พนักงานใหม่
432 คำ
ตอนที่ 4
“ก็พนักงานใหม่ของป๊าน่ะสิ เดินไม่รู้จักระวัง...จนบัวเกือบจะชนเข้าให้”
“นี่บัวขับรถชนพนักงานหรือลูก!!!” ผู้เป็นบิดาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“แล้วนี่เขาอยู่ไหน เจ็บมากหรือเปล่า พ่อบอกแล้วไงว่าห้ามขับรถเร็ว” ผู้เป็นบิดารีบต่อว่าลูกสาวทันที เพราะเคยเตือนเรื่องนี้ไปหลายครั้งแล้ว แต่บุตรสาวก็ยังไม่ยอมปฏิบัติตาม
“ใจเย็นค่ะป๊า บัวยังไม่ได้ชนสักหน่อย”
“แล้วบัวจะรีบอะไรหนักนาล่ะลูก หรือว่า..จะรีบไปเที่ยวอีก”
“ค่ะ...พอดีบัวนัดกับยัยพิมพ์แล้วก็ยัยโรสไว้น่ะ...ไปช้ากลัวรถติด”
“แล้วนี่เขาไปไหนเสียแล้วล่ะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามก่อนจะกวาดสายตามองหาพนักงานใหม่ที่รุจิกานต์เพิ่งฝากเข้ามาทำงาน บัวบุษยาไม่สบอารมณ์ที่ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอถูกบิดาต่อว่า ดวงตากลมโตคู่สวยหันไปเห็นตอนที่เขากำลังขึ้นรถประจำทางกับเพื่อนพอดี จึงรีบบอกผู้เป็นบิดา
“เขาขึ้นรถเมล์ไปนู่นแล้วค่ะ” หญิงสาวบุ้ยปากไปยังรถประจำทางที่กำลังเคลื่อนออกไป ก่อนจะพูดกับบิดาต่อไปอีก
“แล้วป๊า..จะห่วงอะไรเค้านักหนา กะอีกแค่พนักงานคนเดียว แล้วบัวก็ไม่ได้ขับชนเค้าสักหน่อย ก็แค่เกือบเท่านั้นแหละ” ผู้เป็นบิดาถึงถอนหายใจเบาๆ อย่างระอา ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น คนที่รุจิกานต์เพิ่งจะฝากเข้ามาทำงานได้ไม่นาน
พรตพิพัฒน์นึกไปถึงวันแรกที่รุจิกานต์ฝากฝังกันตธีร์เข้ามาทำงาน เพราะเธอย้ำนักย้ำหนาว่ากันตธีร์เป็นญาติของเธอ และก็ทะเลาะกับบิดามา รุจิกานต์ก็ไม่เคยบอกใครเลยนอกจากเขา
“คราวหลังก็อย่ารีบร้อนแบบนี้อีก แล้วจำได้ไหมว่าเขาอยู่แผนกไหน” บิดาเอ่ยถามบุตรสาวเพราะตัวเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าคนที่รุจิกานต์มาฝากเข้าทำงาน เขาอยู่แผนกไหน เพราะตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
“ดูจากชุดก็น่าจะฝ่ายผลิตค่ะ”
เมื่ออบรมความประพฤติบุตรสาวเสร็จเรียบ ผู้เป็นบิดาก็ผละออกไปขึ้นรถตู้ที่จอดคอยอยู่ทางด้านหลัง ก่อนจะสั่งให้คนขับรถรีบขับออกไปก่อน บุตรสาวยืนหน้างออยู่สักพัก ก็รีบเปิดประตูรถแล้วขับออกไปเช่นกัน
- ผู้เขียน
