“ทำไม”
“คุณคินของแม่ สะบึมมาก เล่นงานพี่หวานยับเลย”
“อ้าย! ไอ้เด็กคนนี้พูดอะไร” แม่นั่งทำหน้าแดง
“ไม่เอาล่ะ ไม่คุยกับแกแล้ว ไปอาบน้ำแล้วนอนดีกว่า”
“ถ้างั้นแม่ปิดไฟให้หนูด้วยนะ มันแยงตา หนูจะฟังเพลง แล้วจะหลับเลย” ยกมือปิดปากที่หาว
“อีกหน่อยพอแกแต่งงานไปอีกคนแม่ก็คงเหงา แต่ถ้าหวายแต่งงานกับคุณแซน เราก็อยู่ในบ้านนี่ต่อไป”
ในตอนนี้เธอไม่ได้ยินในสิ่งที่แม่พูดแล้ว เพราะเอาหูฟังมาเสียบเอาไว้ที่หูทั้งสองข้าง ฮัมเพลงเบา ๆ
อคิน เมื่อเขาทำงานเสร็จแล้ว เขาก็ได้แต่คิดถึงอารัณ ใบหน้าและดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักเวลาที่มองเขา ทำให้เขาอดที่จะคิดถึงเธอไม่ได้ อคินไม่มีเบอร์โทรของอารัณ เขาจึงโทรเข้าไปในห้องของตัวเอง
(“สวัสดีค่ะ”) อารัณรับสาย
“พี่เองนะ”
แค่ได้ยินเสียงของเขา อารัณก็ยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ความหม่นหมองที่มีอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง แสดงว่าอคินเขาก็แคร์เธอเหมือนกัน
“กินอะไรหรือยัง”
(“กินแ
