Surrender- พ่ายรักพ่อนักบาส

อำเภอเมืองนครศรีธรรมราช "อีหวาน! มึงอย่ามาพูดเสียงแข็งกับกูนะ กูเป็นพ่อมึงเป็นผู้มีพระคุณที่ทำให้มึงได้เกิดมาลืมตาดูโลก ฉะนั้นแล้วกูสั่งอะไรมึงก็ต้องทำตามจำใส่สมองของมึงเอาไว้!" จึกๆ นิ้วชี้เรียวยาวนางยินดีของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่(เลี้ยง)จิ้มลงตรงหน้าผากลูก(เลี้ยง) อย่าง 'สมปรารถนา ศิวาพร หรือน้ำหวาน' เด็กสาวที่พึ่งย่างเข้าสู่วัยสิบเก้าปีมาหมาดๆ ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเก่าซ้ำๆ หลายครั้งติดกันอย่างจงใจจะช่วยซ้ำเติมแผลใจกับเด็กหญิงที่กำลังถูกพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเองตบเข้าตรงสองแก้มอย่างโหดร้ายทารุณ "พ่อจะให้หนูทำอะไรหนูทำได้แม่งทั้งหมดแหละ! ไม่ว่าจะเอาสร้อยที่แม่ให้หนูไว้ก่อนตายไปขายเพื่อประกันตัวเมียรักของพ่อออกมาจากตะราง! ไม่ว่าจะเปิดรับบริจาคในแอปสีฟ้า! ไม่ว่าจะเที่ยวยืมเงินใครให้พ่อกับเมียพ่อไปเข้าบ่อน! หรือแม้แต่ไปเป็นเด็กเชียร์เบียร์เพื่อหลอกเอาเงินผู้ชายมาปรนเปรอพ่อกับเมียพ่อ หนูทำทุกอย่างอ่ะที่ทำให้พ่อกับเมียของพ่อมีความสุข แล้วนี่อะไรอีก หนูพึ่งจบมอหกแทนที่จะได้เข้าเรียนมหาลัยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ กลับต้องมาแต่งงานกับเจ้าหนี้ที่หนูไม่ได้ก่อ ซ้ำยังอายุคราวปู่ซะอีก จิตใจพ่อแม่งทำด้วยอะไรวะ!" น้ำหวานหยัดตัวขึ้นเถียงบิดาเสียงดังอย่างที่เธอไม่เคยที่จะกล้าทำมันมาก่อนเพื่อหวังให้คนเป็นพ่อและแม่เลี้ยงได้รับรู้ว่า ต่อให้เธอต้องตายตกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางที่จะยอมทำตามความปรารถนาในข้อนี้ของคนทั้งคู่เป็นอันขาด "เพราะมึงมันโง่อยู่แบบนี้ยังไงเล่าอีหวาน!" พ่อบังเกิดเกล้าตรงเข้ามาผลักอกลูกสาวในสายเลือดของตัวเองอย่างแรง "มึงรู้มั้ยว่าเฮียโป่งเขารวยมากแค่ไหนอีลูกควาย! กะอีแค่การที่มึงจะยอมๆ ไปนอนกับมันอ้าขากว้างๆ ไม่กี่ครั้งก็ได้ตังค์กลับมาเป็นแสนๆ แบบนี้ใครไม่คว้าไว้มันก็โง่เต็มที" "แล้วทำไมพ่อไม่ให้เมียพ่อไปอ้าขาให้เฮียเขาเองละ ถ้ามันง่ายขนาดนั้น มันทั้งเสียวซ่านแล้วยังได้เงินอีก มีแต่ได้กับได้ขนาดนี้ไม่ทำก็โง่แล้ว" น้ำหวานโต้กลับอย่างไม่นึกเกรงกลัวเช่นเดียวกันเพราะเธอเองก็ไม่อยากที่จะทนกับคนอย่างพ่อของเธอแล้วเช่นเดียวกัน "อีหวาน กูแม่มึงนะ!" นางยินดีปรี่เข้ามาหาตัวลูกเลี้ยงด้วยความโมโหก่อนจะยกมือขึ้นสูงเพื่อหมายจะประทับฝ่ามือลงไปบนใบหน้าสวยใสนั้นเสียให้หายแค้น หมับ พลั่ก! "ก็ลองดูสิอีเปรต! มึงตบมากูตบกลับนะกูขอบอกเอาไว้ก่อน อีกอย่างมึงใช่แม่กูที่ไหนอียินดี มึงมันก็แค่แม่เลี้ยง! กูไม่ใช่เด็กห้าขวบเมื่อสิบสี่ปีที่แล้วนะที่มึงจะมาดึงหัวจิกตบกูยังไงก็ได้ แล้วถ้ามึงคิดว่าอีแก่ที่อายุเฉียดห้าสิบอย่างมึงมันจะมาต้านทานแรงเด็กสาวสิบเก้าปีหมาดๆ อย่างกูได้ มึงก็เข้ามาเลยอีแก่!" น้ำหวานเริ่มตวาดออกมาดัฃลั่นอย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะบังเอิญผ่านมาได้ยิน ฝ่ายปรีชาที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบตรงเข้ามาปกป้องภรรยาอันเป็นทีรักที่กำลังจะโดนลูกสาวตัวเองประทุษร้ายในทันที "หนูก็รู้ว่าพ่อติดเงินเฮียโป่งเขา ถ้าพ่อไม่หามาคืนเขาจะฆ่าพ่อนะลูก" พอรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มที่จะเดินทางมถึงทางตันปรีชาก็ลดเสียงต่ำลง ขณะที่เนื้อสมองอันน้อยนิดนั้นก็พยายามอย่างหนักที่จะหยิบยกพันหมื่นเหตุผลขึ้นมาให้ลูกสาวยินยอมที่จะปฏิบัติตามความปรารถนาของตัวเองแต่โดยดี "พ่อ ขอโทษเถอะ ติดโรคตอแหลมาจากอียินดีไปอีกคนแล้วรึไงวะ! พ่อแม่งเป็นพ่อภาษาบ้าอะไรวะถึงได้ทั้งหลงทั้งรักเมียใหม่อย่างมันมากกว่าลูกสาวในสายเลือดของตัวเอง! เนื้อสมองของพ่อมันยังสมบูรณ์ดีทุกประการอยู่ใช่ไหมหรือควักออกมาต้มให้อียินดีมันยัดห่าไปหมดแล้ว!" น้ำหวานลุกขึ้นผลักอกผู้เป็นบิดาคืนอย่างเริ่มที่จะรู้สึกเหลืออด "ถ้าหนูยอมไปนอนกับเขา เราก็จะสบายนะ" หากแต่นายปรีชาก็ยังคงไม่ลดละความพยายามด้วยใจที่หวังว่าลูกสาวจะยอมใจอ่อนแต่โดยดี "อยากได้เงินนักก็เชิญไปเองเลยสิพ่อ! รู้อะไรมั้ยว่าไอ้ก้นของพ่อน่ะ นอกจากขี้แล้วมันก็ยังช่วยพ่อหาเงินได้ด้วยนะคะ อ้อ! แต่ถ้าพ่อถวายก้นให้เฮียโป่งแล้วก็ช่วยระวังตัวหน่อยนะพ่อนะ ระวัง....เมียเฮียโป่งเขาจะมาตบเบ้าหน้าเอา หนูเป็นห่วง!" ความอดทนที่หญิงสาวพยายามอดทนอดกลั้นมาตลอดสิบสี่ปีก็ได้หมดลงไปในตอนที่ผู้เป็นบิดาที่คิดการณ์ที่จะส่งตัวบุตรสาวโดยสายเลือดของตัวเองให้ไปเป็นภรรยาน้อยของสามีชาวบ้านเพื่อหวังจะลบล้างหนี้ที่ภรรยาใหม่ของพ่อเป็นคนก่อมันขึ้นมา "มึงคิดดีแล้วเรอะอีหวานที่มึงพูดแบบนี้! ดี! งั้นทุนที่มึงได้เรียนต่อมหานครที่เขาโทรมาบอกกูเมื่อตอนเย็นกูจะโทรไปสละสิทธิ์มันซะตั้งเดี๋ยวนี้เลย เอาไหมละ!" ปรีชายกยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะด้วยรู้ดีเสียยิ่งกว่าใครว่าบุตรสาวของตัวเองนั้นมีความปรารถนาจะเข้ารับการศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยมากมายเพียงใด อย่างไรเสีย... ลูกสาวของเขานั้นก็จะต้องยินยอมถวายกายไปเป็นภรรยาน้อยของเฮียโป่งอย่างแน่นอน และเมื่อถึงคราวนั้นหนี้สินทั้งหมดของเขาก็เท่ากับว่าเป็นโมฆะ ทั้งเขายังมีสิทธิ์ที่จะได้ทรัพย์สมบัติอีกมากมายหลายประการที่เฮียโป่งนำมาปรนเปรอบุตรสาวของตัวเอง แค่คิดก็รวยเละแล้วไอ้ปรีชาเอ้ย! "จะทำอะไรก็เรื่องของพ่อเถอะ หนูไม่ได้อยากจะเรียนต่ออะไรขนาดนั้น" น้ำหวานยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "แล้วก็ที่สำคัญ หนูมีผัวแล้ว" สิ่งที่เด็กสาวพึ่งจะกล่าวออกมานั้นล้วนแต่เป็นเรื่องโกหกทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเรื่องที่เธอไม่ปรารถนาจะเข้ารับการศึกษาต่อและเรื่องที่เธอมีสามี จริงๆ แล้ว น้ำหวานนั้นอยากศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยจนใจจวนจะขาด หากแต่เพราะค่าใช้จ่ายในเรื่องของค่าเข้าเรียนนั้นมันค่อนข้างที่จะมีราคาสูง สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือเม็ดเงินอันน้อยนิดที่เธอได้มาจากการเป็นสาวเชียร์เบียร์ก็เพียงพอต่อค่าชุดยูนิฟอร์มและค่าอาหารรายเดือนเท่านั้น... แต่ถ้าการที่เธอจะไม่มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนจนจบปริญญาตรีนั้นจะแลกมากับการที่เธอไม่ต้องเข้าสู่พิธีวิวาห์กับเฮียโป่งผู้นั้น แน่นอนว่าเธอยอม... ยิ่งกับเรื่องสามีก็ยิ่งไปกันใหญ่ เพราะถึงแม้น้ำหวานนั้นจะไม่ใช่คนขี้เหร่และมีผู้ชายเข้าหามาไม่ขาด แต่น้ำหวายก็หาได้สนใจที่จะชายตาแลผู้ใดไม่ เพราะเธอยังไม่อยากหาเรื่องปวดหัวมาให้ตัวเองนั่นเอง... "เอาสิถ้ามึงมีผัวมาให้กูดู มึงก็ไม่ต้องมาเป็นเมียเฮียโป่งเพื่อใช้หนี้ให้กู แต่ก็แลกกับการที่มึงจะไม่ได้เข้าเรียนนะ เจ๊ากัน" ปรีชากล่าวอย่างเฉียบขาดเพราะเขารู้ดีว่าลูกสาวของตัวเองนั้นไม่ได้มีใครอย่างที่กำลังโกหกเขาออกมา อย่างไรเสีย...ลูกสาวตัวดีมันก็ต้องยอมรับข้อเสนอของเขาอยู่แล้วอย่างแน่นอนเพราะเขาดูออกว่าน้ำหวานอยากจะศึกษาตต่อมากมายแค่ไหน "จ้า พ่อคนเก่ง รอดูหน้าดูเขยเนาะ บาย!" น้ำหวานเดินหันหลังและโบกมือเบาๆ อย่างจงใจเยาะเย้ยบิดา "อีหวาน! อีหวาน! อีน้ำหวาน!! อีนรกส่งมาเกิด อีลูกเวรตะไล!" ทันทีที่หนีออกมาพ้นหน้าพ่อผู้ให้กำเนิดที่เลวร้ายเกินคนแล้วเธอก็ปล่อยให้น้ำตาทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่ น้ำหวาน...เป็นเพียงแค่สาวเชียร์เบียร์ได้เงินมาก็พอแค่ค่ากินค่าอยู่ ถ้าหากเธอไม่ได้ทุนก้อนดังกล่าวนั้นมาแล้วเธอก็คงจะอับจนปัญญาที่จะศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยกันละ... และถึงแม้ว่าเธอนั้นจะไม่ต้องตกไปเป็นบ้านหลังน้อยของใครเพราะเธอมีสามีแล้วก็ตามที แต่ถึงอย่างนั้นก็มันก็ต้องถูกแลกไปกับโอกาสที่เธอจะได้เข้าไปเฉิดฉายในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน (โหลอีแนน) (ว่า ร้องทำไม) (เวิลด์ เฟมัส ตรงข้ามสถานีรถไฟ) (เค) ติ๊ด. ก็คงจะมีแต่น้ำสีอำพันเท่านั้นที่พอจะเยียวยาหัวใจของเธอได้ในตอนนี้ เปิดตัวมาก็สาดดราม่ามาเต็มจอเลยลูกสาว มาค่ะ เพราะนี่เป็นแค่การเริ่มปฐมบทเท่านั้น คอมเม้นท์มาคุยกันได้น้าเหยินไม่หยิ่งค่าเลิฟๆ❤❤❤ ป.ล. น้องน้ำหวานกับจ้าวโฮปคือเซตรุ่นปู่จากบ้านจักยิ่งรุ่งเรือง (ปู่กับย่าของ นายอินทร์-บังอรจ้ะ)