“ผมก็ช่วยป้าลัดดาทำด้วยครับ มีหลายไส้เลย ทำเป็นคำเล็ก ๆ จะได้กินสะดวก”
“อ้าว... นี่ลองกินดูสิ แก้หิว”
“มีน้ำผลไม้ด้วยนะครับ”
“จ้า” อารัณหยิบออกมาแล้วเจาะให้
อาทิตยารับไปอย่างเซ็ง ๆ ตอนนี้ก็ขึ้นทางด่วนมาได้จะเกินครึ่งทางแล้ว
“ป้อนด้วยนะ หิวเหมือนกัน” อาคิราทำเสียงอ้อน แล้วหันมามองหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ
“พี่หวานมาเปลี่ยนกันนั่งตรงนี้ไหม” ออกอาการระอาอย่างชัดเจน
“ทำไมล่ะ”
“ก็หวายไม่อยากป้อนนายคนนี้”
“แหม... คำก็นายคนนั้น นายคนนี้ เมื่อวานยังจูบ... อุบ” อาทิตยาเอาแซนด์วิชคำเล็ก ๆ ยัดเข้าจนเต็มปากของอาคิรา ทำให้เขาหยุดพูด
“จะได้ไม่พูดมาก” อาทิตยาหน้าเขิน หัวใจเต้นเร็ว
อาคิราเคี้ยวตุ้ย ๆ ใบหน้ายิ้มระรื่น หันมามองหน้าหญิงสาวด้วยดวงตากรุ้มกริ่ม
“อ้าว” อาทิตยายัดแซนด์วิชเข้าไปในปากของอาคิราอีก
“อย่าพูดอะไรที่ไม่ถูกหูเชียว ไม่อย่างนั้นจะไม่ป้อนอีก”
“จ้า ได้จ้า” ตอบทั้งที่มีแซนด์วิชอยู
