หัวใจสีขาว

สิ่งที่เลือก

ตอนที่11 สิ่งที่เลือก

" เปล่าค่ะ แค่อยากดื่ม " เธอตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด

" ขอดื่มด้วยได้ไหม " เธอหันกลับมามองเขาที่ด้านข้างก่อนจะหยิบเบียร์อีกหนึ่งกระป๋องยื่นให้เขา

ทว่า จุ๊บบ~~~~

รามิลรั้งต้นคอของเธอเข้าหาพร้อมกับทาบริมฝีปากลงกับปากอวบอิ่มของเธอและส่งลิ้นร้อนเข้าไปชิมรสชาติของเบียร์ในนั้น กลิ่นอ่อนๆของเบียร์คละคลุ้งให้ความละมุนในสัมผัสจนยากที่เขาจะถอนตัว หญิงสาวตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาไร้ปฏิกิริยาของการปฏิเสธ เธอหลงไหลในรสจูบของเขาเลยก็ว่าได้ มันช่างหวานละมุนและเธอก็ตอบรับอย่างเรียกร้องมันเช่นกัน

ไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่สัมผัสเข้าที่ผิวรอบต้นคอนและลูวนอยู่อย่างนั้นพาให้ขนกายของหญิงสาวลุกชันทั่วร่าง จมูกโด่งกดหอมลงที่ก้มก่อนจะไล่ลงมาที่ซอกคอขาวช้าๆ

" อื้อ " เสียงหวานเปล่งลอดลำคอเมื่อถูกริมฝีปากขบเม้มที่ผิวบางๆกับลมหายใจอุ่นๆที่ราดรด

" ทำไมทำเสียงแบบนั้นคะ " รามิลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบต่ำในขณะที่ใบหน้าของเขายังซุกอยู่ที่ซอกคอของเธอ คนตัวเล็กที่ดึงสติกลับมาได้ความรู้สึกเขินอายก็แทรกเข้ามาทันที เธอยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าเขาจึงเลือกที่จะยกมือขึ้นมากอดรอบคอไว้และซุกหน้าลงกับบ่าของเขา กลิ่นน้ำหอมสดชื่นแบบผู้ชายที่ติดอยู่ที่ซอกคอของเขาพาให้เธออดที่จะสูดกลิ่นไม่ได้ แต่เมื่อทำไปแล้วใบหน้าหวานก็ยกยิ้มออกมากับตัวเอง

" ต่อต้านเขาบ้างเถอะ " เธอคิดในใบหน้าหวานแดงเห่อจนถึงใบหู ไม่ต่างกับคนตัวสูงที่ยิ้มกริ่มทั้งยังมือหนาที่โอบเอวคอดของเธอไว้หลวมๆ และสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของเธอราวกับเขาติดกลิ่นของเธอเข้าให้แล้ว

เมื่อเธอผละกอดออกก็เอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตา จนรามิลต้มใช้มือมาขนาบที่สองแก้มประคองหน้าของเธอขึ้นเพื่อสบตา ดวงตาใสเปล่งประกายระริก ทั้งปากจิ้มลิ้มยังอมยิ้มเขินอยู่จนแก้มแทบจะแตก

" น่ารักจัง " รามิลเอ่ยชมเธอทั้งแบบนั้น คนตัวเล็กที่รับไม่ทันต้องหยัดตัวลุกพรึบพร้อมกับวิ่งออกไปตามชายหาดที่ทอดยาว ในความงงของรามิลแต่ก็นึกเอ็นดูในท่าที

" ฟู่วววว~~~~ อันตรายเกินไปแล้ว " เมื่อพ้นออกมาไหลเธอก็พ่นลมหยใจออกมายาวเฟื้อยอย่างต้องการผ่อนคลายเพราะเมื่อครู่เธอเกร็งแทบจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว หัวใจที่เต้นตึกตักพาให้เธอรู้สึกเหนื่อยขึ้นมา มือเล็กยกมาจับที่หน้าอกของตัวเองอย่างต้องการปลอบขวัญ แต่มันก็ไม่ได้ผลแถมยังเต้นแรงขึ้นเมื่ออยู่ๆก็มีแขนของใครบางคนโอบกอดเธอมาจากด้านหลังพาให้เธอตกใจขึ้นไปอีกจนตัวสะดุ้งโหยง

" พี่รามิลตกใจหมดมาเงียบๆ "

" พี่เรียกหลายครั้งแล้ว " เขาตอบออกมาพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น

" หัวใจวายตายได้เลยนะคะ "

" หึ~ ทำไงได้ ไม่อย่างห่าง " มะลิอึ้งกับคำพูดอีกครั้ง คำพูดแค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกดีไปกับเขางั้นหรอ เธอหันหน้าเข้าหาโดยที่แขนขแงเขายังโอบรอบเอวเธอไว้หลวมๆ คนตัวเล็กมองหน้าเขาสายตาจริงจังและมีคำถามมากมายอยู่ในนั้น

" พี่จริงจัง "

" รู้หรอคะว่าจะถามอะไร " เขามองเธอกลับด้วยแววตาจริงจังเช่นกันและมะลิเองก็พอที่จะรับรู้ได้

" จะให้โอกาสพี่ได้ไหม " เขาย้ำคำเดิมที่เคยถาม ปากอวบอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงก่นจะหลบสายตา

" ดึงมะลิเข้ามาแทนใครหรือเปล่าคะ " เสียงที่ถามออกมากับสายตาที่ดูกังวล ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง สายตาคมจับจ้องที่ใบหน้าหวานอยู่อย่างนั้นแบบที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป เขาจึงเลือกที่จะดึงเธอเข้ามากดไว้ในอ้อมอก

" ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้จูบก็ตกหลุมรักมะลิเข้าให้แล้ว "คำหวานที่ออกมาทำให้เธอไม่สามารถที่จะต้านทานความต้องการของตะวเองได้อีกต่อไป

" มะลิจะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเลือก " เมื่อได้ยินแบบนั้นรามิลจับที่ไหล่ของเธอให้ผละออกพร้อมกับสบตาเธออีกครั้ง

" แล้วมะลิเลือกแบบไหน " เขาถามออมาแววตาของเขามันมีแต่ความหวังเต็มไปหมด คนตัวเล็กกัดปากตัวเองแน่นอย่างชั่งใจก่อนจะตอบ

" มะลิเลือก...เลือกที่จะรักพี่รามิลค่ะ " เธอตอบกลับไปพร้อมกับสบตา รอยยิ้มฉายขึ้นที่ใบหน้าของเขาด้วยความดีใจ มือหนายกขึ้นมาจับที่แก้มป่องของหญิงสาวก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้อีกครั้งละครั้งนี้มือเล็กของมะลิก็โอบกอดเขากลับเช่นกัน

" พี่จะตั้งใจรักมะลิและถนอมดอกไม้สีขาวดอกนี้ให้ดีที่สุด " เสียงทุ้มนุ่มพูดออกมาพร้อมกดหอมเข้าที่หัวมนของเธอฟอดใหญ่

เสียงเรียกเข้า~

" เกลค่ะ "

" รับสิ " มะลิคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกดรับ และเดินออกไปคุยให้ห่างรามิล

" ว่ายังไง " เขาเอ่ยถามเมื่อเธอเดินกลับมา

" ไม่มีอะไรค่ะ เราจะกลับหรือค้างที่นี่ " แต่เธอตอบเกวลินไปแล้วว่าไม่ได้กลับให้ปิดบ้านนอนก่อนได้เลย

" อยากค้างหรืออยากกลับ " เขาถามกลับแต่ในใจมีคำตอบอยู่แล้ว มะลิหรี่ตามองหน้าเขาอย่างรู้ทัน(พวกแกสองคนมันก็พอๆกันทั้งคู่แหละย่ะ หมั่นไส้ว่ะ)

ช่วงดึกในห้องนอนกว้าง เตียงขนาดใหญ่ที่วางอยู่กลางห้องคนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนแกร่งของเขาในอ้อมกอด ไออุ่นจากอกส่งผ่านเสื้อยืดสีขาวมาที่ใบหน้าที่แนบอยู่พอให้คลายหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หน้าผากมนถูกเขาหอมครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ถูกกระชับขึ้นมาจนทั้งสองอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

" หลับไม่ฝันนะคะ " เสียงนุ่มของรามิลเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองคนในอ้อมกอด เธอเงยหน้ามองเขาตอบและเป็นโอกาสที่เขาโน้มใบหน้าลงมามอบจูบก่อนนอนให้กับเธอ แต่เมื่อเธอตอบกลับสัมผัวของเขาด้วยการเม้มริมฝีปากล่างของเขาเอาไว้มันเหมือนเป็นการปลุกความร้อนในร่างกาย ก่อนที่เขาจะทำอะไรเธอล่วงเกินเขาต้องระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ก่อน

" อย่าทำอย่างนี้ถ้าพี่หยุดไม่ได้จะทำยังไง " รามิลต้องใจเอาไว้แม้ว่าเขาจะหลงไหลในรสชาติจูบของเธอมากแค่ไหนก็ตาม

มะลิมองหน้าของเขาผ่านความมืดก็ยังเห็นเค้าโครงความหล่ออยู่ จมูกโก่งของเขากับปากหยักเป็นรูปน่าสัมผัส

" ฝันดีค่ะ " ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งสิ่งที่ไม่เงียบคือเสียงหายใจของชายหนุ่มที่มันดังติดๆขัดๆ เมื่อเธอมองดูแล้วก็นึกขำที่เขาต้องเก็บอารมณ์ของตัวเองอยู่แบบนั้น

จนครู่ใหญ่รามิลก็ยังหลับไม่ลง มือเล็กพาดมากอดเข้าที่อกและมันมาสัมผัสเข้าที่เจ้าจุกที่แข็งเป็นไตของเขาเข้าพอดีไม่เท่านั้นเธอยังจับมันเล่นอีกต่างหากจนความรู้สึกของเขาที่มันยาจะควบคุมในตอนแรกมันก็ยิ่งพุ่งขึ้นมาอีก เขาจับมือเธอกุมไว้เบาๆเธอนิ่งไปอีกครั้งก่อนที่ขาเธอจะพาดก่ายขึ้นมาและมาโดนกับเจ้าของแข็งที่มันกำลังต่อสู่อยู่กับเขาจนเจ้าตัวสะดุ้งแปล๊บขึ้นมา

" ฮืมมม~~ ทำไมนอนดิ้นขนาดนี้เนี่ย " เขาจับขาเธอหวังจะยกออกจากตรงนั้น ซึ่งเป็นจังหวะให้เธอได้พลิกตัวหัวหลังให้เขา

รามิลควบคุมร่างกายของตัวเองอยู่ราวๆชั่วโมงกว่าที่มันจะยอมสงบศึกกับเขา แขนแกร่งตวัดกอดร่างเล็กจากทางด้านหลังอีกครั้งก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆเพราะความง่วงเริ่มคืบคลานเข้ามา แต่ต้องตาตื่นอีกครั้งเมื่อเจ้าน้องชายของเขามันสัมผัสเข้ากับก้นงอนของเธอและเหมือนเขาต้องสู้รบกับมันอีกแล้ว สายตาคมมองร่างเล็กที่หลับสนิทจากทางด้านหลังพร้อมความรู้สึกหมั่นเขี้ยว ถ้าไม่ติดว่าเขาอยากถนุถนอมเธอเขาคงไม่ทนทรมานอยู่แบบนี้แน่นอน

" ฮึมมม~~ " เขาถอนหายใจยาวและค่อยๆลุกหมายจะเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ