เมื่อกลับมาถึงคอนโดรมิดาก็แสร้งทำเป็นยุ่งอยู่กับการทบทวนบทเรียน เธอนำของอื่น ๆ ที่ซื้อมาไปเก็บ รวมทั้งหนังสือเจ้าปัญหาด้วย แม้ใจอยากจะอ่านใจแทบขาดเพราะเรื่องนี้เธออ่านค้างจากอินเทอร์เน็ตแต่ก็ต้องทำเมินเพราะประโยคของพี่ชายยังสะท้อนก้องอยู่ในหู ใครจะไปกล้าอ่านกับเขากันเล่า ก็ในนั้นมันมีฉากอย่างนั้นอยู่ด้วย
“วันนี้ขยันจังเลย” วินธนัยเอ่ยหลังจากนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเธอ รมิดารู้สึกว่าโซฟาตัวกว้างแคบลงไปถนัดตาเพราะร่างกายด้านข้างของพี่ชายและตัวเองเบียดเสียดกันอยู่
“พี่วินคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหรือคะ” รมิดาถามออกไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า แต่ก่อนเธอกับพี่ชายสนิทกันมากและคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ตั้งแต่มาอาศัยอยู่กับพี่ชายเธอกลับรู้สึกประหม่าทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ชิดกับเขา เธอรู้ดี หัวใจเธอไม่เหมือนเดิม ถ้าจะให้คิดแบบเดิมคงยากแล้ว
“ครับ เพื่อนพี่จะมาเมืองไทย” พี่ชายตอบรับก่อนจะขยายความ
“คะ?” รม
