เหยื่อ

1189 คำ
ตอนที่3 เหยื่อ “เที่ยวอีกแล้วเหรอพิม” พรปวีย์บ่นให้ลูกสาวที่แต่งตัวสวยพร้อมออกแต่ยังอุตส่าห์เข้ามากอดมาหอมเธอก่อนไปอีก “แม่ของพิมตัวห๊อมหอม” “อย่ากลับดึกอีกนะ” คนเป็นแม่พูดดักลูกสาว คราวที่แล้วกลับเกือบเช้า “คืนนี้พิมไม่กลับค่ะ จะนอนคอนโด” “พิม...แม่เป็นห่วง” “พิมโตแล้วนะคะ อีกอย่าง พิมเที่ยวตั้งแต่อายุ18นู่นยังอยู่รอดปลอดภัยแม่เห็นมั้ย” “แต่...” “ไม่เอาไม่บ่นสิคะ แม่อย่าห้ามพิมเลยนะคะพิมขอแค่เรื่องเที่ยวเรื่องเดียวแล้วจะตั้งใจเรียนให้แม่ตามที่ขอเลยค่ะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยออดอ้อนแม่ของเธอ ดวงตากลมโตที่มักสะกดคู่สนธนาไม่ให้ละสายตาไปได้นั้นมีเสน่ห์เหลือร้าย “ห้ามติดต่อไม่ได้นะ” “รักแม่ที่สุดเลยค่ะ” ..... เรื่องพ่อกับเมียน้อยไม่เคยหลุดออกไปจากสมองของพิมประภาได้เลย พ่อเหมือนแผลร้ายที่เกาะติดเธอกับแม่มาร่วมสิบปี ครั้นจะเอาเนื้อร้ายทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะเนื้อร้ายนั้นยังดึงดันที่จะอยู่เกาะเธอและแม่แบบนี้ไปตลอด ไม่ยอมปล่อยมือทั้งที่ไม่พร้อมจะเป็นสามีและพ่อที่ดี “เห็นแก่ตัว” “ขอนั่งด้วยนะครับ” หญิงสาวใบหน้าเชิดรั้นหันมองผู้ชายที่ยืนข้างเธอเพียงนิดแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปและยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มเหมือนไม่ได้เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ “น้อง ออนเดอะร็อค2” เขาถือวิสาสะนั่งลงที่นั่งข้างเธอพลางโลมเลียผิวเนื้อเนียนที่โผล่พ้นชุดของเธออย่างเปิดเผย “ดื่มกับผมหน่อยสิครับ” หญิงสาวเหลือบมองแก้วที่เขาดันมันมาตรงหน้าของเธอ “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ” เธอตอบพร้อมเบี่ยงตัวหนีสายตาเขานิด ๆ “สนใจไปต่อกันมั้ย สำหรับคุณคนสวย...ผมจ่ายให้ได้ไม่อั้น” “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ไปต่อไม่ว่ากับใคร” ดวงตากลมโตของพิมประภามองดูเหมือนดุแต่ก็เย้ายวนในเวลาเดียวกัน แต่จังหวะที่เธอคว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์เขากลับคว้าข้อมือของเธอไว้ “ฉันพูดเมื่อกี้คุณไม่เข้าใจเหรอคะ” “อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคุณ ดื่มหน่อยสิครับผมอุตส่าห์สั่งเผื่อ” หญิงสาวร่างอรชรดื่มแก้วที่เขาดันมาตัดความรำคาญอย่างไรเธอก็เห็นว่าเขาเพิ่งสั่งตอนที่มานั่งอยู่ข้างเธอแล้ว “คราวนี้ปล่อยได้หรือยังคะ” “คุณจะกลับแล้วเหรอ” “เปล่าค่ะ แค่จะไปเข้าห้องน้ำ” ชายคนนั้นยอมปล่อยเมื่อเธอบอกว่าจะกลับมาอีก แต่หารู้ไม่ว่าเธอหมดอารมณ์จะนั่งต่อเพราะเขาจริง ๆ “กลับมาให้โง่เหรอ ไอ้บ้ากาม” คลิก ห้องของวายุเย็นเฉียบราวกับเป็นห้องแช่แข็งจนพิมประภาขนลุกซู่ เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาเงียบ ๆ เมื่อไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าของห้องกำลังทำอะไรอยู่ แต่ในขณะที่เธอกำลังมองสังเกตรอบห้องของเขาสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คนที่สวมเพียงกางเกงยีนส์พร้อมกับเสื้อหนึ่งตัวพาดที่ไหล่ออกมาจากห้องนอน “เธอ...” “รบกวนหน่อยนะคะ พิมมาดักรอพ่อเผื่อว่าตอนเช้าจะเจอ” ชายหนุ่มพยักหน้าให้เธออย่างงุนงงก่อนจะเหลือบมองผิวขาว ๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากชุดสายเดี่ยวของเธอ มาห้องเขาแล้วแต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ“อ่อยรึเปล่าวะ?” “พิมบอกแม่ว่าออกมาเที่ยวค่ะ เลยแต่งตัวแบบนี้ออกมา” “ขี้โกหก” “ไม่ได้โกหกค่ะ พิมไปเที่ยวมาแล้วจริง ๆ” สายตาคมมองแก้มแดงระเรื่อที่ไม่ได้มาจากเครื่องสำอางแน่นอน “เออ แดกเหล้ามาด้วยเว้ย” “พี่วายุกำลังจะออกไปข้างนอกเหรอคะ ไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวพิมเฝ้าห้องให้” เรียวขาขาวที่ไขว้ทับกันของเธอทำให้เขาหมดอารมณ์จะออกไปหาองศาที่ผับของพี่ชายเขาเสียแล้วล่ะ อยู่ห้องก็ไม่ได้น่าเบื่อ “เปล่า ฉันจะออกมานั่งกินเหล้าตรงนี้แหละ เธอสนใจด้วยมั้ยล่ะ” “ตามสบายเลยค่ะ พิมดื่มมาแล้วนิดหน่อย” เขาเดินหนีดวงตาหวานฉ่ำไปหยิบขวดเหล้าที่เหลือมากกว่าครึ่งขวดในตู้เย็นโดยไม่ลืมคว้าแก้วมาด้วยสองใบ “เมานิด ๆ มันส์ดี” “พิมว่าจะขอนอนตรงนี้จนกว่าเช้าค่ะ พี่วายุอนุญาตมั้ย” คนตัวสูงมองคนที่พูดสำเนียงออดอ้อนมากกว่าปกติ หรือเป็นเพราะว่าเมาได้ที่มาแล้ววะ “นอนบนเตียงสบายกว่า โซฟามันแคบ” คนที่ยังไม่คิดจะสวมเสื้อให้เรียบร้อยนั่งลงข้างพิมประภา สาวสวยคนนี้จัดว่าอยู่ในแบบที่ชอบอยู่มากเลยทีเดียว เธอเสน่ห์แรงใช่เล่นเลยล่ะ “ไม่เอาจริง ๆ ?” “แก้วนึงก็ได้ค่ะ ไม่ได้ใส่ยาอะไรใช่มั้ยคะ” หญิงสาวถามเขาก่อนจะยกแก้วขึ้นมาถือไว้แล้วแกว่งมันเล่นไปมาแต่ไม่ยักจะหกออกนอกแก้วสักนิด “เธอเข้ามาในห้องฉันเอง” พิมประภาดื่มน้ำสีเข้มจนหมดในคราวเดียวหลังจากที่เขาเองก็ดื่มมันต่อหน้าของเธอ เขาคงไม่วางยาตัวเองด้วยหรอกมั้ง “เธอเก่ง ถ้าคนไม่เคยกระดกแบบนั้นไม่ไหวแน่” “พิมคอแข็งมากนะคะ” “เหรอ แต่ดูเหมือนเธอจะเมามาบ้างแล้วนะ” สายตาของคนตัวสูงแทบไม่ต่างอะไรจากเปลวเพลิงที่โลมเลียเธอจนพาลทำให้เนื้อตัวร้อยฉ่าไปกับสายตาคู่นั้น มันครั่นเนื้อครั่นตัวแปลก ๆ ตั้งแต่ขับรถมาที่นี่แล้ว “เมาเหรอ ไม่มั้งไม่กี่แก้วเองนะ” หญิงสาวผมยาวสลวยรวบผมมากองไว้ที่ลำคอข้างหนึ่งเผยให้เห็นผิวเนียนขาวน่าจูบซับของเธอ คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามยกยิ้มไม่รู้ว่ายัยนี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าการกระทำแบบนั้นเรียกว่าอ่อยขั้นสุด “ตัวพี่วายุแดงจัง คันหรือเปล่าคะ” “ตัวไม่คัน คันตรงอื่นมากกว่า” เขาตอบพร้อมกับโน้มเข้าใกล้คนตาโตที่ตอนนี้มันหวานฉ่ำอย่างที่เขาไม่เคยเจอที่ไหน พิมประภาไม่ได้ใสซื่อ แต่ก็ไม่ได้ดูมากประสบการณ์เหมือนกัน “แต่มันแดงมากเลยนะคะ” “ไหนว่ามาดักพ่อกับเมียน้อย เธออ่อยฉันไม่หยุดเลยนะ” “คะ?” “เธอต้องรับผิดชอบ” เขาจับแก้วเหล้าในมือของพิมประภาออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วโถมตัวเข้าคร่อมทับเธอไว้อย่างมันเขี้ยว “จะทำอะไรเหรอคะ” “สาบานว่าเธอไม่รู้จริง ๆ” หัวใจแกร่งเต้นแรงลืมจังหวะไปชั่วขณะ เขาเห็นรอยยิ้มของเธอมันแตกต่างไปจากผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมา “หรือจริง ๆ แล้วเขากันแน่ที่เป็นเหยื่อ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม