รมิดาเรียนเลิกแล้วกำลังจะหยิบมือถือออกโทรหาพี่ชายก็เห็นว่าเขามารออยู่แล้วจึงรีบเดินเข้าไปหา
“พี่วินรอนานมั้ยคะ”
“ไม่ครับพี่เพิ่งมาถึงเอง” พี่ชายตอบพร้อมรีบแย่งกระเป๋าในมือน้องสาวไปช่วยถือ
“อ๋อ ค่ะ” รมิดาไม่รู้จะพูดอะไร บางทีเธอก็รู้สึกเกร็ง ๆ เวลาอยู่ใกล้พี่ชาย
“ไปกันเถอะน้องหมิง” พูดจบก็เดินนำน้องสาวไป
วินธนัยเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงบันไดเลื่อนรถไฟฟ้าทำให้รมิดาสงสัย
“พี่วินไม่ได้เอารถมาหรือคะ”
“เอามาครับแต่จอดไว้ในห้าง มีของต้องซื้อนิดหน่อย”
แม้จะสงสัยว่าพี่ชายต้องการซื้ออะไรแต่รมิดาก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อเพราะไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง
รมิดาเดินตามพี่ชายไปเรื่อย ๆ แล้วก็รู้สึกถึงมือใหญ่ที่เลื่อนมาจับ เธอตกใจเล็กน้อยจะชักมือหนี แต่ก็ถูกชูขึ้นมาให้ดูเสียก่อน
“คนเยอะครับเดี๋ยวหลง” พี่ชายบอก ทำให้รมิดาคิดในใจว่าทำอย่างกับเธอเป็นเด็กประถมไปได้ แต่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน รมิดาคงไม่รู้ตัวว่าเธอเดินอมยิ้
