สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 28

"ท่านพี่ไปซื้อเกวียนกันเถอะเจ้าค่ะแล้วค่อยมาซื้อของกันหรือจะให้ข้าไปรอที่ร้านขายข้าวสารเลยเจ้าคะ"นางถามสามีตอนที่เดินแยกออกมาจากท่านอาของนางมือข้างหนึ่งจูงหานซูอิงอยู่ คนเริ่มเยอะเดี๋ยวจะหลงกันหานตงเทียนจับมือน้องชายเอาไว้และเดินไปพร้อมๆกันทั้งสี่คน

"พี่ว่าไปด้วยด้วยกันเลยดีหรือไม่จากนั้นแล้วเราค่อยขับเกวียนกลับออกมาซื้อข้าวของใส่เอาไว้และจะได้ไปถามเรื่องเรียนของตงเหวินเลย"

"ได้เจ้าค่ะถ้าเช่นนั้นเราก็ไปที่เขาขายสัตว์กันเลย" นางบอกและเดินตามหลังสามีไปติดๆ พอมาถึงที่ขายสัตว์นางให้สามีไปเลือกเอาวัวตัวที่แข็งแรงสองตัวเลย

ส่วนนางจะไปเลือกเกวียนรอถ้าถูกใจก็นำวัวมาเทียมเกวียนได้เลย นางจึงไปกับหานซูอิงตรงที่จอดเกวียนขายใช้เวลาเลือกวัวเทียมเกวียนสามเค่อก็ได้วัวหนุ่มที่แข็งแรงและวัวสาวตัวใหญ่ไม่ต่างกัน มันคงเป็นคู่รักกันหานตงเทียนบอกว่ามันไม่ยอมเดินมาด้วยทั้งยังเอาหัวดันเขาไปทางวัวสาวตัวที่อยู่คอกติดกันอีกเขาสงสารจึงซื้อมาด้วยกันเลยในราคาตัวผู้ตัวละหกสิบตำลึงเงินส่วนตัวเมียห้าสิบตำลึงเงิน

อวี่หลิงก็ได้เกวียนขนาดกลางและมีหลังคาไม่ใช้ไม้ที่หนักมาก นางสงสารวัวที่จะเทียมเกวียนจึงเอาที่พอดีกับแรงของวัวสองตัวจะได้ไม่ใช้แรงของวัวมากจนเกินไป นางมองวัวที่สามีเล่าให้ฟังด้วยความสนใจและพวกมันก็สะอาดเจ้าของที่นี้ดูแลดีกลิ่นจึงไม่เหม็นมากเหมือนที่ผ่านมาหลายโรง พอเทียมเกวียนได้นางก็จ่ายตำลึงให้พ่อค้ารวมค่าเกวียนหนึ่งร้อยสี่ตำลึงเงินพอดี

ก่อนจะขึ้นเกวียนโดยสามีกับน้องชายของเขานั่งด้านหน้ากับพี่ชายนางจึงนั่งข้างหลังกับหานซูอิง เด็กทั้งสองคนดีใจมากที่ได้เกวียนเล่มใหม่พวกเขายิ้มและหัวเราะอย่างถูกใจ

"หลิงเอ๋อร์น้องจะให้พี่พาไปซื้ออะไรก่อนพี่จะได้พาไปที่ร้านเลย" หานตงเทียนถามภรรยาหลังจากขับเกวียนออกมาจากโรงขายสัตว์แล้ว

"อ้อไปร้านขายข้าวและเครื่องครัวก่อนเจ้าค่ะท่านพี่แล้วค่อยไปร้ายขายเมล็ดผักและร้านผ้าเจ้าค่ะ" นางบอกสามี

"ได้พี่จะพาไปเดี๋ยวนี้ละ" หานตงเทียนตอบก่อนจะขี่เกวียนตรงเข้าไปในตลาดตามที่ภรรยารักบอก พอมาถึงใกล้ตลาดเสียงพูดคุยจอแจของพ่อค้าแม่ค้าและชาวบ้านที่มาหาซื้อของดังเจี้ยวจ๊าวอย่างคึกคัก

หานซูอิงมองดูผู้คนด้วยความตื่นเต้นนานมากแล้วที่ไม่ได้เข้ามาตลาดและอวี่หลิงนางก็ไม่ต่างจากเด็กทั้งสองเพราะนี้มันตลาดโบราณของจริง จะไม่ให้นางดี้ด๊าได้หรือนางก็ชอบของแปลกเหมือนกันนะ

พอมาถึงหน้าร้านหานตงเทียนจึงหยุดเกวียนและรับเอาสองสาวลงจากเกวียน

"พี่จะรอที่นี้น้องเข้าไปซื้อได้เลยพี่จะเฝ้าเกวียนและรอรับของที่น้องจะซื้อมา" เขาบอกภรรยาสาว

"ได้เจ้าค่ะท่านพี่คงไม่นานแล้วเราค่อยไปร้านอื่นอีก" นางจึงจูงมือหานซูอิงเดินเข้าไปซื้อข้าวสารและเครื่องปรุงเครื่องครัวนางเลือกเอาสิ่งไหนที่ไม่มีในบ้านและสั่งข้าวขาวอย่างดีหนึ่งกระสอบ หานซูอิงได้แต่ยืนอย่างตกใจที่พี่สะใภ้ใหญ่สั่งของเยอะมากเด็กในร้านขนมาขึ้นเกวียน เอาแค่นี้ก่อน ที่เหลือในมิติอันนี้แค่บังหน้าเฉยๆนางคิดและเดินเข้าไปเลือกเมล็ดผักที่ร้านใกล้กันจนครบก็เดินออกมาพอเด็กในร้านยกใส่เกวียนเรียบร้อยแล้ว

นางจึงเดินไปที่ร้านขายผ้าที่อยู่ถัดไปอีกไม่ไกลให้สามีกับน้องชายขับเกวียนตามพวกนางมาเรื่อยๆ นางเย็บผ้าด้วยเข็มไม่เก่งจึงซื้อชุดสำเร็จเลยให้สามพี่น้องคนละเจ็ดชุดครบวันครบสีไปเลยรวมของนางด้วย รองเท้าคนละสามคู่ ผ้าอีกห้าพับให้หานซูอิงเย็บนางมีฝีมือทางนี้และให้นางเลือกเอง

"พี่สะใภ้ใหญ่จะวาดแบบผ้าสวยๆให้เจ้าปักรับรองว่าคุณหนูในเมืองนี้จะต้องชอบและขายดีอย่างแน่นอน" นางซื้อให้ครบทั้งเข็มอุปกรณ์ตัดเย็บทุกอย่างที่น้องสามีต้องใช้นางไม่ขี้เหนียวเพราะมันคืออาชีพของน้องสามี นางจะผลักดันให้น้องของสามีมีอาชีพเป็นของตัวเองให้พวกที่รังเกียจสามพี่น้องกระอักเลือดตายไปเลย

จากนั้นก็เข้าไปซื้อกระดาษพู่กันที่ฝนหมึกให้หานตงเหวินให้เขาหัดเขียนอักษรก่อนที่จะเข้าเรียนจนครบ ให้เจ้าตัวเข้าไปเลือกเองเองตามใจทุกอย่างจนพอใจ

"ไม่ต้องกลัวพี่สะใภ้จะจ่ายตำลึงให้ไม่ต้องเกรงใจอะไรที่ต้องใช้จงเลือกมาให้พอ" นางบอกหานตงเหวิน

"ขอบคุณขอรับพี่สะใภ้ใหญ่ข้าจะตั้งใจเรียนและปกป้องครอบครัวของพวกเราขอรับ" เขาบอกพี่สะใภ้ด้วยความตั้งมั่นที่จะดูแลครอบครัวต่อไปในภายภาคหน้า

"ไม่ต้องเกรงใจขอให้ตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตของเจ้าเองแค่นี้ก็ถือว่าตอบแทนพี่สะใภ้แล้วละตงเหวิน"

"ขอรับพี่สะใภ้" หานตงเหวินตอบรับ

นางจึงซื้อถังหูลู่ให้น้องสามีอีกคนละห้าไม้ทั้งสองคนดีใจจนน้ำตาไหลกล่าวขอบคุณพี่สะใภ้ใหญ่ด้วยความซาบซึ้งใจ พี่ชายใหญ่ช่างโชคดีที่ได้พี่สะใภ้ที่ดีแต่งเข้าบ้านนางคือดาวนำโชค เด็กทั้งสองคนคิดตั้งแต่ที่พี่ชายใหญ่จะแต่งนางเข้าบ้านพวกเขามีแต่สิ่งดีๆที่ได้เจอกับนาง

นี้ก็ใกล้ยามเว่ยแล้วนางซื้อขนมโบราณอีกหลายอย่างให้กับเด็กๆ ก่อนจะบอกสามีไปกินบะหมี่ร้านข้างทางก่อนที่จะไปถามเรื่องเรียนของน้องชายรองต่อเลย

หลังกินบะหมี่คนละชามอิ่มหานตงเทียนก็ขับเกวียนนำหน้าท่านอาอวี่จางเฉิงไปที่สถานศึกษาต่อเลยเพราะนั่งกินบะหมี่ด้วยกันจึงออกจากร้านไปพร้อมกันทีเดียวเลย

พอมาถึงนางกับท่านอาจึงพาเด็กทั้งสองเข้าไปถามอาจารย์ที่สอนเด็กและได้ความว่าหลังจากผ่านหน้าหนาวให้ทั้งสองคนเข้ามาเรียนได้เลยและลงชื่อสมัครเอาไว้ จ่ายตำลึงคนละสิบตำลึงเงินและได้ใบรับนักเรียนเรียบร้อยจึงเก็บเอาไว้คนละใบเป็นหลักฐานในการเข้าเรียน

จากนั้นจึงพากันเดินทางกลับบ้าน หานตงเหวินยิ้มตลอดทางบางครั้งเขาก็ร้องเพลงด้วยความดีใจในที่สุดเขาก็ได้เรียนหลังจากที่หมดหวังมานานหลายปี

"ขอบคุณพี่สะใภ้ใหญ่เหลือเกิน" เขาบอกพี่ชายใหญ่ที่นั่งข้างหน้าด้วยกันกับพี่ชายหานตงเทียนยิ้มอย่างอ่อนโยนโยกหัวน้องชายเบาๆ

"ในเมื่อพี่สะใภ้ใหญ่ดีกับพวกเจ้าขนาดนี้ก็จงช่วยกันดูแลนางดีๆเวลาที่พี่ไม่อยู่เข้าใจไหม ให้เชื่อฟังนางเปรียบเป็นแม่ของพวกเจ้าได้เลย เห็นไหมพอแต่งนางเข้าบ้านพวกเราก็มีทุกอย่าง พี่สะใภ้ของพวกเจ้านางเตรียมเอาไว้ให้สำหรับพวกเราแล้ว" หานตงเทียนบอกน้องทั้งสองคน

"ขอรับข้าจะดูแลพี่สะใภ้ใหญ่อย่างดีพี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง"

มาถึงบ้านก็ยามเซินพอดี พอเกวียนขับผ่านเข้าในหมู่บ้านชาวบ้านต่างชี้ไม้ชี้มือให้กันดูที่ครอบครัวที่แสนจะยากจนพากันซื้อเกวียนบ้านละเล่มรวมทั้งวัวตัวใหญ่อีกสองตัว พวกเขาช่างโชคดีที่ขายกวางได้มาหลายตำลึงทองนี้ก็ได้ข่าวว่ามีนายช่างไปสร้างบ้านตาเฒ่าอวี่เซี่ยได้หลายวันแล้ว

"ข่าวลือที่ว่าคงจะจริงข้าจะให้ลูกสาวลูกชายข้าแต่งเข้าบ้านของพวกเขาให้ได้" พวกเขาพูดกันด้วยความอิจฉาที่เมื่อก่อนไม่มีใครสนใจสองครอบครัวนี้เพราะยากจน

"ข้าได้ข่าวจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านคุยกันพวกเขาพากันไปวัดที่ของสองครอบครัวที่กว้านซื้อเอาไว้จนหมดแล้วเมื่อสองวันก่อนมานี้ ข้าถามหลานชายของหัวหน้าหมู่บ้านที่เดินกลับมาจนค่ำ" ชาวบ้านที่ใกล้กันกับหัวหน้าหมู่บ้านบอกคนที่นั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

คนที่ได้ยินต่างตาลุกวาบด้วยความสนใจกลับไปนี้ต้องปรึกษาคนในบ้านหาวิธีแต่งเข้าบ้านของครอบครัวสกุลอวี่ให้ได้