณตายังระงับความตกใจไม่ได้เลย
“ก็ไม่ได้เสียหายนี่คะคุณตา อัญก็ทำงานได้ปกติ ฆ่าคนปกติ ไม่เห็นว่ามันจะทำให้ชีวิตอัญลำบากตรงไหนเลย” เราพยายามอธิบายให้คุณตาเข้าใจ เพราะเราคิดว่าการที่เราเป็นแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเลยนะ
“แต่เราเป็นผู้หญิง เราต้องแต่งงานเพื่อมีเชื้อสายสืบสกุลต่อไปให้ตระกูลเรานะ”
“ไม่ค่ะ อัญไม่แต่ง แล้วก็จะไม่มีวันแต่งด้วย อัญทำตามที่คุณตากับม๊าบอกได้ทุกอย่างนะคะ ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องแต่งงาน อัญเกลียดผู้ชายพวกนั้น อัญ อยู่คนเดียวอัญก็อยู่ได้ แถมทำได้ดีกว่าพวกผู้ชายด้วยซ้ำ”
เราพร่ำบอกกับคุณตาออกไป จนสีหน้าของคุณตาดูหนักใจสุดๆ แล้วไม่นานเขียนกับพี่ป็อกก็เดินมา
“สวัสดีครับคุณตา”
ไอ้เขียนมันยกมือไหว้คุณตาอย่างนอบน้อม มันนี่โคตรเอาหน้าเลย สงสัยจะกลัวคุณตาไม่รักแหง๋ ว่าแต่มันมาทำอะไร หรือว่าคุณตาเรียกมันมา
“เขียนมาก็ดี พอดีตามีเรื่องจะปรึกษาอยู่พอดีเลย เขียนว่างมั้ย”
“ว่างครับ”
“งั้นก็ดี”
แหม ดูเข้ากันดีจริงๆนะ คุณตาของเรากับกาฝากอย่างเขียนเนี้ย
“ ในเมื่อถ้าคุณตามีไอ้เขียนแล้ว คุณตาก็คงไม่ต้องการอัญแล้วมั้งคะ”
เราลุกขึ้นยืน ตอนนี้พร้อมวิ่งออกจากบ้านละนะ คือไม่อยากอยู่หายใจร่วมกับเขียนมันไง
“ทำไมไปเรียกเฮียเขาแบบนั้นละอัญ ไม่น่ารักเลยนะ”
เราโดนคุณตาดุเพราะเขียนมันอีกแล้ว ไอ้บ้า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอดเลยเพราะเป็นเขียนงั้นเหรอ คุณตาคงรักเขียนพอๆกับเราเลยซินะ ชิ!!!!!!!!
“ก็มันไม่ใช่พี่ชายจริงๆของอัญนี่คะ ไม่จำเป็นที่อัญจะต้องไปพูดดีด้วยซะหน่อย”
เราพูดตามความคิดของตัวเองที่อยู่ในใจโดยไม่สนว่าคนที่ฟังอย่างไอ้เขียนจะรู้สึกยังไง ซึ่งถ้ามันไม่พอใจก็ออกไปจากบ้านเรา ก็แค่นั้น มาใช้นามสกุลคนอื่น ก็ต้องทำใจแบบนี้แหละ
“ปากร้ายที่สุดไม่นึกถึงใจคนอื่นก็ที่ 1 ใจดำ”
พี่ป็อกพูดขึ้นมาลอยๆแต่กลับเหล่ตามองมาที่เรา นี่ก็อีกคน รักจังไอ้เขียนเนี้ย
“อัญ...ขอโทษเฮียเขียนเดี๋ยวนี้” คุณตาหันมาดุเราเสียงเข้มเลย
“ไม่ค่ะ อัญไม่ขอโทษแล้วอัญก็ไม่ผิดด้วย อัญเชื่อนะคะ ว่าที่คุณตามาด่าอัญเนี้ยต้องเป็นฝีมือไอ้เขียนแน่นอนที่จ้างคนตามถ่ายรูปอัญอ่ะ”
เรากำหมัดแน่น ต้องใช่แน่ๆ คนที่ทำให้คุณตารู้เรื่องต้องเป็นมันนี่แหละ
“ทำไมยิ่งโต คำพูดคำจาถึงไม่ได้น่ารักแบบนี้นะ อัญ”
“คุณตาก็ไม่ได้รักอัญอยู่แล้วนี่คะ หายใจเข้าออกก็เป็นไอ้เขียนตลอด งั้นก็ให้มันมาเป็นหลานแท้ๆ ยกทุกอย่างให้มันไปเลยซิคะคุณตา”
“อัญญ์มาลี”
- ผู้เขียน
