สาวน้อย...มือสอง

“ขวัญ! ขวัญ! มาช่วยแม่ทำกับข้าวหน่อยเร็วลูก”          หญิงวัยกลางคนกำลังวุ่นอยู่ในครัว เพื่อจัดเตรียมอาหารนำไปถวายพระที่วัด รวมไปถึงสังฆทานที่วางไว้บนโต๊ะทานอาหาร ซึ่งหล่อนฝากภูมิรพีหรือลูกเขยซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน                         เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของขวัญนิภา หล่อนเป็นมารดาของขวัญจิราที่เอ่ยชื่อเรียกบุตรสาวของตนไปเมื่อสักครู่   ขวัญนิภาซึ่งอยู่ในชุดลายไทย มัดผมรวบเก็บไว้อย่างเรียบร้อย สีผมดำธรรมชาติ รูปร่างสมส่วน ตัวเล็กกว่าขวัญจิราอยู่ไม่มาก หน้าตาละม้ายคล้ายกับขวัญจิรา ซึ่งบุตรสาวถอดแบบมาจากตนไม่มีผิดเพี้ยน ถ้าบอกว่าทั้งสองเป็นพี่น้องก็อาจจะมีคนเชื่อได้ เพราะขวัญนิภาไม่ได้ดูแก่ลงไปมากมายนัก ถึงแม้ว่าอายุจะเข้าเลขหกในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าแล้วก็ตาม “จ๊ะ แม่” เธอขานรับ                                                        ก่อนจะวางดอกไม้ลงในแจกันให้เรียบร้อย พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทั้งที่ในมือถือแจกันดอกไม้เอาไว้ พลางสาวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน เพื่อนำของที่อยู่ในมือทั้งสองข้างขึ้นไปไว้ในห้องพระ เมื่อเรียบร้อยแล้ว  ร่างเล็กก็ก้าวขาลงมาชั้นล่าง พร้อมกับนำร่างกายอันบอบบางตรงเข้าไปยังห้องครัวแทบจะทันที เมื่อเท้าแตะพื้นบันไดขั้นสุดท้าย ขวัญ หรือ ขวัญจิรา วัยยี่สิบเจ็ดปีเศษ ที่เพิ่งนำแจกันดอกไม้ไปไว้ให้กับผู้เป็นมารดาได้กราบไหว้ หลังจากที่ท่านกลับมาจากวัดแล้ว ขวัญจิรา มีรูปร่างหน้าตาดีพอใช้ได้ เป็นผู้หญิงรูปร่างผอมบาง ส่วนสูงประมาณ 160 เซนติเมตร ผิวพรรณธรรมชาติแต่ไม่ขาวมาก ผมสีน้ำตาลดัดลอนถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อยและสวยงาม เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เป็นชุดไทย เหมาะจะเข้าวัดเข้าวาทำบุญด้วยเช่นกัน แค่เพียงชั่วครู่ เธอก็ช่วยมารดาจัดแจงทำอาหารที่อยู่ในกระทะ เพราะขวัญนิภากำลังล้างผักในอ่างล้างจาน จากนั้นเพียงไม่นาน ขวัญนิภาก็ถือโคมผัก ส่วนมืออีกข้างกำและสะบัดน้ำที่ติดผักให้หลุดออก ก่อนจะหย่อนมันลงไปในกระทะที่ขวัญจิรากำลังผัดเนื้อหมูและเครื่องปรุงจนออกรส เลยทำให้สองสาวได้พูดคุยกันตามประสาแม่ลูก “ขวัญ วันนี้พี่ภูมิจะเข้ามารับตอนไหน นี่ก็เริ่มจะสายแล้วนะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยปากถามบุตรสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับกระทะใบใหญ่ ซึ่งมันใหญ่กว่าแขนเจ้าตัวแน่นอน “คงอีกสักพักค่ะแม่ ขวัญเพิ่งโทรหาพี่เขาไม่นานเอง” หญิงสาวตอบคำถามผู้เป็นมารดา                                                           ขวัญจิราเป็นผู้หญิงเรียบร้อย เฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้ามารดาหรือต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ แต่เวลาอยู่กับเพื่อนกับฝูง เธอก็จะสนุกเฮฮาปาร์ตี้เหมือนวัยรุ่นทั่วไป                                        ทว่าเวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ที่เธอไม่ได้สัมผัสกับวัยนั้นอีกแล้ว หลังจากที่หญิงสาวได้แต่งงานกับภูมิรพี ซึ่งเป็นการแต่งงานของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายรวมไปถึงตัวภูมิรพีเอง เจ้าตัวเมื่อได้เห็นหน้าขวัญจิราสมัยเรียน เขาก็ได้พาบิดาและมารดาไปสู่ขอเธอทันทีหลังจากที่เจ้าตัวเรียนจบ ภูมิรพี หรือ ภูมิ เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลาย ๆ คนอยากได้ และเขาตรงสเปคผู้หญิงหลาย ๆ คน แถมเจ้าตัวเป็นคนที่มุ่งมั่นกับงาน สำหรับเขา งานคืองาน เล่นคือเล่น เขาทำธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับร้านขนมเค้ก เปิดอยู่ในห้างสรรพสินค้าชั้นนำของจังหวัด และตัวเขาเองก็มีฝีมือในการทำขนมเค้กอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นเค้กวันเกิด เค้กทานเล่นเป็นอาหารว่าง หรือแม้กระทั่งรับทำเค้กในงานแต่ง ภูมิรพีเป็นชายหนุ่มรูปร่างสันทัด เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว และเป็นคนเจ้าระเบียบ เสื้อผ้าหน้าผมต้องดูดีอยู่เสมอ เมื่อออกไปพบปะกับลูกค้า แต่ในเวลาที่เขาเข้าครัวลงมือทำเค้กกับมือ เขาจะแต่งตัวตามสบายให้เหมาะกับการทำงานในห้องครัว ภูมิรพีและขวัญจิราเจอกันได้อย่างไร ย้อนกลับไปในสมัยที่ ขวัญจิรายังเรียนมหา’ลัย เธอใส่ชุดนักศึกษา กระโปรงยาวเกือบถึงพื้น สวมรองเท้าผ้าใบ สีขาวใส่สบาย ด้วยความที่ขวัญจิราไม่ชอบใส่รองเท้าคัทชู เพราะมันชอบกัดเท้าของเธอ จนหญิงสาวต้องมานั่งทะเลาะกับรองเท้าต่อหน้าเพื่อน ๆ ในกลุ่ม รวมถึงเพื่อน ๆ ในห้องอีกด้วย ภูมิรพีได้เจอกับขวัญจิรากันครั้งแรก คือ ตอนเธอไปทานอาหารกับเพื่อน ๆ ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เนื่องด้วยเพื่อนในกลุ่มของเธอใส่ชุดนักศึกษาคล้าย ๆ กัน ซึ่งตัวเขาเองก็มิอาจทราบได้ว่า เป็นเพื่อนจากมหา’ลัยเดียวกันหรือไม่ หรือแค่ต่างคณะ แต่ทว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจในจุดนั้น ซึ่งในตอนนั้นขวัญจิราไว้ผมยาวสีดำ กำลังนั่งหัวเราะต่อกระซิกกับเพื่อน ๆ อย่างออกรส แต่ในขณะเดียวกัน เขาเองก็ต้องยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ พร้อมกับพยายามขยายภาพเข้าไปใกล้ ๆ ว่าเธอศึกษาอยู่ที่ไหน คณะอะไร และชั้นปีที่เท่าไหร่ ซึ่งในตอนนั้นภูมิรพีมีอายุยี่สิบเก้าย่างสามสิบปี เป็นช่วงอายุที่เขาควรจะมีครอบครัว และอีกอย่างเพื่อนในวัยเดียวกับเขาต่างก็มีครอบครัวและเจ้าตัวน้อยกันเกือบหมด ต่อจากนั้นเพียงไม่นาน เขาสืบสาวได้ว่าผู้หญิงที่ตนหลงรัก ศึกษาที่ไหน ชั้นปีอะไร รู้ถึงชื่อและนามสกุลของเธอ เพราะเจ้าตัวดันเอารูปดังกล่าวไปให้ฐากูรและกชอรซึ่งเป็นบิดาและมารดาของตนได้ชม และบอกกับพวกท่านทั้งสองอีกว่า‘ผู้หญิงคนนี้ที่ผมอยากจะแต่งงานด้วย’ คำพูดที่เขากล่าวออกมา เป็นคำพูดที่ผู้หญิงหลาย ๆ คน อยากได้ยินจากปากผู้ชายที่เธอหลงรัก หรือจากปากของฝ่ายชายที่แอบชอบผู้หญิง แต่เมื่อภูมิรพีได้พบเจอกับขวัญจิรา พอเขาได้เห็นปุ๊บ ก็หลงรักปั๊บ น้อยคนนักที่จะมีความรู้สึกได้ถึงขนาดนี้ จนทำให้ภูมิรพีเชื่อในคำนิยามที่กล่าวไว้ว่า ‘รักแรกพบ’ มันเป็นยังไง  ทว่าในตอนนั้น กชอรผู้เป็นมารดาของภูมิรพีมีความรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเด็กคนนี้ซะเหลือเกิน เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก กชอรก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เด็กสาวคนนี้เป็นบุตรสาวของขวัญนิภา ซึ่งเป็นเพื่อนของตนในสมัยเรียน อีกอย่างก็เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี่เอง