วิธีนำเสนอ
452 คำ
ตอนที่ 7
หลังจากทุกคนเห็นบัวบุษยาจ้องมาที่โต๊ะเพื่อมองกันตธีร์อย่างไม่ละสายตา ศุภกรณ์จึงเอ่ยขึ้นกับเพื่อน
“ท่าทางคุณบัวเค้าสนใจแกมากเลยนะ”
“ไม่หรอกเค้าโกรธที่เมื่อตอนเย็น..ฉันไม่ได้ขอโทษเค้า” กันตธีร์บอกเพื่อน
“อ่าว!..มีเรื่องอะไรกันว่ะ” จากนั้นหน้าที่คนเล่าเหตุการณ์จึงตกเป็นของปวิน และทันทีที่ปวินเล่าจบ คำถามก็มาลงที่กันตธีร์คนเดียว
“แล้วแกไปวางมาดใส่เขาทำไม เค้าอาจจะชอบคนหล่อ ๆ อย่างแกก็ได้นะ” สุเจนถามกันตธีร์แต่เขาไม่ตอบเพื่อน
“ไม่อยากได้เหรอวะ..สวย ๆ แบบนี้ แกจะมัวแต่คิดว่าเขาเป็นลูกสาวเจ้านายแล้วไม่กล้าจีบเธอ ระวังนะโว้ย หมาจะคาบไปแดกเอาซะก่อน” ศุภกรพูดเสริมขึ้นมาอีก
“เอ่อนั่นสิ...อย่าเป็นคนดีให้มากเลยน่า..เพื่อน!! ในเมื่อเธอเสนอมาก็รับไว้ชะ เราไม่ได้ไปบังคับขืนใจเค้าสักหน่อย” สุเจนยุเพื่อน
“พวกแกนี่ก็พูดเป็นตุเป็นตะ ว่าเขาชอบฉัน เขาอาจจะเคืองฉันอยู่ก็ได้..ใครจะไปรู้” กันต์ธีรพูดตัดบทไปเสียดื้อ ๆ ส่วนปวินไม่พูดอะไร เพราะรู้ว่าบัวบุษยาอาจจะชอบกันตธีร์เข้าจริง ๆ ก็ได้ เพราะเมื่อตอนเย็นเขาเห็นบัวบุษยามองกันตธีร์ด้วยสายตาที่ลุ่มหลง แล้วเขาก็ไม่อยากให้เพื่อนไปยุ่ง เพราะเขาเองก็หลงรักบัวบุษยาอยู่เช่นกัน
“ไอ้กันต์แกคิดดี ๆ นะ นั่นน่ะลูกสาวเจ้านายเชียวนะโว๊ย ไปทำอะไรขึ้นมาโดนไล่ออกจะซวยเอาน่า” ปวินเตือนเพื่อน
“นี่ไอ้คุณวินคร๊าบ มันจะซวยได้ยังไง ถ้าคุณบัวเธอมีใจให้ไอ้กันต์จริง เธอก็คงไม่ให้พ่อเธอไล่มันออกหรอกมั้ง เพราะงั้น...ลองดูสักครั้งสิเพื่อน..” สุเจนรีบยุเพื่อนอีกครั้ง ก่อนกันตธีรจะหันมาถามเขา
“นี่แกกะจะให้ฉันนอนกับเธอเลยรึไง”
“ก็เอ่อ...น่ะสิ หรือแกคิดว่าจะพาเธอไปนั่งสบตากันเล่น ๆ ล่ะ ไม่มีหรอกเพื่อน ผู้หญิงก็มีความต้องการเหมือนกัน เสนอมา ก็สนองไปสิ แต่ขอเตือน...ป้องกันทุกครั้งถ้าไม่อยากเกิดปัญหา!” สุเจนบอกเพื่อน
“แมร่ง!!! มันพูดซะเป็นจริงเป็นจังเลย” ศุภกรบอกเพื่อน
“ก็มันเป็นความจริงนี่นา ความสุขอยู่ตรงหน้า ก็ควรรีบคว้าเอาไว้ไม่ใช่เหรอ” สุเจนพูดขึ้น
“แกนี่..ใจกล้าจังเลยนะ” ปวินเอ่ยแซวเพื่อน
- ผู้เขียน
