ตอนที่ 6 ชื่อตอน พบเจอมารแดง
1425 คำ
เจี้ยนหวาเดินนำขบวนฝึกในยามเช้า ขี่คอบุรุษศิษย์น้องลงจากเขา พวกมันแสนจะยินดีปรีดานัก มิปริปากบ่นอันใด มันวิ่งอย่างเริงร่า ยามที่มีศิษย์พี่แสนงามอยู่บนบ่า อากาศยามเช้าเย็นสบาย จนเจี้ยนหวาเผลอหลับไป จนถึงตีนเขา เจี้ยนหวาก็ทำภารกิจเดิมๆ นำหัวเผือกหัวมันมานึ่งใส่ข้าว ใส่เมล็ดพืชลงไป และนางใช้ตาข่ายไหมฟ้าดักนกลงมาทอด นำไปแจกจ่ายผู้คน
ผู้คนล้วนชื่นชมนาง ชาวบ้านบางคนถึงกับหลั่งน้ำตา นางตื่นมาแจกอาหารทุกเช้า เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้มีเรี่ยวแรงก่อนจะไปตัดไม้ไผ่นำมาปลูกเรือนนอน ผู้คนที่อพยพมานั้น ล้วนรับอาหารเพียงมื้อแรก ยกเว้นคนชรา คนป่วยและเด็กกำพร้า นอกนั้นก็จะเร่งปลูกกระท่อมและหุงหาอาหารปลูกผัก ปลูกหัวมันมาช่วยโรงทาน และหาสมุนไพรมาให้โรงหมอ ผู้คนเร่งทอผ้าหาฟืนมาสมทบ มินานเขาง้อไบ๊ก็เป็นที่ที่มีคนพลุกพล่าน แต่ผู้คนล้วนศรัทธาและภักดีมิคิดคดต่อสำนักของพวกมันเลย
เจี้ยนหวาเดินออกไปนอกเมืองไกลไปมากขึ้น ยามได้ข่าวว่าพรรคมารแดงนั้นออกมาอาละวาดอีกแล้ว มันฉุดคร่าสตรีและเข่นฆ่าปล้นสะดมผู้คนมากมาย นางมิเคยได้ยินว่าพวกมันจะกำเริบเสิบสานเช่นนี้มาก่อนเลย
"มันชักจะมากเกินไปแล้ว เจ้ามารแดงอัปลักษณ์ อันใดต้องสร้างเรื่องให้เสียเวลาของข้าบ่อยๆกัน"
เจี้ยนหวาบ่นกระปอดกระแปด นางยังโกรธเคืองมิหาย นางเคยได้ยินว่าพรรคมารแดงนั้นมีแต่ผู้คนงดงาม วรยุทธล้ำเลิศ นางหวังว่าจะได้ประมือกับผู้งดงามให้สมราคา แต่หลังจากที่ไปช่วยสตรีจนผ่านมาแล้ว นางพบกับความผิดหวังรุนแรง ไอ้เจ้าพวกอัปลักษณ์ฝีมือเท่าหางอึ่งนั้น มันมิใช่สิ่งที่นางหวังเอาไว้เลยซักนิด นางผิดหวังจนมิอยากจะเปิดดู ใบหน้าของพรรคมารแดงอีกแล้ว ช่างอัปลักษณ์ยิ่ง ลูกน้องเป็นเช่นนี้ หัวหน้าพรรคของพวกมัน มารแดงคงมีคิ้วสีแดง ตัวสีทองแดงแสนอัปลักษณ์เป็นแน่ แค่คิดก็ขนพองสยองเกล้าช่างน่ารังเกียจนัก!!
เจี้ยนหวายิ่งคิดก็ยิ่งขนกายลุกชัน เร่งทะยานไปให้ถึงอีกเมืองหนึ่งก่อนตะวันจะดับแสง นางเกลียดแมลงนัก ขบกัดแต่ล่ะทีผิวของนางแดงเป็นจ้ำ เช่นนี้จึงมิชอบในยามที่ผืนป่านั้นไร้แสงตะวัน เจี้ยนหวาเร่งฝีเท้าจนใกล้กับโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง นางจึงหยุดลงเดินเท้าเพื่อป้องกันผู้คนจะแตกตื่น นางค่อยๆเดินช้าๆ ยกน้ำในกระบอกขึ้นมาดื่ม ชาพันราตรีช่างหอมจับใจ
"หื้ม หอม"
เสียงปะทะกันดังขึ้นมาในฟากหนึ่งของถนน เสียงกำลังภายในและพลังบางส่วนล่องลอยมาปะทะกับใบหน้าของนาง เจี้ยนหวาเร่งเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
"มารแดง มารแดงแห่งพรรคมาร มันปรากฎตัวขึ้นมาแล้ว หนีเร็ว หนีเร็ว มันมิปราณีแน่ มันดื่มเลือดผู้คน!!! "
เจี้ยนหวาใบหน้ากระตุกแรงๆและคล้ายจะโกรธเกรี้ยวขึ้นมาแล้ว ในยามที่ได้ยินชื่อนี้ขึ้นมาอีก นางสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆวงวิวาทและพบกับด้านหลังของบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังปะทะกับชายในชุดสีแดงที่มีสัญลักษณ์ของมารแดง มารแดงแสนอัปลักษณ์นั้น ทำให้นางกรุ่นโกรธขึ้นมาอีกแล้ว มันทุเรศเสียจนนางอยากทุบตีมันให้ตายลงไป ผู้ใดบอกว่ามันหล่อเหลากันทั้งพรรคมารแดงกัน
"เจ้าพวกตาบอด อย่าให้รู้นะว่าผู้ใดเป็นผู้เริ่มต้นข่าวลือ หน้าตาอัปรีย์เช่นนั้นผู้ใดจะว่าพวกมันหล่อเหลากัน ผู้แรกต้องโดนข้าสับเป็นชิ้นๆ ผู้คนต่อมาต้องจับเย็บปากไปเสียให้เข็ด "
นางข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันขึ้นมาจนมิรู้ว่าตกอยู่ในวงล้อมของผู้คนไปแล้ว นางมองดูบุรุษปะทะกับมารแดง บุรุษในชุดสีขมุกขมัวส่งพลังออกไปปะทะในคราเดียว
ตู้ม อั่ก!!!
เสียงพลังวัตร อัดมารแดงออกไปจนติดกับต้นไม้ เจี้ยนหวาแบะปากลงคว่ำเอ่ยคำสบถขึ้นมาเบาๆ
"เฮอะมารแดงอันใดมีพลังแค่หางอึ่ง เสียแรงที่ข้านั้นไฝ่ฝันว่าอยากจะประมือ ช่างอัปลักษณ์นัก ตายไปแล้วยามสตรีมาพบเข้าคงต้องกรีดร้อง น่าหวาดกลัวเช่นคำล่ำลือ แต่ที่ว่าหล่อเหลาทั้งพรรคคงเอ่ยขึ้นมาเพื่อประชดกระมัง อัปลักษณ์เช่นนี้ช่างน่าสยดสยองนัก เจ้ามารแดงจอมอัปลักษณ์ "
มารแดงที่กำลังจะเอื้อมมือไปควักหัวใจมารแดงตัวปลอมมาบดขยี้ แต่หูกลับได้ยินสตรีบ่นถึงตนเองว่าอัปลักษณ์ ใบหน้าที่งดงามจึงหันกลับไปดูเจ้าของเสียงที่ก่นด่าตนเองเสียหน่อยให้รู้แจ้งกันไป
หย่งฉีอสูรแดงเป็นมารในยุทธภพ ลอบฝึกคัมภีร์ต้องห้ามแห่งพรรคมารจนสำเร็จมรรคผล เป็นมารในยุทธภพ มันสูบพรหมจรรย์สาวงามและสมสู่สตรีงดงามเป็นอาจิณ ยามที่หันไปพบกับสตรีงดงามในชุดสีแดงเพลิง มารแดงถึงกับลมหายใจสะดุด มันเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจเต้นตึกตั่กดั่งว่ามีธาตุไฟเข้าแทรกทั้งสิบสองทวาร หัวใจจะกระดอนออกจากอก ใบหน้าของมันแดงระเรื่อ เลือดสูบฉีดขึ้นไปทั่วกาย เลือดกำเดาไหลทะลักหยดลงมาในทันใด
เจี้ยนหวามองหน้าบุรุษแสนงดงามอย่างชื่นชม แต่ก็ต้องตกใจในยามที่บุรุษนั้นมีเลือดหยาดหยดลงมา จากโพรงจมูก มันคงบาดเจ็บจากการปะทะกับมารแดง เจี้ยนหวาขยับกายอย่างเผลอตน หยิบผ้าเช็ดหน้าในอกของนางออกมา ซับลงไปที่จมูกของชายงดงามผู้นั้น กลิ่นหอมได้ล่องลอยมากับผ้าบางเบาของนาง หย่งฉีรีบสกัดจุดหยุดเลือดน่าอายลงไปเสียโดยไว และใช้มือเช็ดมันออกไป มิให้ตกลงไปโดนผ้าเช็ดหน้าแสนหอมของนางได้ นางไถ่ถามเบาๆด้วยเสียงหวานๆขึ้นมา
"ท่านบาดเจ็บจากมารแดงใช่หรือไม่ท่านจอมยุทธ เจ้าหัวหน้ามารแดงอัปลักษณ์นั่น อัปลักษณ์เหมือนลูกน้องมัน มิผิดเลยเชียว ข้าเคยสังหารพรรคมารแดงไปเสียมากมาย พวกมันล้วนอัปลักษณ์ ครานี้มาพบกับหัวหน้าของมันผู้เดียว ยิ่งอัปลักษณ์นัก "
"เจ้าพูดอันใดกัน ผู้ใดคือมารแดงอัปลักษณ์ !! "
หย่งฉีกรุ่นโกรธขึ้นมา จดจ้องใบหน้างดงามของนางนิ่ง มารแดงอารมณ์เสียอย่างรุนแรงแล้วในยามนี้
"นางด่ามันว่าเป็นมารแดงอัปลักษณ์ นี่ช่างแย่ยิ่งนัก"
เจี้ยนหวาจ้องหน้าของมันอย่างมิยอมถอยหนีและชี้ไปที่ด้านหลังของมันอีกครั้ง
"นั่นอย่างไรเล่า เจ้ามารแดงอัปลักษณ์ ชุดของมันเป็นสัญลักษณ์มารแดงแบบเดียวกับเจ้าพวกนี้ ในยามที่ข้านั้นสังหารพวกมันในคราใด ก็เก็บเอาไว้เทียบกันไปทุกครา พวกมันนั้รทุเรศนัก เที่ยวฉุดคร่าสตรีไร้หนทางสู้ มิหนำซ้ำยังอวดตนว่างดงามกันไปเสียทั้งพรรคมาร งดงามอันใดที่ไหนกัน พวกมันนั้นอัปลักษณ์เสียไปทั้งพรรคมารแดงนั่นล่ะ!!"
" ข้าเปิดผ้าคลุมหน้าของมันในคราใด ข้าจะสำรอกไปทุกครา ช่างโอ้อวดยิ่งนัก ฝีมือก็แสนต่ำต้อย ข้าอุตส่าห์เฝ้ารอคอยว่าประมือกับมันให้สมกับคำร่ำลือ เพียงแค่เพลงยุทธเดียวมันก็ขาดใจตายลงไปเสียจนหมดฝูง นี่ช่างน่ารำคาญนักเช่นนี้คัมภีร์มารบ้าบอนั่นคงมิใช่คัมภีร์มารเสียแล้ว ฝึกแล้วอัปลักษณ์เช่นนี้ ข้าคงอับอายเสียจนเลิกเป็นมาร น่ารังเกียจนัก "
หย่งฉีฟังนางเจื้อยแจ้วเอ่ยคำและแอบมองอกเอวของนางด้วยสายตาหื่นกระหาย ดวงตาแดงวาบถูกหลบซ่อนลงใต้ดวงตาคม มันยิ้มกรุ้มกริ่มและเอ่ยถามนางที่ข้างหู กระซิบออกไปเสียงแหบพร่า
"เจ้าชื่ออันใดกันหรือแม่นาง "
- ผู้เขียน
