ยัยตัวป่วน..สุดที่รัก

บทที่ 10 เริ่มเปลี่ยน

อยู่ดีๆ อิพี่นนท์มันก็ฉุดฉันมาต่อหน้าต่อตาทุกคนโอ้ยย..หัวใจเต้นแรงอีกแล้วเมื่ออยู่ไกล้ คือครั้งนี้มันไกล้แบบไกล้มากๆ..คืออิพี่มันโดนตัวฉันไงแก..คราวที่แล้วแค่เจอกันไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัว ผู้ชายอะไรมือก็นุ่มตัวก็หอม โอ้ยคิดอะไรยัยวี่เอ้ย

ผมเห็นน้องหน้าเหวอเมื่อผมตัดสินใจ จับมือน้องเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะพวกมันเล่นกันไม่เลิกเสียเวลาครับอืมว่าแต่มือน้องโครต นุ่มเลย ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่ผมจะเดินมาหาน้องหน่อยละกัน..

..............

พวกผมเรียนเสร็จแล้วก็กำลังจะแยกย้ายกันกลับ เสียงไลน์ก็ดังขึ้นมาซะก่อนผมจึงหยุดเดินเพื่ออ่านไลน์

พ่อ : นนท์วันนี้ไปรับน้องวี่มาผับด้วยนะ พ่อกับอาพัฒน์จะคุยกันเรื่องงานเลี้ยงประจำปีของบริษัท

นนท์ : ได้ครับ

พ่อ : โอเคตามนั้น อย่าลืมชวนเพื่อนๆ มาด้วยล่ะ

นนท์ : ครับ

พ่อ : แกพูดคำอื่นเป็นบ้างมั๊ย

นนท์ : เป็นครับ

พ่อ : สติ๊กเกอร์เครื่องหมายคำถาม

นนท์ : สติ๊กเกอร์ยิ้มกว้าง

พ่อ : ตอนแม่แกคลอดสงสัยลืมเอาปากแกมาด้วยแน่

นนท์ : สติ๊กเกอร์รูปหัวเราะ

พ่อ : สติ๊กเกอร์แยกเขี้ยว

ผมได้แต่ขำอยู่ในใจ ก็คงจริงอย่างที่พ่อบอกแหละผมเป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร ก็ไม่รู้จะพูดเยอะไปทำไมน้องสาวของผมคงพูดแทนไปหมดแล้วล่ะครับขานั้นพูดเก่งมาก

"อ้าวเห้ยอยู่ดีๆ ก็ยืนยิ้มมึงยังโอเคใช่มั๊ยไอ้นนท์" เสียงบาส

"ไม่เสือ.กครับ" คำว่าเสือชานนท์พูดแบบไม่ออกเสียง

หึหึ..บาสที่หมันไส้เพื่อนอยู่เนืองๆ ในความยียวนกวนส้นตรี.นนั้นจึงแย่งโทรศัพท์ในมือของชานนท์มาได้

แล้วก็เอามาอ่านออกเสียงให้ทุกคนในกลุ่มได้ยิน

"อืมจริงสิไกล้จะสิ้นปีละบริษัทมึงก็ต้องพาพนักงานกินเลี้ยงก่อนหยุดยาวนี่เออ..กูลืมเลย" เป็นเสียงของบอล

"เออว่ะ ว่าแต่พ่อมึงรู้จักน้องวีวี่ด้วยหรอวะ"

บาสถาม แต่ไร้ซึ่งคำตอบเห็นเพียงแต่ใบหน้าเรียบนิ่งที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

"เอาคืนไปกูดูเสร็จละ มึงก็รู้ว่าถามไปคงไม่ได้คำตอบเหมือนมึงยืนพูดกับเงาในน้ำแล้วเสียงก็สะท้อนกลับมาแหละเหอะๆ" เสียงของบาสเอง

"เฮ่อออ..เออรู้จักพ่อกูกับพ่อน้องเป็นหุ้นส่วนกัน"

"เฮ้ยๆๆ นี่กูหูฝาดไปไหมว๊ะที่ไอ้นนท์มันพูดอธิบายยาวๆ ได้ " เป็นเสียงของลีโอ

" อืมว่ะ นั่นสิ " ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน แต่คนละคำ

"กูไม่ได้เป็นใบ้จะไปก็ตามมา" เสียงของคนที่โดนเอ่ยถึงตอบกลับมา

ทั้งสามคนเดินตามเพื่อนสุดหล่อไป แต่ในระหว่างทางก็ซุบซิบไปด้วย

"กูว่าไอ้นนท์มันชักจะเริ่มเปลี่ยน"

"กูก็คิดแบบนั้น"

"เออว่ะสงสัยเป็นอาการของคนเริ่มมีความรัก"

ทั้งสามเดินไปคุยไปก็ไม่ใช่เรื่องอะไรเป็นเรื่องของเพื่อนล้วนๆ ที่ดูแปลกออกไปจากทุกวัน

เพราะปกติชานนท์จะหวงรถมากนอกจากพวกเขาแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนได้นั่งสักคนแม้แต่ยัยสปอยที่เคยขอติดรถไปด้วยยังไม่เคยได้นั่งเลย..

"แล้วถ้ายัยสปอยรู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหมวะ" เสียงบอล

" กูว่าไม่นะ "

"ไม่เกิด"

"ไม่เหลืออ่ะดิมึงดูอาการน้องไม่เลิกตามไอ้นนท์ง่ายๆ แน่" เสียงลีโอ

" อืมกูก็คิดงั้น "

แล้วทั้งสามก็หยุดการสนทนาเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นเพราะไกล้ถึงสาขาที่น้องเรียนแล้วจึงเดินตามเพื่อนไปแบบเงียบๆ

...................................

กลับมาณ.ปัจุบัน

ผมพาน้องเดินมาถึงรถก็เปิดประตูให้น้องขึ้นเสร็จเรียบร้อยผมก็ขึ้นฝั่งของตัวเองแล้วเอี้ยวตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยจังหวะนั้นคือหน้าน้องกับหน้าของผมมันไกล้กันมากจนลมหายใจของผมกับน้องผสมกัน

ผมเห็นน้องนั่งตัวเกร็งแต่กลิ่นหอมๆ จากตัวน้องมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว จึงแอบหอมแก้มน้องเข้าไปเต็มๆ แล้วผมก็กลับมานั่งตัวตรงตามปกติ

"พี่นนท์นิสัยเสียเราไม่ได้เป็นอะไรกันหนูหวงแก้มนะบอกก่อนถึงเป็นพี่ถ้าหนูโมโหอย่าหาว่าหนูร้ายนะ"

" หึ " ผมเห็นอาการของคนหัวฟัดหัวเหวี่ยงของคนตรงหน้าแล้วก็อดขำไม่ได้ เพราะไม่เหมือนคนโกรธเลยสักนิดแต่เหมือนน้องกลบเกลื่อนอาการเขินมากกว่าเพราะเท่าที่รู้ประวัติมาน้องไม่เคยมีแฟน เพราะพ่อหวงมากแต่กับผมท่านดูจะชอบใจเสียด้วยซ้ำไม่รอดมือพี่ หรอกวีวี่ผมได้แต่คิดในใจอย่างคนอารมณ์ดี

ฉันได้แต่นั่งหยุดหงิดไปตลอดทางเพราะอะไรน่ะเหรอก็ฉันพูดตั้งยาวแต่เขาก็ หึ กลับมาแค่นั้นอีกแล้วแต่แปลก ที่ฉันไม่รู้สึกโกรธที่เขาทำแบบนี้ กลับแอบรู้สึกดีด้วยซ้ำ

โอ้ยไม่ได้ยัยวี่แกไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าอย่ามโน ถ้าเป็นคนอื่นโดนเตะคว่ำแน่ๆที่มารุ่มร่ามกับฉันคิดแล้วก็โมโหตัวเอง เมื่อรถจอดสนิทที่ผับเขาก็ยังนิ่ง ฉันก็นิ่งเขาเอาเสื้อสูทส่งมาให้ฉัน

" เอามาให้วี่ทำไมคะ " ฉันยังงๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้าแทนที่เขาจะเปิดประตูรถแต่กลับส่งเสื้อมาให้ฉัน

" ใส่ครับ "

"ใส่ทำไมคะวี่ไม่ได้หนาว"

"เสื้อหนูมันบางเห็นมั๊ย ตัวก็เล็กด้วยรัดติ้วเลยค่ะ"

หืมมม..นี่ฉันหูฝาดเป็นรอบที่สองนี่เขาพูดประโยคยาวๆ กับฉันอีกแล้วสินะ

"พี่นนท์หวงหรอคะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยอีกอย่างนี่ก็ร่างกายของวี่นะไม่ใช่ของพี่"

"ใช่ครับพี่หวงและไม่ต้องห่วงอีกไม่นานเราได้เป็นแน่แล้วร่างกายของวี่จะเป็นของพี่แต่เพียงผู้เดียว"

"พี่จะจีบวี่หรอคะ"

" ใช่ครับพี่จีบเราหนีพี่ไม่พ้นหรอกหึ " ผมพูดจบก็หอมแก้มน้องอีกครั้งด้วยความเร็วแสงแล้วรีบลงจากรถเพื่ออ้อมไปเปิดประตูรถให้คนตัวเล็ก

ฉันไม่รู้จะอึ้งกับอะไรก่อนดี อึ้งที่เขาจะจีบ อึ้งที่เขาพูดแบบโครตยาว อิ้งที่เขาขโมยหอมแก้มฉันอีกแล้วว โอ้ยไม่ว่าจะอะไรฉันก็อึ้งทั้งหมดนั่นแหละ..แต่ทำไมไม่รู้สึกโกรธล่ะยัยบ้าเอ้ยยยย...

ผมเห็นน้องนั่งหน้าแดง เขินหรือโมโหผมอยู่ก็ไม่รู้

"ลงมาได้แล้วครับ"

ฉันได้สติเมื่อเขาเรียกฉันก้าวขาลงมา เขาก็สวมเสื้อสูทให้ฉันทันทีแต่ฉันไม่ใส่หรอก เหอะๆ ฉันทำท่าจะก้าวขาไปข้างหน้าแต่ก็มีเสียงแว่วขึ้นมาว่า

" ถ้าหนูไม่ใส่พี่จะอุ้มไปนะครับ "

คิดว่าฉันกลัวหรอฉันเดินต่อไม่รอเลยล่ะ แต่เดินไปได้สองก้าวก็รู้สึกว่าตัวลอยขึ้น..ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัว ฉันก็เลยผวากอดคอเขาน่ะสิ

" ดื้ออ "

ฉันได้ยินเขาพูดออกมาคำนึงเมื่อตั้งสติได้ก็แวดใส่ทันที

"พี่นนท์ปล่อยค่ะมาอุ้มวี่ทำไมวี่โตแล้วนะ" ฉันพูดเสียงติดเหวี่ยงนิดๆ

" เรามันดื้อ ถ้าไม่ใส่เสื้อพี่ก็จะอุ้มไปแบบนี้แหละ "

"เอาแต่ใจที่สุด" แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ได้ยินเสียงคุ้นๆ หูมาจากทางด้านหลัง

"อุ้ยย..ปิดตาทันมั๊ยวะนังจีน"

" ฉันว่าไม่ทันแล้วย่ะ "

"โอ้โหมึงดูซิว่าเพื่อนเรากำลังทำอะไร ให้นั่งรถไม่พอตอนนี้มันอุ้มน้องแล้วโว้ย" เสียงของบอล

" หิ้วววๆๆๆ " เสียงโห่แซวจากเพื่อนๆ ของชานนท์นั่นเอง

ใช่แล้วพวกเพื่อนๆ ตามมาจนถึงผับต่างคนต่างเดินมาเจอทั้งคู่โดยพร้อมเพรียงกันแถมภาพที่เห็นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนของพวกเขากำลังจะจิ้นกันเร็วๆ นี้แน่นอน

ผมไม่สนใจเพื่อนตัวดีของตัวเองเลยสักนิดมันอยากแซวก็ให้มันแซวไปสิครับ ผมสนแค่คนในอ้อมแขนนี้ก็พอให้ผมอุ้มน้องเป็นชม.ก็ยังได้เลย..

"ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะพี่นนท์ ใส่ก็ใส่ค่ะ" ฉันต้องยอมใส่เพื่อที่จะได้ไม่อายเพื่อนไปมากกว่านี้เฮ่อ..อยากจะบ้าตายที่เพื่อนดันมาเห็นอีกโอ้ยยอายทันมั๊ยวะได้แต่คิดอยู่ในใจ

" ก็แค่นั้น " ผมปล่อยน้องให้ยืนตรงๆ แล้วสวมให้ทันที

"กูไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่ะไอ้บาสว่ากูจะมาเห็นภาพอะไรแบบนี้กูว่าต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ชาติไทยหน่อยแล้ว" เสียงของบอลทำไมต้องแซวมันแบบนั้นน่ะหรอ คือผมเป็นเพื่อนกับมันมา

ตั้งแต่อนุบาลหมีน้อย จนไข่จะย้อยแล้วมั้งตอนนี้ แต่ก็ไม่เคยเห็นมันหวงใครออกหน้าออกตาขนาดนี้เลยดูแล้วคือแบบน้องไม่รอดมันแน่เพราะมันเคยบอกแล้วว่าถ้าสนใจมันจะยุ่งเอง คราวนี้แหละตามเป็นเงาชัวร์ สวยขนาดนี้ไม่หวงอย่าเรียกชานนท์..หึหึ

ผมเดินจับมือของน้องเข้าไปข้างใน โดยไม่ได้สนใจเพื่อนของตัวเองเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือคนข้างๆนี้ต่างหาก ที่ต้องสนตั้งแต่นี้ต่อไป เพราะยังไงผมลุยเต็มที่แน่นอนก็อยากเข้ามาป่วนหัวใจพี่เองนะช่วยไม่ได้...