BAD GUY ถึงร้ายก็จะรัก

แฮ่กๆ “อีกนิดเดียว” ตุ้บๆ “เจอแล้ว...” ฉันหยุดชะงักตัวเองทันทีที่มาแอบอยู่ที่หลังตึกแห่งหนึ่ง หลังจากวิ่งตามรถบิ๊กไบค์สีดำคันใหญ่ราคาที่บ่งบอกว่าหลายล้านอยู่ ตอนนี้เจ้าของรถที่สวมหมวกกันน็อคกำลังดับเครื่องยนต์ที่หน้าผับแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าดังที่สุดในย่านของนักท่องเที่ยววัยรุ่น ไฮโซและเซเล็บต่างๆ เจ้าของเลือนผมสีดำสนิทซอยละต้นคอ ใบหน้าหล่อคมคาย ริมฝีปากเหยียดตรง ดวงตาคมที่แสนจะเจ้าเล่ห์ มือหนายกขึ้นยีทรงผมตัวเองให้เข้าที่ เขามีใบหน้าหล่อมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ต้นคอขวาของเขาคือสิ่งเดียวที่ฉันจำได้ คือรอยสักรูปนกกางปีกอย่างสวยงาม แต่เป็นนกประเภทไหนฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ทว่าความสูงของเขาที่น่าจะเกิน 180 ซม. นั่นทำให้ฉันต้องมองตัวเองที่ตัวเตี้ยเหลือเกิน ถ้ายืนเปรียบเทียบกับเขา ร่างหนาถอดเสื้อแจ็กเก็ตสีดำออก ก่อนจะกระชับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมลงถึงสามเม็ด และมันดูเท่มากๆ เลยด้วย ใบหน้าหล่อของเขากวาดสายตามองไปทั่ว กระทั่งมาสบตากับฉัน เฮือก “จะเห็นหรือเปล่านะ?” ฉันหอบหายใจเหนื่อยที่ได้สบตากับเขา ดวงตาที่มีแววความหยิ่งของเขา ฉันตัดสินใจชะโงกหน้าไปดูอีกครั้งก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เขาไม่ได้สนใจอะไร นอกซะจากจะหยิบบุหรี่มาจุดสูบและเดินตรงเข้าไปในผับ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาแก้มปริ และเดินออกจากหลังตึกไปตามทางเพื่อไปทำงานของตัวเอง “เข้างานสายอีกแล้วนะ ‘เนปจูน’ ” “ขอโทษค่ะพี่ไอติม พอดีหนูท้องเสียก็เลย... มาช้านิดหน่อย” “ไม่เป็นไร รีบๆ ไปทำงานได้แล้ว” พี่ไอติมสาวสวยเจ้าของร้านเค้กมองฉันอย่างดุๆ และไล่ฉันให้ไปเตรียมตัวทำงาน ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านและเปิดล๊อกเกอร์ของตัวเองเพื่อเก็บของใช้ส่วนตัวและที่สำคัญมันมีของสำคัญบางอย่างที่ฉันพกติดตัวมาตลอด มันอยู่ในนี้ อยู่ในกล่องของขวัญขนาดเล็กที่ฉันเก็บไว้อย่างดี “ดีใจจังที่ได้เจอกับพี่อีกครั้งนะคะ” ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน... กึก “หือ?” “เอาไปสิ ฉันให้” ฉันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าที่ยื่นน้ำอัดลมมาให้ ในขณะที่ฉันกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆ ตู้น้ำอัตโนมัติ แต่ทว่าใครหลายคนที่เดินผ่านไปมาไม่มีใครสนใจฉันสักคน แต่เขาคนนี้... กลับยื่นน้ำมาให้ และที่สำคัญมันคือน้ำโซดากระป๋องไม่ใช่จำพวกน้ำอัดลมที่กินเข้าไปแล้วกัดกระเพาะ ฉันเงยหน้าสบตากับเขา ดวงตาคมที่มีแววตาหยิ่งกับใบหน้าหล่อที่ฉันไม่มีวันลืมเลย ใช่ ใบหน้าและรอยสักที่บ่งบอกว่าเขาคนนี้คือคนที่ฉันจะต้องจดจำไปตลอด “ให้หนูเหรอ?” “อืม... กินซะสิ” “...” เขาพูดบอก ฉันเลยยื่นมือไปหยิบน้ำโซดากระป๋องนั่นที่ต่อชีวิตให้ฉัน ในขณะที่ฉันกำลังอ่อนแอและไม่มีแรงแม้แต่จะลุกเดิน เขาคือคนที่ยื่นมันมาให้ฉัน ในขณะที่ฉันกำลังกระดกโซดาในกระป๋องจนหมดเขาก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ฉันอีกครั้งจนฉันงุนงง “เธออายุเท่าไหร่?” “สิบห้า” “อ่อนกว่าฉันสามปีงั้นเหรอ?” “พี่อายุสิบแปด...” “ใช่ เอาไป จะเอาไปทำอะไรก็ได้นะ มันอาจจะช่วยเธอได้” มือหนาจับมือฉันและวางของบางอย่างลง จนฉันมองของสิ่งนั่นด้วยสีหน้างงหนักเข้าไปใหญ่ เงยหน้าสบตากับเขาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนฉันเผลอจ้องรอยยิ้มของเขาอย่างหลงใหล สีหน้าของฉันคงจะทำให้เขารู้ว่า ต่อให้เขาให้มันกับฉัน อาจจะไม่มีวันได้คืนก็ได้... แต่ความมีน้ำใจของเขาที่หยิบยื่นมาให้ ทุกอย่างในตัวของเขาฉันจะจำไปตลอดชีวิต แม้แต่คำพูดของเขาต่อจากนี้ “เอาไว้ถ้ามีโอกาสเจอกันอีกครั้ง ค่อยตอบแทนฉันก็แล้วกัน” กลับมาปัจจุบัน ฉันหลับตาลงและหยิบกล่องที่มีของชิ้นนั้นอยู่ด้านในมาแนบกับแก้มตัวเอง ทุกอย่างที่เป็นเขา ฉันไม่เคยลืม และไม่ลืมด้วยว่า ฉันรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราสบตากัน ผู้ชายคนนั้นที่ฉันไม่เคยรู้จักแม้แต่ชื่อของเขา จำได้เพียงแค่ใบหน้าที่หล่อเหลาและรอยสักที่ต้นคอ ฉันเจอเขาครั้งแรกเมื่อสามเดือนที่แล้ว เขามาที่นี่ และเขาจำฉันไม่ได้สักนิด มีแต่ฉันที่จำเขาได้ เขาดูเปลี่ยนไปมากราวกับคนละคน หมายถึงว่า เขาดูดี ดูหล่อและดูโตขึ้น ก็แหงล่ะสิ ตอนนั้นเขาอายุสิบแปด ช่วงเวลานั้นก็ผ่านมาห้าปีแล้ว พี่เขาก็ต้องอายุมากขึ้น อาจจะอายุยี่สิบสี่ปี และแน่นอนว่าฉันในตอนนั้นอายุสิบห้า แต่ตอนนี้ก็โตอายุยี่สิบปีพอดี แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ฉันใจหายนิดหน่อยก็คือ เขามีแฟนแล้ว ใช่... พี่เขามีแฟนแล้ว แถมแฟนของเขายังสวยและน่ารักอีกต่างหาก ครั้งแรกที่เจอกัน ฉันก็เจอเขากับแฟนของเขา แต่พอระยะเวลาหลังจากนั้น ฉันก็ไม่ค่อยเห็นพี่เขามาที่นี่อีก ฉันตามเขามาตลอดก็ไม่เห็นเขาไปไหนมาไหนกับแฟนคนนั้นอีกเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่จะอะไรก็ช่าง สำหรับฉันแล้วการได้ตามพี่เขาอยู่ห่างๆ ได้เห็นแผ่นหลังของเขามันก็คือความสุขของฉันแล้วจริงๆ “เนปจูน ออกมาได้แล้ว” “ค่ะๆ พี่ไอติม เนปจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ฉันเอากล่องนั่นเก็บไว้อย่างดี พร้อมกับยิ้มออกมาอีกครั้ง ที่วันนี้ได้เจอพี่เขา แถมยังสบตากับเขาอีกต่างหาก...