สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 27

"จริงหรือเจ้าคะพี่สะใภ้ใหญ่ท่านให้พวกเราไปในเมืองด้วยจริงหรือเจ้าคะ" นางพูดด้วยเสียงสั่นคลอเพราะตั้งแต่ที่บิดามารดาเสียชีวิตไป พี่ชายก็มาบาดเจ็บสาหัสจึงขายเกวียนออกไปพวกนางไม่เคยได้เข้าไปที่ตลาดอีกเลยตั้งแต่นางกับพี่รองได้ห้าหนาวแล้วนางก็ไม่เห็นความสุขอีกเลย

"จริงสิต่อไปถ้าพวกเราปลูกผักผลไม้จนพอที่จะขายได้พี่สะใภ้จะพาพวกเจ้าเข้าไปขายช่วยจนเจ้าจะเบื่อไปเลย" นางบอกเด็กทั้งสองคน

"ข้าไม่มีวันเบื่อเลยเจ้าค่ะพี่สะใภ้ใหญ่ ข้าจะช่วยท่านทำงานทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ พี่รองก็ด้วยจริงไหมเจ้าคะ" นางถามพี่ชาย หานตงเหวินก็พยักหน้าตามน้องสาวเป็นไก่จิกเลยทีเดียวอวี่หลิงมองสองพี่น้องด้วยความเอ็นดู

"กินมื้อเช้าแล้วก็ไปเตรียมตัวกันเถอะ ใส่ชุดใหม่ที่พี่ซื้อมาให้ละให้ใส่ไม่ได้ให้เก็บไม่ต้องกลัวว่ามันจะเก่า พี่สะใภ้จะซื้อให้ใหม่จนพวกเจ้าใส่มันไม่ทันเลยละ" นางบอกเด็กทั้งสองคนอีกครั้ง

"เจ้าค่ะ/ขอรับพี่สะใภ้ใหญ่" ทั้งสองคนตอบนางด้วยรอยยิ้มจนตาหยี่ที่จะได้เข้าเมืองอีกครั้ง และพี่สะใภ้ยังให้ใส่ชุดใหม่อีกด้วยจะไม่ให้ดีใจได้อย่างไร สองพี่น้องช่วยกันเก็บถ้วยไปล้างโดยที่ไม่ให้นางทำต่อเพราะที่ทำมื้อเช้าแสนอร่อยก็มากพอแล้ว

หานซูอิงนางตั้งใจจะให้พี่สะใภ้สอนทำอาหารให้นางเวลาที่พี่สะใภ้ทำงานนางจะได้แบ่งเบาและช่วยทำอาหารรอให้ทุกคนในครอบครัวของนางกิน ทั้งสองคนล้างถ้วยและหัวเราะไปด้วยความสุขที่จะได้เข้าเมืองกับพี่ใหญ่รวมทั้งพี่สะใภ้ใหญ่ด้วย

"ขอบใจน้องมากหลิงเอ๋อร์ที่ให้พวกเขาไปในเมืองด้วยพี่สงสารน้องทั้งสอง ตั้งแต่ที่ขายเกวียนมารักษาดวงตาของพี่พวกพวกเขาก็ไม่เคยได้เข้าไปในตลาดอีกเลย ลำพังแค่หาตำลึงมาซื้อหาอาหารให้พวกเราทั้งสามพี่น้องรอดไปได้ในแต่ละปีก็สาหัส ด้วยอากาศที่หนาวและหิมะที่ตกตลอดเป็นเวลาหลายเดือนอีก" หานตงเทียนบอกภรรยา

"น้องบอกแล้วยังไงละเจ้าคะว่าต่อจากนี้พวกเราจะไม่ลำบากอีกต่อไป ข้าจะพาครอบครัวของเราให้มีความสุขในทุกๆวันเจ้าค่ะ" นางบอกสามีและยิ้มให้กำลังใจให้สามีของนางให้สบายใจอย่าได้กังวลอะไรอีก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าบ้านหานตงเทียนจึงลุกขึ้นกอดภรรยาและหอมแก้มนางอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านที่นายช่างคงมาดูที่สร้างบ้านแล้วนั้นเอง อวี่หลิงได้แต่ยืนตกใจที่สามีของนางจะรุกหนักเกินไปแล้วนี้ขนาดอยู่ข้างนอกเขายังกล้าแสดงความรักกับนางอีก

"หื่นเกินไปแล้วนะเจ้าคะ" นางส่งเสียงตามหลังสามีไป หานตงเทียนหัวเราะในลำคอด้วยความชอบใจที่ได้แกล้งภรรยาหน้าแดงเพราะอายเขานั้นเอง

พอเปิดประตูหน้าบ้านก็เจอท่านอาอวี่จางเฉิงพานายช่างมาดูที่จะสร้างบ้าน เขาจึงพาทุกคนเดินเข้าบ้านมาหาภรรยาที่ยืนรออยู่ในบ้าน หลังจากที่อวี่หลิงทักทายอาของนางและพากันเดินไปที่นางปักไม้เอาไว้ที่จะปลูกบ้านสามหลัง

นางเอาแบบบ้านให้น้องชายนายช่างที่ทำบ้านของท่านอาแต่ติดพันงานอื่นอยู่จึงมอบงานนี้ให้น้องชายเพราะพวกเขาเป็นช่างสร้างบ้านกันทั้งครอบครัว นางบอกลายละเอียดชัดเจนและเขียนกำกับเอาไว้ให้เข้าใจง่าย นายช่างพอใจแบบบ้านมาก

"ขอซื้อไปทำให้คนอื่นด้วยจะได้ไหมข้าจะลดราคาให้พวกเจ้าหรือจะรับเป็นส่วนแบ่งข้าเสนองานได้สองส่วนในการขายแบบบ้านแต่ละครั้งก็ได้" นางจึงตกลง

"ได้ข้าจะวาดให้อีกหลายแบบให้ท่านด้วยดีไหมเจ้าคะ"

นายช่างตกลงและก็เขียนสัญญากันเรียบร้อยนี้คือรายได้อีกทาง พอเดินดูสถานที่จนได้ราคากันอยู่ที่สองร้อยสิบตำลึงทอง บ้านสามหลังโรงเรือนใหญ่อีกสี่โรงและบ้านในที่ซื้อมาใหม่อีกสามหลังเช่นเดียวกัน นางจะทำเอาไว้ไปซื้อทาสมาทำงานช่วยหลังจากผ่านหน้าหนาวไปแล้วจึงจะเตรียมบ้านเอาไว้สำหรับคนงานหลังละสองห้อง มีห้องน้ำห้องครัวทุกหลังและเพิ่มห้องเก็บเสบียงอีกห้องใหญ่ใต้บ้านของนางเพิ่มอีกสามตำลึงทำห้องใต้ดิน นางจึงถามต่อไปอีกว่า

"นายช่างรับทำกำแพงด้วยไหมข้าจะล้อมที่ทั้งหมดท่านตีราคามาได้เลยฝั่งนี้ห้าร้อยกว่าหมู่ ข้างหน้าอีกสามร้อยกว่าหมู่เช่นเดียวกัน ท่านสามารถหาคนงานมาช่วยทำได้ไหมเจ้าคะ คนละส่วนกันกับสร้างบ้านนะเจ้าคะเพราะข้าอยากให้บ้านเสร็จก่อนที่จะถึงหน้าหนาว"

"ทั้งสองฝังข้าคิดร้อยแปดสิบตำลึงทองเช่นเดียวกันเจ้าจะว่าเช่นไรข้าจะให้หัวหน้าหมู่บ้านคัดเอาคนที่ขยันมาทำงานด้วยและจะได้ช่วยให้พวกเขามีตำลึงซื้อของตุนเอาไว้ที่จะถึงหน้าหนาวนี้เช่นเดียวกัน"

"ได้ข้าตกลงตามนี้เจ้าค่ะท่านมาทำสัญญาได้เลยข้าจะจ่ายมัดจำครึ่งหนึ่งก่อนจบงานจ่ายหมดเลยทีเดียว"

"ทั้งหมดสามร้อยแปดสิบสามตำลึงทองรวมห้องใต้ดิน" นายช่างบอกราคาแก่นาง นางจึงไปเอาตำลึงทองมาให้นายช่างสองร้อยตำลึงทองก่อนอีกร้อยแปดสิบสามตำลึงทองจ่ายในวันส่งมอบบ้านและกำแพง

"ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อของและเริ่มลงมือพรุ่งนี้เลย" นายช่างบอกก่อนจะรับตำลึงที่เขียนสัญญากันคนละฉบับสามคนเก็บคนละฉบับให้อาของนางเก็บเอาไว้อีกใบเป็นพยานด้วย

"ท่านอาเจ้าคะวันนี้ข้าจะขอติดเกวียนเข้าเมืองไปด้วยนะเจ้าคะ ข้าว่าจะซื้อเกวียนอีกเจ้าค่ะสำหรับส่งปลาและใช้ในบ้านของสามีข้าด้วย" นางบอกอาของนาง

"อือได้สิข้าก็มาดูนายช่างแล้วก็จะเข้าไปส่งปลาเลยถ้าเช่นนั้นเราก็ไปกันเถอะหลิงเอ๋อร์ ไปด้วยกันทั้งหมดใช่ไหม" อวี่จางเฉิงถามหลานสาว

"เจ้าค่ะท่านอา" จากครอบครัวของสามีนางนั้นทั้งหมดก็เดินตามท่านอาของนางไปที่บ้านครอบครัวอวี่และนั้งเกวียนเข้าเมืองไปด้วยกัน นางก็ถามท่านอาของนางเรื่องสร้างบ้านของท่านอาและล้อมรั้วเช่นเดียวกันกับนางทุกอย่างและวางแผนจะปลูกอะไรบ้างจนไปถึงในเมือง

เด็กทั้งสองคนดีใจมากชี้ไม้ชี้มือพูดกันสองคนด้วยรอยยิ้ม อวี่หลิงนางคิดว่าจะส่งหานตงเหวินเข้าเรียนเพราะถึงวัยที่จะเข้าเรียนแล้ว วันนี้นางจะลองเข้าไปถามที่สถานศึกษาดูก่อนและจะชวนสามีพาไปถามด้วยตนเองเลย

พอมาถึงที่ตลาดนางจึงลงกันก่อนเพราะท่านอาต้องไปส่งปลาที่เหลากับบุตรชายของท่าน นางก็บอกเรื่องเรียนกับอาของนางด้วยเช่นเดียวกันให้พวกเขาเข้ามาเรียนด้วยกันเลยนางจะเป็นคนไปถามก่อน

นัดหมายกับท่านอาตอนยามเว่ยที่สถานศึกษาและให้สามีถามน้องชายว่าอยากไปเรียนไหมนางไม่บังคับ

เด็กสองคนก็ดีใจมากที่จะได้เข้าเรียนที่สถานศึกษาส่วนหานซูอิงนางจะสอนเองเพราะยังไม่มีที่ไหนรับเด็กผู้หญิงเข้าเรียนในตอนนี้นั้นเองที่นี้ผู้ชายช่างเป็นใหญ่เหลือเกินเหอะนางคิดในใจของตัวเอง