BAD MEAN 6 คิดไปเอง
2590 คำ
หลังเลิกเรียน...
"เธอไปไหนต่ออีกไหม" ฉันหันไปเอ่ยถามริชชี่ที่เดินออกมาพร้อมกัน
"วันนี้ฉันต้องกลับบ้านอะ" ใบหน้าเล็กหันมาตอบกลับฉัน
"อ่อ" ฉันก็พยักหน้ารับรู้
"งั้นฉันไปก่อนนะ"
"โอเค เจอกันวันอังคาร"
"อืม" ว่าแล้ว ริชชี่ก็เดินออกไปโดยฉันเองก็ยืนอยู่กับที่ถอนหายใจออกมา
"เบื่อชะมัด..."
"...ยังไม่อยากกลับบ้านเลยอะ" ฉันเอ่ยออกมากับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจจะเดินไปนั่งยังม้าหินอ่อนที่อยู่บริเวณใต้ตึกแต่ก็ต้อง ชะงักไปเมื่อพยายามหาหูฟังไร้สายของตัวเองที่ไม่รู้อยู่ตรงไหน
"อย่าบอกนะว่าหาย..." โอ๊ย! หูฟังมันคือหัวใจของฉันเลยนะ ฉันขาดมันไม่ได้เวลาต้องอยู่คนเดียว
หายไปไหนเนี่ย! ขณะที่ฉันกำลังยืนหัวเสียอยู่กับการหาหูฟังตัวเองอยู่นั้น
"เดล" ก็มีเสียงใครบางคนเอ่ยเรียกฉันดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองตามเสียง
"อ้าว เกมส์...ยังไม่กลับอีกเหรอ" เกมส์ก็คือเพื่อนร่วมเซคของฉันในวันนี้น่ะ เราเรียนเซคเดียวกัน
"กำลังจะกลับ แล้วเดลอะ ไม่กลับหรอ" ใบหน้าดูดีมองหน้าถามฉัน ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ แต่เห็นแบบนี้...ฉันน่ะ ตัวท็อปของคณะแถมยังเป็นสาวฮอตของมหาลัยอีกด้วยนะ
"ก็...ไม่รู้สิ"
"อ้าว เป็นอะไรรึเปล่า" คนตรงหน้าเอ่ยถามฉัน
"เบื่อ ๆ อะ" ไม่กลับตอนนี้ด้วย เพราะรถติดแน่นอน
"ก็เลยมานั่งอยู่คนเดียวเหรอ"
"อือ ริชชี่กลับไปแล้ว" แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่ได้ฮอตแค่คนเดียว เราสองคนเป็นที่รู้จักของใครหลายคน ริชชี่น่ะธรรมดาซะที่ไหนแต่ยัยนั่นแค่ไม่ได้แสดงออกชัดเจนแบบฉันก็ เท่านั้น
"งั้นหรอ งั้นให้ฉะ..." ยังไม่ทันที่เกมส์จะพูดจบ
"เดล" เสียงทุ้มของใครอีกคนก็ดังขึ้นทำให้ฉันกับเกมส์หันไปมอง
"พี่คิน..." โอ๊ะ เขามาตึกคณะฉันงั้นเหรอ
ตึกตึก สองขายาวเดินเข้ามายังฉันที่ยืนอยู่ ใบหน้าหล่อนิ่งหันไปมองยังชายด้วยท่าทีปกติก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
"พี่นึกว่าเรากลับไปแล้ว เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ" มันก็ดูปกติทุกอย่างนะ แต่ทำไม...ฉันต้องรู้สึกเกร็งๆด้วย
"ก...ก็กำลังจะกลับ" ฉันตอบกลับไป
"อืม" พี่คินก็พยักหน้ารับรู้หยิบอะไรบางอย่างขึ้นมายื่นให้ฉัน
โอ๊ะ!
มันก็คือ...หูฟังของฉันนั่นเอง
"มันไปอยู่กับพี่ได้ไงอะ" ฉันถามออกไป
"เราลืมไว้บนรถ"
"อ่อ..." ให้ตายเถอะ ฉันลืมจริงจังเลยนะนั่น
"..." แล้วคนตัวสูงก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
"พี่ไม่มีเรียนต่อเหรอ"
"มี"
"แล้วทำไม..."
"จะกลับเลยไหม เดี๋ยวไปส่งที่รถ" พูดจบ มือหนาก็เอื้อมมาคว้าแขนดึงฉันออกไปทั้งที่เกมส์เองก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
"ด...เดี๋ยวพี่คิน..." อะไรของเขาเนี่ย หรือว่าพี่เขาจะ...หึงฉันงั้นเหรอ
"..." ฉันก็ได้แต่นิ่งเดินตามแรงดึงนั้นไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง ว่าจะไม่ให้ความหวังตัวเองไปมากกว่านี้แล้ว แต่มันก็...
"ขับกลับดีๆ อย่าขับเร็ว" ปากหนาเอ่ยขึ้นทำให้ฉันได้สติ รู้ตัวอีกที...ก็มาถึงรถของฉันแล้ว
"ได้ยินที่พี่บอกไหม"
"อ...อืม" ฉันพยักหน้าตอบกลับไป แล้วทำไมวันนี้ฉันถึงยอมเขาง่ายจัง หรือมันเป็นเพราะว่าใจของฉันมันกำลังทำงานอย่างหนัก
"พี่ไปละ" ว่าแล้ว สองขายาวก็ทำท่าจะเดินออกไป
หมับ! ฉันตัดสินใจเอื้อมมือไปจับแขนหนานั้นไว้
"..." พี่คินก็หันมามองหน้าฉัน
"พี่คิน..."
"..." ดวงตาคมคู่นั้นกำลังจ้องมาที่ฉัน
ฉัน...ควรจะพูดมันออกไปไหม
"มีอะไรรึเปล่า" เสียงทุ้มถามฉันขึ้น ฉันจึงกำแขนหนานั้นแน่น
ฉันควรพูดมันออกไปไหม...
"เดล"
"ไม่มีอะไร" สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าพอ ค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนของอีกคน
"เป็นอะไรเรา มีอะไร..."
"ไม่มีอะไร เดลก็..."
"...แกล้งพี่ไปงั้น ให้พี่ตกใจเล่น" ฉันเอ่ยพร้อมกับแสร้งหัวเราะราวกับต้องการแกล้งคนตรงหน้าจริงๆ
"ติ๊งต๊อง" พี่คินก็ยกมือขึ้นมาผลักหัวฉันเบาๆอย่างที่เขาชอบทำ
"อ๊ะ! เดลเจ็บนะ"
"เวอร์"
"ฮึ่ย!" ฉันก็ทำหน้าทำตาใส่คนตัวสูง
"หึ พี่ไปละ" ปากหนายิ้มเอ่ยบอกออกมา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปยังด้านคณะของตัวเองโดยมีสายตาของฉันที่ มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ถ้ากล้ากว่านี้อีกนิด ก็คงได้พูดมันออกไปแล้ว
อีกนิดเดียวเท่านั้น...
"ฟู่ววว" ฉันยืนพ่นลมหายใจออกมา ก้มลงมองไปยังกล่องหูฟังไร้สายที่อยู่ในมือ แล้วก็ต้องชะงักไป
เดี๋ยวนะ...นี่มันไม่ใช่หูฟังไร้สายของฉันนี่
อีกด้าน
ตึกตึก...
เสียงเจ้าของใบหน้าหล่อเดินไปยังบริเวณหลังตึกเรียนคณะที่มีเพื่อนของ เขายืนสูบบุหรี่กันอยู่
"อ้าวไอ้สัสคิน..."
"...ไปไหนมาวะ" เอเดนที่กำลังจุดบุหรี่สูบอยู่หันไปเอ่ยถามยังคนที่เข้ามาใหม่ ซึ่งตอนนี้พวกเขาก็อยู่กันครบ ยกเว้นเพียงแต่ดินเท่านั้นที่ไม่ได้มา
"เอาของไปให้เดล"
"อะไรวะ" เตวินถาม
"หูฟัง" คินตอบพร้อมกับยกบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยท่าทีปกติ
"ไม่ชวนกูเลยไอ้เวร อดเจอน้องเดลเลย" เอเดนบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง
"..." คินก็ไม่ตอบอะไรกลับยืนสูบบุหรี่ต่อ
"กูว่าจะถามมึงหลายครั้งละ" อยู่ๆเตวินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม
"..." คนตัวสูงจึงหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง
"มึงชอบน้องปะวะ เห็นชอบแหย่ แต่ก็ตามดูแล..." ไม่รอให้เตวินถามจบ ปากก็ตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉยๆ
"กูไม่ได้อะไร ก็น้องเพื่อน"
"จริงหรอวะ" เตวินยังคงถาม ทำให้ใบหน้าหล่อหันไปสบตากับอีกคนแววตาไม่ปิดบัง
"จริง กูไม่ได้คิดอะไร"
"..." ร่างบางที่จะเดินเข้าเอาหูฟังคืนคนตัวสูงก็ต้องชะงักไปกับสิ่งที่ได้ยิน เธอไม่ได้มาได้ยินเพียงแค่ระโยคนั้น แต่เธอ...ได้ยินมันทั้งหมดต่างหาก
'กูว่าจะถามมึงหลายครั้งละ'
'...'
'มึงชอบน้องปะวะ เห็นชอบแหย่ แต่ก็ตามดูแล...'
'กูไม่ได้อะไร ก็น้องเพื่อน'
'จริงหรอวะ'
'จริง กูไม่ได้คิดอะไร'
ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นกับคำพูดจากปากอีกคนที่เธอได้ยิน
"ไม่ได้คิดอะไรงั้นเหรอ..." ตึกตึก สองเท้าบางหมุนตัวเดินกลับไปยังรถของตัวเองทันทีด้วยความรู้สึกที่เจ็บหน่วงในหัวใจ
ปึง!
"..." ใบหน้าเล็กนั่งนิ่งเหม่อมองไปยังด้านนอกหน้าต่างรถจุกพูดไม่ออกทั้งที่ เธอเกือบจะพูดความรู้สึกที่มีกับเขาไปแล้ว ทั้งที่ เธอ...คิดไปแล้วว่าเขาอาจจะคิดตรงกัน แต่ไม่เลย...ไม่ใช่เลย เขาไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอ เขาไม่ได้คิด...
"แล้วพี่มาทำดีกับเดลทำไม" แค่เพราะเธอเป็นน้องสาวเพื่อนเขางั้นหรอ หรือแค่เพราะพ่อแม่สนิทกัน เขาถึงได้ตามใจ ดูแลเธอเป็นอย่างดีขนาดนั้น เพราะสิ่งพวกนั้นจริงๆเหรอ...
สองวันผ่านไป...
@บ้านเซน
วันเกิดเฟียร์
"เดล เราเป็นอะไรรึเปล่าลูก ทำไมสองวันมานี่ดูไม่ค่อยสดใสเลย" คาราเมลมองหน้าถามลูกสาวตัวเองที่ช่วงนี้ดูไม่ร่าเริงเท่าที่ควรราวกับ กำลังเป็นอะไรสักอย่าง
"เปล่านี่คะ" ปากเล็กตอบกลับ ก่อนจะยืนทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
"ดีน..." คนเป็นแม่จึงหันไปขอความช่วยเหลือสามี ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับรู้เดินเข้าไปโอบลูกสาวคนเล็ก
"ยังโกรธพ่ออยู่เหรอ"
"คะ?"
"เรื่องคอนโด..."
"ไม่ค่ะ ไม่ใช่"
"แล้วเป็นอะไร"
"..." คนตัวเล็กก็นิ่งไม่ยอมตอบกลับคนเป็นพ่อ
"เดล..." ขณะที่ดีนกำลังพยายามเอ่ยเค้นลูกสาวอยู่นั้น
"อาดีน น้าเมล สวัสดีครับ" เสียงทุ้มคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่ชะงักไป
"เดลขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบ สองเท้าบางก็เดินออกไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ทักทายคริสกับซีเคที่ ยืนอยู่ ก่อนจะเดินผ่านใครอีกคนไปราวกับเขาเป็นเพียงอากาศ
"..." ทุกคนก็ทำหน้างุนงง
"น้องเป็นอะไรเหรอครับ" คินถามขึ้น
"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นน้าเมลบอกช่วงนี้ดูแปลกๆ" ดีนตอบ
"คินได้ไปแกล้งอะไรน้องรึเปล่า เหมือนน้องตั้งใจเมินลูกเลย" คริสหันไปมองหน้าถามลูกชาย เพราะโดยปกติ คินมักจะแกล้งแหย่เดลอยู่เป็นประจำ
"ไม่นะครับ" ใบหน้าหล่อตอบกลับไปตามตรง แม้ว่าเขาเองก็จะรู้สึกอดแปลกใจไม่ได้กับท่าทีของคนตัวเล็ก เขาแปลกใจตั้งแต่ที่ไลน์ไปแล้วเธอไม่อ่านไม่ตอบแล้ว จะเอาหูฟังไร้สายที่สลับมาคืนให้ เดลก็ไม่อ่านไม่ตอบ
"โกรธอะไร..."
ร่างบางเอาแต่ยืนมองไปยังภาพดาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบผิดกับในใจของเธอที่ยังคงหม่นหมองไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ถ้าไม่ได้คิดอะไร จะมาดีกับเธอขนาดนั้นทำไม...
"เดล" พึ่บ! คนตัวเล็กเผลอสะดุ้งไปด้วยความตกใจกับเสียงเรียกจากใครบางคน
"พี่โซ่..."
"ทำไมตกใจขนาดนั้น เป็นอะไร" ใบหน้าหล่อยิ้มถามหญิงสาวตรงหน้า
"เปล่าค่ะ" เธอก็ส่ายหน้าตอบเขากลับไป
"แล้วทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ" ร่างสูงถาม
"เดลเบื่อๆก็เลยมายืนรับลมเล่น" ปากเล็กเอ่ยตอบ
"อ่อ" ว่าแล้ว โซ่ก็เดินไปยืนข้างรุ่นน้องสาว
"บ้านพี่สวยมาก" แม้ว่าจะมาอยู่หลายครั้งแล้วแต่ก็ยังคงประทับใจเป็นที่สุด ในบรรดาบ้านของกลุ่มเพื่อนรุ่นพ่อ เหมือนว่าบ้านของเซนกับเฟียร์จะใหญ่ที่สุด
"พูดแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก...ไม่เบื่อรึไง" คนตัวสูงถามพร้อมกับเอื้อมมือไปจับหัวเล็กด้วยความเอ็นดู
"อ๊ะ! พี่โซ่ หัวเดลยุ่งหมะ..." ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ ก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเท้าของคนที่เข้ามาใหม่เดินตรงมายังทั้งสอง
ตึกตึก
"ไงพี่คิน มาด้วยเหรอ" โซ่หันไปทักทายอีกคนด้วยท่าทีปกติ
"อืม" เจ้าของใบหน้าหล่อก็พยักหน้าตอบก่อนจะหันไปมองใบหน้าเล็กที่ยืนอยู่
"ผู้ใหญ่ตามหาเราอยู่"
"อืม" ร่างบางก็พยักหน้าตอบกลับรับรู้แต่เลือกที่จะไม่มองหน้าคนตัวสูงทำท่า จะเดินออกไป
หมับ มือหนาอดที่จะเอื้อมมือไปจับแขนเล็กไว้ไม่ได้
"เราเป็นอะไร" เสียงทุ้มถามขึ้น ทำให้ร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่เอ่ยออกมา
"เอ่อ...เดี๋ยวผมขอตัวก่อน" พูดจบ โซ่ก็เดินออกไปทันทีเพราะไม่ต้องการที่จะเสียมารยาทยืนฟัง
หลังจากที่โซ่เดินออกไป เดลก็ยังคงเอาแต่นิ่ง
"ปล่อยเดล"
"เราเป็นอะไร โกรธอะไรพี่"
"เดลก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่นี่" ปากเล็กตอบกลับ
"นี่นะหรอไม่โกรธ เราตั้งใจเมินพี่"
"..." หญิงสาวก็นิ่งหันหน้าหนีไปอีกทาง
"เป็นอะไร บอกพี่"
"เดลไม่ได้เป็นอะไร พี่ไม่ต้องสนใจหรอก"
"เดวา พี่จะไม่สนใจเราได้ยังไง..."
"...เราเป็นน้องพี่นะ"
น้อง...งั้นเหรอ
"..." คนตัวเล็กได้แต่คิดขึ้นมาในใจด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วง
น้อง...แค่น้อง...
"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง" ใบหน้าเล็กตอบกลับก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ไม่ได้เป็นอะไร แล้วเมินพี่ทำไม พี่ทักไลน์ไปทำไมไม่ตอบ แล้วหูฟังทำไมต้องฝากไอ้ดินมาสลับ ทำไมเราไม่..."
"เดลไม่ว่าง"
"..." คนตัวสูงก็นิ่งมองคนตรงหน้า
"จะฝากพี่ดินไปหรือเดลไปแลกคืนเอง มันต่างกันตรงไหน..."
"...สุดท้ายเราก็ต่างได้ของตัวเองคืนไม่ใช่เหรอ"
"..." คินก็เอาแต่ยืนจ้องดวงตากลม
"เดลขอตัวก่อน" แล้วสองเท้าบางก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้แววตาคมมองตามแผ่นหลังบาง ไปด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ เขารู้สึกได้ว่าหญิงสาวมีอะไรบางอย่างในใจแต่ไม่ยอมบอกเขา
เธอกำลังโกรธอะไรเขากันแน่?
@ภายในงาน
"นี่ค่ะ ของขวัญ" ฉันยื่นกล่องของขวัญไปให้น้าเฟียร์ที่ยืนอยู่
"อ๊ายย ลูกสาวน้า ขอบคุณนะลูก"
หมับ น้าเฟียร์ก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้ด้วยความรักใคร่เอ็นดู ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ฉันยังเด็กๆแถมมีแต่คนคิดว่าเราเป็นแม่ลูกกันจริงๆเยอะด้วยนะ ด้วยความนิสัยที่คล้ายๆกันด้วยแหละ
"มีความสุขมากๆนะคะ"
"จ้า ลูกน้า" จุ๊บ น้าเฟียร์หอมลงที่หน้าผากฉันก่อนที่เราสองคนจะผละออกจากกันเพื่อให้น้าเฟียร์รับของขวัญจากคนอื่นต่อ
"..." ขณะนั้นเอง สายตาของฉันก็ไปปะทะเข้ากับใครอีกคนที่มองหน้าฉันอยู่
จะมองอะไรนักหนา จะมาสนใจกันทำไมนัก!
พึ่บ!
อึก...
อึก! ฉันเอื้อมมือไปหยิบแก้วค็อกเทลที่ยืนไม่ไกลมายกกระดกดื่มทีเดียวหมด แก้วเพื่อดับอารมณ์ร้อนในใจของตัวเอง ก็รู้นะว่าไม่ควรไปโกรธเขา เพราะเขาก็คงทำไปด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าความหวังดีที่เขามีให้ฉันมันจะทำให้ฉันคิดไปไกลแล้วให้ความหวังตัว เองได้ขนาดนี้ เจ็บดี...ยิ่งกว่าอกหักซะอีก
"อ๊ะ..." เสียงของใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากฉันร้องดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง
"มีนา..." ฉันเอ่ยออกมาด้วยความตกใจทันทีที่หันไปเห็นมีนานั่งล้มอยู่กับพื้น
สะดุดล้มงั้นเหรอ
กึก สองขาฉันที่กำลังจะเดินไปช่วยนั้นก็ต้องชะงักไปเมื่อมีใครอีกคนที่เร็ว กว่าเดินเข้ามาตัดหน้าช่วยพยุงมีนาขึ้น
จะเป็นใครได้ล่ะ
ถ้าไม่ใช่...
"เป็นอะไรรึเปล่า" ใบหน้าหล่อก้มลงถามมีนาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"..." ฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งมองภาพตรงหน้า โปรดอย่าคิดว่าฉันกำลังโกรธหรืออิจฉามีนานะ ฉันไม่ได้คิดหรือรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย แต่ฉันแค่กำลังรู้สึกเจ็บในใจมากกว่า เจ็บที่พึ่งมารู้ว่า...เขาก็ดีกับทุกคน
"เดินไหวไหม...เดี๋ยวพี่อุ้มนะ" สิ้นเสียงทุ้ม สองแขนหนาก็เลื่อนเข้าไปอุ้มมีนาไว้ในท่าเจ้าหญิงเดินออกไป
"..." ฉันยังคงยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ทั้งหมดที่เกิดขึ้น...มันเป็นเพราะฉันคิดไปเองสินะ
เขาเองก็ดีกับทุกคนแบบนี้ มีเพียงแต่ฉันนี่แหละที่เข้าใจผิดคิดไปเอง...
- ผู้เขียน
