BAD GUY :: INTRO [100%]
822 คำ
ร้านเค้กที่ฉันทำงานอยู่ เป็นร้านเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักของฉัน แต่ทว่าเรื่องบังเอิญที่ว่าของฉันมันเกิดขึ้นเพราะตามหาพี่เขา จนรู้ว่าพี่เขาอยู่คอนโดที่ติดระดับหรู และที่สำคัญมันห่างไกลจากร้านที่ฉันทำงานมากเลยทีเดียว ฉันต้องเทียวไปเทียวมา เพื่อได้เจอพี่เขา ไม่สิ ต้องพูดว่าแอบตามพี่เขาต่างหาก เพราะบางวันฉันก็ไม่เจอพี่เขา แต่ก็รู้มาอย่างว่าพี่เขาเข้าผับที่ถัดจากร้านเค้กไปไม่เยอะประจำ ดังนั้นฉันถึงได้ไปยืนรอพี่เขาทุกครั้งที่พี่เขากลับ บางวันฉันยืนรอเกือบทั้งวันกว่าจะได้เห็นเขา แต่ก็ไม่มีอะไรมาขัดขวางหรือทำให้ฉันเหนื่อยหรอกนะ ทุกอย่างที่ฉันทำ มันก็เพราะอยากจะใกล้ชิดกับพี่เขาให้มากกว่านี้ แต่เขากลับจำฉันไม่ได้ แล้วฉันจะหน้าด้านไปบอกเขาเหรอ? ถ้าเขาบอกว่าจำไม่ได้และไม่รู้จัก ลืมไปแล้วล่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่เอาดีกว่า ตามพี่เขาอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีล่ะ
แกร๊ง
“ยินดีต้อน...!!”
“ไหนมึงบอกว่าไม่อยากจะมากินเค้กร้านนี้แล้วไงไอ้ ‘ฟีนิกซ์’ ”
“มึงอย่าพูดมากไอ้ริค ถ้าไม่ติดว่าไอ้น็อคไม่อยู่นะ กูไม่ชวนมึงมาหรอก พูดมากจริงๆ”
“กูพูดมากอะไร ก็แค่กลัวว่ามึงจะทำใจไม่ได้ที่ถูกใบหม่อนบอกเลิกก็แค่นั้น ที่แห่งความทรงจำไม่ใช่หรือไง?”
“ทรงจำอะไร? กูกับใบหม่อนมีความทรงจำกันบนเตียงเท่านั้นเว้ย”
“บนเตียง? อ่อเหรอบนเตียง แต่ก็ทิ้งมึงไปสนุกบนเตียงกับคนอื่น หุหุ”
“ไอ้ริค” ฉันยืนมองเขาด้วยสีหน้าตกใจอย่างถึงขีดสุด ทำไมถึงได้มาที่ร้านล่ะ? เขาหายไปนานมากเลยนะ และอะไรกันที่เพื่อนเขาพูด เลิกกับแฟนคนนั้นเหรอ? ฉันมองพี่ ‘ฟีนิกซ์’ ใช่ฉันรู้จักชื่อเขาแล้ว พี่เขาชื่อฟีนิกซ์ ชื่อเท่ชะมัดเลยแหะ พี่เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะพร้อมกับเพื่อนของเขาที่หน้าตาออกตี๋ๆ แต่ดูหล่อไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่
“เนป ไปรับออเดอร์ลูกค้าสิ”
“ค่ะ” พี่ไอติมมองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก็ไม่พอใจได้ไงเล่า คนกำลังตกใจนี่นา เพิ่งจะแอบตามไปไม่กี่ชั่วโมงนี่เองนะ ปุปปับก็มาให้เห็นหน้าอีกครั้ง ทั้งที่พี่เขาไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว ฉันเดินไปหยุดข้างโต๊ะมองใบหน้าของพี่ฟีนิกซ์ที่กำลังดูเมนูอยู่อย่างหงุดหงิด
“มึงเอาอะไรไอ้ริค”
“เอาโกโก้เย็นแล้วกัน และก็เค้ก... ไม่ดีกว่ามาการอง กูเอามาการอง”
“อืม ฉันเอาลาเต้เย็นและก็เค้กครีมสด เอาสตรอเบอร์รี่ลูกโตๆ เลยนะ” ฉันมองใบหน้าหล่อของพี่ฟีนิกซ์ที่เงยหน้าสบตากับฉัน แน่นอนว่าฉันมือสั่นไปหมด จนผิดๆ ถูกๆ ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวไม่ต่างจากมือของฉันมีแต่เหงื่อชุ่มไปหมด ให้ตายเหอะ ถึงจะเคยมารับออเดอร์กับพี่เขาในตอนนั้น แต่ก็ไม่ได้เกร็งและสั่นขนาดนี้นะ
“น้องเป็นอะไร?”
“อะ ปะ เปล่าค่ะ ขอทวนเครื่องดื่มที่สั่งนะคะ มีโกโก้เย็นกับมาการอง และก็ลาเต้เย็นกับเค้กบลูเบอรี่...”
“ครีมสด”
“อะ เอ๋?”
“ฉันสั่งเค้กครีมสด สตรอเบอร์รี่ลูกโตๆ” พี่ฟีนิกซ์เอียงคอมองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ จนฉันหลับตาลงและยกมือยีผมตัวเอง บ้าจริง เนปจูนแกทำบ้าอะไรของแกเนี่ย! แบบนี้พี่ฟีนิกซ์ก็ไม่พอใจกันพอดีสิ เขาจับจ้องมองใบหน้าของฉันด้วยความสงสัยพร้อมกับยกมือลูบไปที่ปลายคางของตัวเอง
“เฮ้ ฉันว่าฉันเคยเห็นเธอที่ไหนนะ?”
“มะ ไม่เคยค่ะ”
“หือ?”
“สั่งแล้วเรียบร้อย รอสักครู่นะคะ” ฉันรีบหมุนตัวหนีเขาทันที แค่สบตากับแค่แวบเดียว พี่เขาจะจำได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ? ไม่นะๆ ฉันยกมือตีหัวตัวเองและหันไปมองพี่ฟีนิกซ์ที่ตอนนี้หันไปคุยกับเพื่อนเขาต่อแล้ว กระทั่งฉันบอกให้พนักงานอีกคนไปเสิร์ฟแทนและตัวฉันก็แอบไปหลบอยู่ที่หลังร้าน ยกมือทาบกับหัวใจตัวเองอยู่แบบนั้น พร้อมกับยิ้มออกมากับสิ่งที่ตัวเองได้พบเจอและได้รู้เกี่ยวกับตัวของเขา ถึงแม้จะเล็กน้อยก็ตามที
“อย่างน้อยหนูก็รู้จักชื่อพี่แล้ว พี่ฟีนิกซ์”
- ผู้เขียน
