รัก ลวง พราง 1.3
1059 คำ
ชะอำ จ.เพชรบุรี วันที่สองของการเดินทาง
“เฮ้อ!!...เสร็จสักที สัมมนาอะไรก็ไม่รู้ง่วงนอนเป็นบ้าเลย”
รุ่งรุจีถอนหายใจออกมาพร้อมกับบ่นเรื่องการสัมมนาที่ไร้ชีวิตชีวา ตลอดสองวันมานี้การสัมมนาของบริษัทเป็นอะไรที่น่าเบื่อเอามากๆ วิทยากรให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ เนื้อหาแน่น แต่ไม่มีการโน้มน้าวให้เกิดความสนุกสนานหรือชวนฟังเลย ตรงกันข้ามพนักงานทุกคนมีสีหน้าเบื่อหน่ายทั้งสิ้น อาจเป็นเพราะจิตใจของทุกคนมุ่งมั่นอยากจะไปเที่ยวท่าเดียว
“แกเบื่อเพราะแกอยากจะไปส่องหนุ่มๆ ที่ชายหาดใช่ไหมล่ะ ฉันรู้นะเห็นแกบ่นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” วชิราภรณ์พูดอย่างรู้ทันเพื่อน
“บ้าเหรอ ใครว่าฉันจะไปส่องหนุ่มๆ ย่ะ ฉันอยากเล่นน้ำทะเลเต็มแก่แล้วต่างหาก” คนที่ถูกแซวสวนกลับ
“น่านะ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเที่ยวของพวกเราแล้วนี่ คืนนี้ออเดิร์ฟก่อนเลย งานเลี้ยงพนักงาน เต็มที่ไม่มีอั้น”
“มันต้องเต็มที่อยู่แล้วณัชญ์ ถ้าแกขี้งกฉันจะไม่นับว่าแกเป็นเพื่อนเด็ดขาด เลี้ยงพนักงานทั้งทีมันต้องเต็มที่กันหน่อย พนักงานจะได้มีแรงทำงาน” วชิราภรณ์พูดเสริม
“ผึ้ง ณัชญ์ถามอะไรหน่อยได้เปล่า ถามแล้วอย่าโกรธนะ” ณัชญ์เริ่มพูดในสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ อยากจะถามความให้กระจ่างแจ้งนานแล้ว วันนี้ เวลานี้เป็นโอกาสดีที่เขาจะถาม
“ถามมาสิ ไม่โกรธหรอก”
“ณัชญ์จะถามเรื่องคุณเอน่ะ ตกลงผึ้งจะเอายังไง ดูท่าทางคุณเอจริงจังกับผึ้งมากนะและท่าทางของผึ้งบางครั้งดูไม่เหมือนแก้แค้นด้วย”
คำถามของณัชญ์มีคนหนึ่งที่อยากจะรู้ร่วมด้วยเช่นกัน คนคนนั้นคือรุ่งรุจี คนถูกถามยักไหล่ เบ้ปากทำท่าราวกับไม่ใส่ใจกับคำถามของเพื่อนสนิท
“ก็ไม่เอายังไง ตอนนี้แผนของผึ้งกำลังไปได้สวยเลยนะ หนึ่งเดือนมานี้ผึ้งทำให้คุณเอรักจนถอนตัวไม่ขึ้น เมื่อวันก่อนระหว่างทางที่คุณเอมาส่งฉันขึ้นรถมาที่นี่ คุณเอขอผึ้งแต่งงานด้วยนะ ผึ้งไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ สะใจเป็นบ้าเลย”
“หา!...อะไรนะ ขอแต่งงาน”
เพื่อนสนิทที่รอฟังคำตอบอุทานประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตกใจกับคำบอกเล่าที่ได้ยิน หัวใจของณัชญ์กับรุ่งรุจีเจ็บหนึบไม่ต่างกัน
“แล้วแกตอบไปว่าไง” เสียงค่อนข้างสั่นของรุ่งรุจีถามขึ้น หัวใจเต้นเร่าด้วยความเจ็บปวด
“นั่นสิ ผึ้งตอบไปว่าไง”
ณัชญ์ถามไปเจ็บปวดหัวใจไปด้วย แค่เห็นทั้งคู่เดินเคียงคู่ มีรอยยิ้มให้กันและกัน ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าการแสดงออกของวชิราภรณ์เป็นการแสดงละคร แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ
“ก็ตอบปัดๆ ไปยังไงล่ะ ผึ้งไม่มีใจให้กับคุณเอซะหน่อยจะแต่งงานด้วยได้ยังไง แล้วยิ่งคุณเอเป็นญาติกับนางแม่มดยิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีทาง” เธอตอบเสียหนักแน่น ณัชญ์กับรุ่งรุจีถอนหายใจออกมาเบาๆ คล้ายกับโล่งอก เบาใจที่สุดที่ได้ยินประโยคนี้
“ฉันสงสารคุณเอจังเลย” รุ่งรุจีพูดออกมาเบาๆ
“แกเก็บความสงสารเอาไว้รอวันที่เห็นคุณเอช้ำใจตายดีกว่า ไม่นานหรอก ฉันจะสลัดรักให้หัวทิ่ม ไม่ให้เป็นผู้เป็นคนเลย ฉันไปดีกว่าพูดถึงคุณเอทีไรอารมณ์เสียขึ้นมาซะงั้น เจอกันคืนนี้นะ” วชิราภรณ์พูดตัดบทด้วยการลุกเดินออกไปยังห้องสัมมนา
“ณัชญ์คิดเหมือนฉันหรือเปล่าว่า ผึ้งทำเกินไป” รุ่งรุจีพูดขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“เราสองคนก็รู้คำตอบดีนี่ว่าเกินไปหรือเปล่า แต่จะทำยังไงได้ ผึ้งไม่ฟังใครเลยสักคน คิดและมุ่งมั่นที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้อย่างเดียว ณัชญ์กลัวว่าความแค้นในใจของผึ้งมันจะเผาไหม้ใจผึ้งเอง แล้วผึ้งจะไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ มันจะกลายเป็นความทุกข์โบกทับไปทีละชั้นๆ จนเต็มหัวใจของผึ้ง” สีหน้าของณัชญ์ไม่ได้แตกต่างกับสีหน้าของรุ่งรุจีเลย
“นั่นสิ ถ้าผึ้งได้เจอใครสักคนที่รักผึ้งจริง เติมเต็มส่วนที่ขาดหายในใจของผึ้งได้ บางทีผึ้งอาจจะหลุดพ้นจากวังวนแค้นเคืองชิงชังนี้ก็ได้ จีอยากให้คนคนนั้นเดินทางมาหาผึ้งเร็วๆ จัง ผึ้งจะได้หลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้เสียที” คำพูดของรุ่งรุจีทำให้ณัชญ์หันไปมองหน้า ความคิดอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองอย่างเฉียบพลัน
“จีคิดว่า ถ้ามีคนรักผึ้งจริง ต่อเติมความรู้สึกที่ขาดหายในใจของผึ้งได้ ผึ้งจะหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้จริงๆ เหรอ”
“จีไม่แน่ใจ จีเคยอ่านหนังสือเจอน่ะ ในหนังสือบอกว่าคนประเภทผึ้งเป็นคนขาดความอบอุ่น เป็นคนถูกขโมยความรักไปซึ่งๆ หน้า หากได้ความรักของใครสักคนมาเติมเต็ม ความรู้สึกว้าเหว่ เหงา เศร้าในใจก็จะลดระดับลง กลายเป็นความอบอุ่นที่คนคนนั้นไม่เคยเจอ พอได้รับความรัก ความอบอุ่นมากพอ ความแค้นเคือง ความชิงชังก็จะเบาบางลง จีก็เลยพูดออกไปอย่างนั้น คิดว่ามันก็คงเหมือนๆ กัน”
รุ่งรุจีเอ่ยตอบตามที่ได้อ่านเจอในนิตยสารเล่มหนึ่ง และคิดว่าในกรณีของเพื่อนสาวคงจะเป็นลักษณะเดียวกันกับที่อ่านเจอ
“ถ้ามันได้ผลก็ดีนะ ผึ้งจะได้หาย” ณัชญ์กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มเพียงนิดตรงมุมปาก
“ถ้าได้ผลจริงๆ จีภาวนาให้คนคนนั้นเดินทางมาหาผึ้งเร็วๆ จะได้ดึงผึ้งออกจากวังวนที่แสนเจ็บปวดนี้เสียที”
“ณัชญ์ก็หวังว่าอย่างนั้น”
คำภาวนาของคนทั้งสองดังก้องอยู่ในใจ รุ่งรุจีหวังลึกๆ ในใจว่า คนที่จะมาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของวชิราภรณ์จะเดินเข้ามาในชีวิตของเพื่อนสาวในไม่ช้านี้ ต่างกับความคิดของณัชญ์โดยสิ้นเชิง
- ผู้เขียน
