BAD MEAN 7 เล่นกับไฟ
3454 คำ
"ในที่สุด พ่อเธอก็ยอมให้มาอยู่คอนโดจริงๆด้วย" เสียงริชชี่เอ่ยออกมาขณะที่เราสองคนกำลังยืนอยู่คอนโดใหม่ของฉัน แล้วก็เป็นอย่างที่ริชชี่บอกนั่นแหละ สุดท้ายฉันก็สามารถอ้อนแด๊ดดี้มาอยู่คอนโดได้สำเร็จ ความจริงครั้งนี้ฉันก็ไม่ได้อ้อนอะไรแด๊ดดี้มากนักหรอกนะ แต่อาจจะเพราะช่วงนี้ฉันเงียบลงผิดปกติ แด๊ดดี้คงคิดว่าฉันงอนแหละมั้งจึงยอมอนุญาตทั้งที่ความจริงที่ฉันเป็นแบบนี้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องคอนโดเลยสักนิด...
"..." ฉันนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาไม่ตอบอะไรกลับไป ทำให้ริชชี่ที่ยืนอยู่เดินเข้ามานั่งลงข้างฉัน
พึ่บ
"ยังคิดเรื่องนั้นอยู่เหรอ"
"..." ฉันก็นิ่ง
"เดล"
"ถ้าไม่ได้คิดอะไร จะมาทำดีกับฉันขนาดนั้นทำไม" ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง ซึ่งนี่ก็ผ่านมาได้หลายวันแล้วหลังจากที่กลับมาจากงานวันเกิดน้าเฟียร์ แน่นอนว่า...ฉันเองก็ยังคงหลบหน้าใครคนนั้นอย่างไม่อยากที่จะเจอ
"พี่เขาพูดแบบนั้นจริงๆเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ ฉันได้ยินเต็มสองหู"
"..." ริชชี่ก็เงียบ ก่อนจะมองหน้าฉัน
"หรือบางทีพี่เขาอาจจะไม่รู้ใจ..."
"พอเถอะริช"
"..." คนด้านข้างก็นิ่งไปกับคำพูดและท่าทีของฉัน
"เขาไม่ได้คิดอะไร ฉันนี่แหละคิดไปเอง..."
"...เขาดีกับทุกคน ไม่ได้มีใครพิเศษไปกว่าใคร ฉันคิดมันไปเองทั้งหมด ฉันให้ความหวังตัวเอง" ฉันเผลอเอ่ยแอกมาเสียงสั่นด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ทำไมนะ...
ทำไมมันเป็นขนาดนี้นะ
ทำไมกัน
"เพราะมัวแต่คิดเข้าข้างตัวเอง จนลืมมองไปว่าเขาดีกับใครทุกคน"
"น้อยใจใช่ไหม" ริชชี่ถามฉัน
"ฉันไม่ได้น้อยใจ แต่ฉันโกรธตัวเอง..."
"...โกรธที่เผลอใจไปรักเขา แล้วให้ความหวังตัวเองขนาดนั้น" ตอนแรกฉันก็นึกโกรธที่คนตัวสูงนั้นมาทำให้ดีจนฉันเผลอใจ แต่คิดไปคิดมา...มันก็คือความผิดของฉันไม่ใช่เหรอ ที่คิดไปเองแบบนั้น
"เจ็บอะริช..."
"...เจ็บมากๆเลย" ฉันบอกออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะร้องไห้หรืออะไรหรอกนะ เห็นแบบนี้...ฉันเป็นพวกเก็บความรู้สึกเก่งนะ ภายนอกสามารถทำตัวปกติได้ แม้ว่าภายใน...มันบีบรัดหัวใจแค่ไหนก็ตาม
"เดี๋ยวก็หายนะ เธอเป็นเดล เดวาเลยนี่..."
"...เรื่องแค่นี้เอง" ใบหน้าสวยหันมาส่งยิ้มให้กำลังใจฉัน
"หึ..." ฉันก็หลุดยิ้มออกมากับท่าทีของเพื่อนตัวเอง
"...ขอบคุณนะ" ก็มีเพียงริชชี่เท่านั้นแหละที่เข้าใจและรู้เรื่องทุกอย่าง
เกี่ยวกับฉัน
"ว่าแต่เธอเอาของมาหมดแล้วเหรอ" คนด้านข้างเอ่ยถามฉันขึ้น
"อืม ฉันเอามาที่แค่จำเป็นอะ เพราะแด๊ดดี้ให้กลับบ้านทุกวันศุกร์ เสาร์"
"ลูกสาวคนโปรดก็งี้"
"เปล่าหรอก แด๊ดดี้อะเอาฉันไว้เพื่อคอยห้ามศึกของตัวเองกับหม่ามี๊ต่างหากล่ะ"
"ฮ่า ๆ ครอบครัวเธอนี่มัน..."
"อยู่ไทยยังดีนะ ตอนอยู่ออสเตรเลียนะ...หนักกว่านี้ ฉันปวดหัวกับแด๊ดดี้หม่ามี๊ทุกวัน" ฉันเคยบอกรึยังว่าฉันไม่ได้โตที่ประเทศไทย ความจริงฉันเกิดที่ออสเตรเลีย ครอบครัวฉันตอนแรกก็อยู่ที่นั่น แต่พอฉันอายุได้สิบห้าปีได้มั้งถ้าจำไม่ผิด แด๊ดดี้ก็พาครอบครัวเรามาอยู่ที่ไทย แล้วก็อยู่ยาวแบบถาวรเลย ฉันตอนนั้นจำได้ว่าโกรธมาก เพราะมันเป็นช่วงกำลังติดเพื่อนที่ออสเตรเลียเลย แต่พอได้มาอยู่ ๆ ไป ก็ไม่ได้รู้สึกว่าที่นี่มันแย่หรืออะไร สุดท้ายฉันก็หลงรักที่นี่ไปแบบงงๆตัวเองอยู่เหมือนกัน
"แล้วพี่ชายเธอล่ะ"
"โอ๊ย! รายนั้นนะเหรอ เคยสนใจอะไรที่ไหน" พี่ดิน พี่ชายฉันน่ะ...ทั้งเงียบ นิ่ง เย็นชา ไม่สนใจโลก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันที่เป็นน้องสาวแท้ๆบางทีเขาก็ยังไม่สนใจเลย ไม่ได้จะนินทาพี่ชายตัวเองนะแต่ที่บอกมา มันคือความจริงทั้งหมด
"อยากเจอพี่เธออยู่นะ เห็นเขาว่าหล่อมาก"
"สุดๆ ก็ดูน้องสาวสิ" ว่าแล้ว ฉันก็แกล้งสะบัดผมยิ้มให้ริชชี่ที่นั่งอยู่
"..." ยัยนั่นก็นิ่งมองหน้าฉัน ก่อนที่เราสองคนจะต่างฝ่ายต่างระเบิดหัวเราะออกมากับความ กวนประสาทของฉัน ซึ่งในขณะนั้นเอง...
ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ริชชี่ดังขึ้นทำให้มือเล็กยิ้มมันขึ้นมาดู
"..." แล้วสีหน้าริชชี่ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
"มีอะไรรึเปล่า" ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้
"..." ริชชี่ก็นิ่งไม่ตอบ
"ริช..."
"อีกแล้ว"
"หื้อ?" ฉันทำหน้างุนงงไม่เข้าใจ
"มีคนบอกฉันว่ามาร์ตินติดเด็กเสิร์ฟที่ร้าน..." ปากเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับหันมามองหน้าฉัน
"...เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"ที่ไหน" ฉันถามออกไป ซึ่งนี่...ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ริชชี่ต้องเจอ
"บลูมูน"
"ชื่อคุ้นมาก..."
"ก็ร้านที่เราเคยไปนั่งกันอยู่สองสามรอบนั่นแหละ"
"เออ ก็ว่าอยู่" รู้สึกคุ้นๆกับชื่ออยู่ ก็เป็นร้านเหล้าขึ้นชื่อของโซนนี้เลยนี่
"มาร์ตินไปเป็นหุ้นส่วนที่นั่น"
"หุ้นส่วนหรอ"
"อืม ฉันถึงอยากไปนี่ไง"
เพราะแบบนี้นี่เอง คงกลัวจะมีอะไรเกินเลยสินะ
เฮ้อ! ของฉันที่ว่าแย่แล้ว ของริชชี่นี่คูณร้อยไปได้เลย
"ไปกับฉันนะ" ใบหน้าสวยหันมามองหน้าบอกฉัน
"อืม" ยังไงฉันก็ต้องไปเป็นเพื่อนยัยนี่อยู่แล้ว อีกอย่าง...คู่หมั้นใคร ใครก็ต้องหวง ฉันเข้าใจเพื่อนตัวเองดี
@Blue-moon bar
ไม่แปลกใจเลยที่ที่นี่จะขึ้นชื่อว่าเป็นร้านเหล้าชื่อดังในโซนนี้ เพราะมีทุกอย่างครบครัน รวมถึงไปผู้คนที่มาที่ต่างดูดีกันทั้งนั้น
"เดล" เสียงใครบางคนเอ่ยเรียกฉันดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองตามเสียงขณะที่ กำลังจะเดินเข้าไปยังด้านในโซนวีไอพี
"วาโย" ฉันก็ยิ้มตอบเจ้าของใบหน้าหล่อดูดีกลับไป
"มาที่นี่ด้วยเหรอ" วาโยถามฉัน ไม่ต้องสงสัยว่าเขาคือใคร วาโยก็คืออดีตเดือนคณะเรียนฉัน เรารู้จักกันเพราะเคยร่วมงานถ่ายโปรโมทมหาลัย แต่ฉันไม่ใช่ดาวคณะหรอกนะเพราะไม่ได้ลงแข่ง ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้นมันวุ่นวายเกินไป ฉันชอบทำอะไรเล่นๆถ่ายแบบแก้เบื่ออะไรแบบนั้นมากกว่า
"อืม มาเป็นเพื่อนริชชี่อะ"
"อ่อ" แล้วร่างสูงก็ส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบกลับไป
"งั้นเดี๋ยวขอตัวก่อนนะ" ฉันเอ่ยบอก
"อืม ไว้เจอกัน"
"..." ฉันก็ยิ้มเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนที่จะชะงักไปเมื่อเจอสายตาของริชชี่ที่จ้องหน้าฉันเขม็ง
"ฉันรีบอยู่นะ"
"โทษที"
"เธอนี่..." ไม่พูดอะไรต่อ ริชชี่รีบหมุนตัวเดินตรงไปยังโซนวีไอพีทันที โดยฉันเองก็เดินตามไปซึ่งตลอดทางนั้นก็มีสายตามากมายจ้องมาที่เรา
"..." ฉันเองก็มองตอบสายตาพวกนั้นไปด้วยใบหน้าแสยะยิ้มออกมาบางๆ
รู้สึกดีชะมัดที่ความฮอตของตัวเองไม่เคยตกเลยสักครั้ง :)
ตึกตึก
"ลากมันออกไป"
ตึก! เสียงเท้าริชชี่ชะงักหยุดเดินทำให้ฉันที่เดินตามไปนั้นหยุดตาม ก่อนจะมองไปตามสายตาของคนตรงหน้าที่มองไปยังผู้ชายคนนึงที่ยืนจับแขนหญิงสาวคนนึงอยู่
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"เธอต้องระวังตัวมากๆนะ ตัวก็เล็ก แถมยังทำงานท่ามกลางคนเมาเยอะๆแบบนี้อีก"
"ค่ะ ฉันจะพยายามระวังตัวมากกว่านี้"
"ดีแล้ว" ตรงนี้มันไม่ได้ไกลมากจึงสามารถได้ยินเสียงบทสนทนานั้นได้ดี และผู้ชายคนที่ริชชี่กำลังมองอยู่นั้นก็คือ...พี่มาร์ตินนั่นเอง
"มาร์ติน!" สุดท้ายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็ทนไม่ไหวตัดสินใจเอ่ยเรียกคู่หมั้นตัวเอง เสียงดังทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามอง รวมถึงเจ้าของใบหน้าเล็กของเด็กเสิร์ฟคนนั้นด้วย
"ริชชี่" ใบหน้าหล่อหันมามองหน้าเพื่อนฉันน้ำเสียงเบื่อหน่าย
เฮ้อ เมื่อไหร่พี่เขาจะเลิกใจร้ายกับเพื่อนฉันสักทีนะ
ตึกตึก ริชชี่เดินตรงเข้าไปยังสองคนที่ยืนอยู่
"..." ดวงตากลมคมเลื่อนสายตามองไปยังร่างบางที่ยืนนิ่งก้มหน้านิ่งพร้อมกับ เลื่อนกลับไปมองยังเจ้าของร่างสูง
"ที่ไม่ไป เพราะมาหมกอยู่ที่นี่เองงั้นเหรอ" เหมือนว่าว่าทั้งสองจะมีนัดอะไรกันสักอย่างในวันนี้นะ แต่พี่มาร์ตินไม่ยอมไปทำให้ริชชี่ว่างเลยมาหาฉันที่คอนโด
"..." พี่มาร์ตินก็นิ่งไม่ตอบไม่สนใจ จนทำให้ริชชี่เริ่มที่จะโมโหขึ้นมา
"มาร์ติน!"
"อย่ามาทำตัวน่ารำคาญดิ" ปากหนาเอ่ยออกมาสีหน้าหงุดหงิด ซึ่งคำพูดของเขาทำเอาร่างบางชะงักไป อย่าว่าแต่ริชชี่เลย ขนาดฉันฟังเองยังรู้สึกไม่ดีเลย...
"แล้วใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาทำตัวแบบนี้" ใบหน้าเล็กถามพร้อมกับมองหน้าคู่หมั้นตัวเอง
"กลับไปซะ" พี่มาร์ตินเอ่ยบอกเสียงนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ทำให้ฉันที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆเริ่มใจไม่ดี
"ไม่! ติดใครที่นี่ใช่ไหม" ริชชี่ยังคงไม่ยอม เห็นแบบนี้...ยัยนี่ก็เอาเรื่องอยู่นะ เคยตามจัดการบรรดาเด็กๆพี่มาร์ตินจนกลัวไปหลายคนเลย
"ริชชี่ กลับไป" ดวงตาคมก้มลงมองเพื่อนฉัน
"ไม่..." ปากเล็กตอบกลับ แต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ
"ฉันบอกให้กลับไปไงวะ!" เสียงทุ้มตะคอกบอกออกไปน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดเต็มที่ ทำเอาริชชี่ชะงักมองหน้าใบหน้าหล่อนั้น
"ริช กลับเถอะ..." ฉันที่ทนดูต่อไปไม่ไหวก็เอื้อมมือไปคว้าแขนเพื่อนตัวเอง
"ไม่!" แต่ริชชี่ก็ยังคงเป็นริชชี่ เวลาไม่ยอมก็คือไม่ยอมเลยจริงๆ
พึ่บ ใบหน้าสวยหันไปมองยังคนตัวสูงแววท้าทายไม่เกรงกลัว ซึ่งการกระทำของยัยนั่นเหมือนต้องการจะฆ่าตัวตาย
"ริชชี่" พี่มาร์ตินเรียกชื่อเพื่อนฉันออกมาเสียงโมโหสุดขีด
"..." ดวงตาเล็กคมก็ไม่สนใจยืนมองหน้าเขานิ่ง
พึ่บ! แล้วในที่สุดมือหนาก็เอื้อมมากระชากแขนเพื่อนฉันอย่างแรงลากเดินออกไปท่ามกลางความตกใจของใครหลายคน ซึ่งในขณะนั้นเอง...
"เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง แล้วก็ต้องนิ่งไป
"พี่คิน..." นี่ไม่ใช่เสียงของฉันหรอก แต่เป็น...เสียงของเด็กเสิร์ฟคนนั้น
"...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ใบหน้าเล็กยิ้มตอบคนที่เข้ามาใหม่
"ขอโทษนะ พี่จะเข้ามาช่วยแล้ว...แต่ไม่ทัน"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่คิน ขอบคุณนะคะ"
"..." ฉันก็ยืนนิ่งมองสองคนที่พูดคุยกันด้วยท่าทีสนิทอยู่ไม่น้อย ซึ่งคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจของฉันตอนนี้ก็คือ...สองคนนี้รู้จักกันด้วยงั้น หรอ แล้วทำไมคนตัวสูงถึงได้ดูเป็นห่วงอีกคนจัง
ให้ตายเถอะ! ความรู้สึกเจ็บหน่วงบ้าๆนั้น ทำไมต้องบีบรัดเข้ามาในตอนนี้ด้วย
พึ่บ ฉันตัดสินใจหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ให้ แสดงความรู้สึกใดใดออกมา ในตอนนั้นเอง...สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นพี่ชายตัวเองที่นั่งอยู่ไม่ ไกล
"พี่ดิน" ว่าแล้ว ฉันก็รีบเดินไปยังพี่ดินทันทีเพื่อที่จะไม่ต้องมายืนทนเห็นอะไรแบบนี้
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ฉันรู้แค่ว่าพอได้เห็นเขาดูห่วงใยผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ก็รู้น้อยใจบ้าบออะไรขึ้นมาไม่รู้
จะน้อยใจอะไรเดล เธอเป็นแค่เพียงน้องสาวเพื่อนเขา อีกอย่าง...เขาก็ทำดีกับทุกคนนั่นแหละ
หยุดสนใจ อย่าไปสนใจเขาได้ไหมเดวา...
ตึกตึก
พึ่บ! ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างพี่ชายตัวเองด้วยท่าทีงอแงราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรภายในอย่างที่ชอบทำ
"พี่ดินมาไม่บอกเดลอะ"
"มันคงกลัวเราขึ้นโต๊ะอีกละมั้ง" พี่ขุนพล หนึ่งในเพื่อนของแก็งค์พี่ดินเอ่ยแซวฉันขึ้น ซึ่งไอ้เรื่องขึ้นโต๊ะเนี่ย ก็ถือเป็นตำนานของฉันอยู่ไม่น้อย จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของพี่ดินหรือใครสักคนในกลุ่มพวกพี่มั้ง แล้วฉันก็เมามากจนขึ้นไปเต้นยั่วบนโต๊ะ สุดท้ายก็โดนพี่ดินลากกลับบ้านแถมยังโดนแด๊ดดี้สวดอีกเป็นวันๆเลย จำได้ไม่ลืม
"พี่ขุน!" ฉันหันไปทำหน้ายู่ใส่เพื่อนพี่ด้วยท่าทีเอาเรื่อง ถ้าถามว่าฉันสนิทกับพวกพี่เขาไหม ก็สนิทนะ...สนิทในระดับที่ว่าพูดเล่น พูดคุยกันได้ไม่เบื่อ
"ฮ่า ๆ " พี่ขุนก็หัวเราะออกมา โดยที่ฉันยังคงทำหน้าเอาเรื่องใส่พี่เขาไปแต่แบบไม่ได้จริงจังอะไรหรอกนะ
"แล้วนี่...เรารู้จักกับผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ" อยู่ๆพี่ขุนก็หันมามองหน้าถามฉัน
"ผู้หญิงคนนั้น ใครอะ...ริชชี่นะเหรอ" ฉันถามกลับ
"อืม ก็ที่เราเดินมาด้วย"
"อ่อริชชี่ เพื่อนเดลเอง" ไม่แปลกหรอกที่พวกเขาจะไม่รู้จักเพื่อนสนิทฉัน ตอนอยู่มหาลัย...พวกเราแทบไม่ได้เจอกันเลย เพราะคณะตึกเรียนอยู่แทบจะคนละโซน
"แล้วเพื่อนเราเป็นอะไรกับมัน" เป็นพี่เอเดนที่ถามขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้
"ถามทำไมเนี่ย" ฉันมองหน้าถามเพื่อนพี่ออกไป
"ตอบมาเหอะน่า ไม่งั้นพี่จีบเรานะ" พี่เอเดนเอ่ย ซึ่งฉันชินละ เขาก็มักจะพูดจาเพ้อเจ้อแบบนี้อยู่ตลอด
"พี่เอเดนพอเหอะ อยากอ้วก" ฉันตอบกลับ
"ยัย!"
";p" ฉันก็ทำหน้าทำตาใส่พี่เอเดนไปด้วยความกวนประสาท
"ตกลงเป็นอะไร" เสียงทุ้มของคนที่นั่งข้างฉันถามขึ้นเสียงนิ่ง ทำเอาฉันชะงักไป
"หะ" ฉันหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเองสีหน้าแปลกใจ
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับมัน" พี่ดินถามฉัน
อะไรกัน อะไรเข้าสิงพี่ชายฉัน!?
"โอ้มายก้อต! พายุจะเข้าหรอ..." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ
"เดวา" แววตาคมก็หันมามองหน้าฉันนิ่ง
"โอเค เป็นคู่หมั้น" สุดท้ายฉันก็ต้องตอบกลับไปตามตรง ก็พี่ดินเล่นส่งสายตาดุขนาดนั้นมาแล้วนี่ ใครจะกล้าไปเล่นแง่ต่อ
"..." แล้วทุกคนก็เงียบไปทำเอาฉันได้แต่นั่งงุนงงไม่เข้าใจในสถานการณ์ ขณะนั้นเอง...
ตึก
ตึก
"ไงไอ้คิน ไปช่วยหวานใจไม่ทันโดนตัดหน้าเลยมึง" เสียงพี่เอเดนเอ่ยแซวคนที่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามฉันดังขึ้น ฉันจึงชะงักไป
หวานใจงั้นเหรอ...
"..." ฉันก็นั่งนิ่งไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
"ต้องเคลียร์โต๊ะไหม" อยู่ ๆ ปากหนาของคนที่เพิ่งนั่งก็เอ่ยถามขึ้น
"อะไรวะ" พี่เอเดนถาม
"ก็เผื่อ...มีคนอยากขึ้นโต๊ะ" ว่าแล้ว เจ้าของใบหน้าหล่อก็หันมามองหน้าฉันด้วยความล้อเลียน ทำให้ฉันอดที่จะแว้ดเสียงใส่คนตรงข้ามออกไปไม่ได้
"พี่คิน!"
"หึ" คนตัวสูงก็ยิ้มออกมาท่าทีอารมณ์ดี
"เหอะ" ฉันก็ทำเสียงหันหน้าหนีไปอีกทางทั้งที่ เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลยในหลายวันที่ผ่านมา แต่เขาก็ยังคงทำทุกอย่างเป็นปกติได้
ก็แน่แหละ ฉันไม่ได้สำคัญอะไรมาตั้งแต่ต้นแล้วนี่
ก็คิดไปเองทั้งหมด
"แล้วหวานใจมึงไปไหนแล้วล่ะ" เสียงพี่เอเดนถามขึ้นทำให้ฉันที่นั่งอยู่แอบฟังบทสนทนานั้นด้วยความ
ตั้งใจ
"อะไรมึง" พี่คินถาม
"น้องวีไง"
"วี..." งั้นเหรอ...
"...ชื่อคุ้นจัง" ฉันเผลอเอ่ยถามออกไปด้วยความสนใจ
"ไม่คุ้นได้ไง ก็น้องคนเมื่อกี้ไงชื่อวีที่เคยชอบไอ้ดิน" เอเดนตอบ ทำเอาฉันนิ่งไป คนนี้เองนะเหรอ
"คนนี้เองนะเหรอที่พี่ขุนเคยเล่าให้ฟัง" ฉันหันไปถามพี่ขุนพลเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้
"อืม คนนี้แหละ" พี่ขุนก็พยักหน้าตอบ
"แล้วเคยชอบคือยังไงอะ คือเขาเลิกชอบพี่ดินแล้วเหรอ" ฉันถามออกมาอย่างไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอจะเดาได้ว่า เด็กเสิร์ฟคนเมื่อกี้ชื่อวีที่พี่ขุนเคยเล่าให้ฉันฟังว่าชอบพี่ดินมาก
"ใช่ เลิกชอบแล้ว ไอ้คินมันถึงจะเคลมนี่ไง"
"..." คำพูดของพี่เอเดนทำเอาฉันชะงักไปทันที เคลมงั้นเหรอ แปลว่า...เขาชอบผู้หญิงคนนี้อยู่สินะ
"อ่อ แบบนี้นี่เอง" ฉันตอบกลับไปด้วยท่าทีพยายามเป็นปกติ
พึ่บ เสียงคนตัวสูงที่นั่งข้างฉันอยู่ลุกขึ้นจากโซฟาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
"อ้าว จะไปไหนวะ" พี่ขุนมองหน้าถามพี่ดินออกไป แต่พี่ชายฉันก็ไม่ตอบเดินออกไปทันทีด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
"แม่งเป็นงี้ทุกรอบ" พี่เอเดนบ่น
"พวกพี่น่าจะชินสุดนะ" ฉันจึงเอ่ยบอก ในตอนนั้นเอง
ตึกตึก
ก็มีผู้ชายคนนึงกำลังจะเดินผ่านโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ แน่นอนว่าสายตาผู้ชายคนนั้นก็ลอบมองมายังฉันพร้อมกับยิ้มมุมปาก
"..." ฉันเองก็มองตามร่างสูงนั้นไปก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา
กำลังเบื่อๆอยู่พอดีเลย
พึ่บ...
"จะไปไหน" ทันทีที่ฉันลุกขึ้นจากโซฟา เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็เอ่ยถามฉันขึ้นทันที
"เรื่องของเดลน่า" ฉันบอกออกไปแบบปัดๆ
"เดวา"
"โอ๊ย! มันไม่ใช่เรื่องของพี่" พูดจบ ฉันก็ลุกเดินออกมาด้วยความหงุดหงิด จะมาสนใจฉันทำไมล่ะ ไปสนใจหวานใจของเขาสิ
จะมายุ่งอะไรกับฉัน
ก็แค่น้องสาวเพื่อน จะมาให้ความสนใจทำไม!
"เป็นอะไรไปครับ"
ตึก ฉันชะงักเท้าไปเล็กน้อยกับเสียงของใครบางคนที่เอ่ยถามฉัน
พึ่บ ฉันค่อยๆหันไปมองตามเสียง แล้วก็ต้องยิ้มหวานออกมา
ผู้ชายคนนั้น...
คนที่เดินผ่านโต๊ะฉันไปเมื่อกี้
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
"จริงหรอ"
"ค่ะ"
"..." ใบหน้าหล่อก็ยกยิ้มขึ้นมา ดี! ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ มันต้องอ่อย! อ่อยผู้ชายถือเป็นเรื่องแก้เบื่อได้ดีของฉันอย่างนึง ไม่รู้สิ พอได้เห็นผู้ชายพวกนี้ต้องการฉัน มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา ที่อย่างน้อย ฉันก็ยังมีค่าสำหรับใครอีกหลายคน
"ผมคิวเทครับ"
"เดลค่ะ"
"พึ่งเคยมาที่นี่เหรอครับ"
"เปล่าค่ะ เคยมาบ้างแล้วแต่ไม่บ่อย"
"อ่อ..." คนตรงหน้าก็จ้องมองหน้าฉัน
"มองอะไรเหรอคะ"
"เปล่าครับ แค่คิดว่า...ทำไมหน้าคุณเล็กจัง"
"หึ" ฉันก็หัวเราะออกมากับคำพูดของอีกคน
"ผมพูดจริง ๆ นะ มันเล็กมาก...แล้วก็ดูน่ารัก"
ให้ตายเถอะ ดูเสือใช่เล่นนะ
"มันดูเล็กมากเลยเหรอคะ" ฉันยิ้มถาม
"ครับ"
"มันอาจจะไม่ได้เล็กอย่างที่เห็นก็ได้นะคะ ทำไมคุณคิวเท...ไม่ลองจับดูละคะ" ฉันมองหน้าบอกออกไป ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อชะงัก
"จับได้เหรอครับ"
"ลองดูสิคะ" ฉันน่ะชอบจริงๆเลย เวลาได้เล่นกับไฟเนี่ย...
"งั้นผมขอลองจับนะครับ"
"ค่ะ" ฉันก็ยิ้มตอบกลับไป ก่อนที่มือหนาของอีกคนจะค่อย ๆ เลื่อนเข้ามายังใบหน้าของฉัน แต่ยังไม่ทันที่นิ้วหนาจะสัมผัสเข้าที่หน้าของฉัน
พึ่บ!
"ทำอะไรกัน"
- ผู้เขียน
