เสียงของอนลดังผ่านอินเตอร์คอมเป็นครั้งที่ห้าแล้ว แต่หล่อนก็ทำเหมือนไม่ได้ยินมัน จนกระทั่งเขาโผล่หน้าออกมาเรียกด้วยตัวเอง
“ถ้าคุณไม่เข้ามา ผมจะออกไปลากคุณเดี๋ยวนี้แหละ สร้อยมาลา”
เจ้าของชื่อถึงกับรีบลุกพรวดขึ้นจาเก้าอี้ หล่อนหันไปมองอนลด้วยใบหน้าที่ร้อนผะผ่าว หล่อนกลัวการเผชิญหน้ากับเขาเหลือเกิน
“สร้อย... กำลังจะเข้าไปค่ะ”
“รีบเข้ามา ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”
เขาพูดจบก็ผลุบหายเข้าไปในห้องทำงาน โดยมีหล่อนรีบก้าวตามไปติดๆ
เครื่องปรับอากาศภายในห้องทำงานของอนลช่างเย็นยะเยือกจนกายสาวสั่นสะท้าน
หล่อนยืนก้มหน้านิ่งอยู่ห่างจากโต๊ะทำงานของอนลเกือบสามเมตร
“กลัวอะไรผม”
“เอ่อ...”
“ผมไม่จับคุณพาดบนโต๊ะทำงานแล้วเอาแรงๆ หรอกน่ะ ไม่ต้องกังวล”
คำพูดไม่อ้อมค้อมของอนล ทำให้สีแก้มของสร้อยมาลายิ่งแดงระเรื่อ
กลีบปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง แข้งขาสั่นเทาจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“คุณอนลมีอะไรจะคุยกับสร้อยเ
