ด้วยหน้าที่ทำให้รมิดาต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปเรียน การขยับตัวของเธอทำให้คนร่วมเตียงรู้สึกตัว เมื่อเห็นดังนั้นรมิดาจึงบอกให้เขานอนต่อ
“นอนต่อเถอะค่ะพี่วิน หมิงไปเองได้” คราวนี้เธอบอกโดยปราศจากความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเมื่อคืนเขากลับดึกคงจะโหมงานหนัก
“ยังไงพี่ก็ตื่นแล้ว ให้พี่ไปส่งละกัน” วินธนัยยันตัวขึ้นนั่งแม้จะยังมีท่าทางงัวเงียเล็กน้อย
“หมิงทำให้พี่วินตื่นหรือคะ นอนต่อเถอะค่ะ จะได้ไม่เพลีย” เธอย้ำเพราะเป็นห่วงพี่ชายจริง ๆ
“ตื่นเต็มตาหลับต่อไม่ลงแล้วครับ” แม้จะยังเพลียจากการเสียพลังงานไปเยอะเมื่อวานแต่วินธนัยก็ตื่นแล้วจึงขี้เกียจนอนต่อ
“หมิงขอโทษค่ะเพราะหมิงทำเสียงดังรบกวนพี่วินแท้ ๆ เลย รมิดากล่าวโทษตัวเอง
“เรื่องของน้องไม่เคยรบกวนพี่ เพราะฉะนั้นอย่าพูดแบบนี้อีก จำไว้นะครับ” คำพูดของพี่ชายทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว
“รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย” เมื่อเห็นน้อ
