เย็นวันศุกร์
อาคิรารับอารัณขึ้นรถ
“ไม่มีไข้แล้วหรือครับ”
“ค่ะ พี่หายดีแล้ว” ความรู้สึกในตอนนี้ของอารัณคือดีใจมาก ๆ ที่เธอจะได้ไปเจออคิน ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มฉายชัดเจน ตลอดหลายวันที่อคินกับอารัณไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนส่งข้อความมาหากันโดยตลอด
“ผมขอไปที่หนึ่งก่อนได้ไหมครับ จะไปรับอีกคน”
“ใครคะ”
“ถ้าพี่หวานได้เจอเธอ พี่หวานก็รู้เองครับ”
“แหม... แต่ท่าทางน่าจะเป็นหวานใจของคุณแซนแน่เลย”
“พี่หวานครับ”
“ค่ะ เรียกผมว่าแซนเฉย ๆ ก็ได้ เพราะตอนนี้ถือว่าพี่เป็นพี่สะใภ้ของผมแล้วครับ”
อารัณออกอาการเขิน “มันไม่ชินปากนะคะ”
“ไม่ยากสักหน่อย แค่ตัดคำว่าคุณทิ้งไป”
“ได้ค่ะ”
“นอกจากจะดีใจที่ได้เห็นพี่มีความสุขแล้ว อีกคนที่ผมเห็นตลอดสัปดาห์ที่ยิ้มไม่หุบ ก็คือคุณแม่ของผม และก็คุณป้าลัดดา เฝ้าแต่พูดว่า คงได้อุ้มหลานเร็ว ๆ นี้ แสดงว่า พี่คินจะทำตามที่พวกแม่ ๆ บอกแน่ ๆ”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ ได้แต่นั
