มือนุ่มนิ่มหยิบเครื่องนุ่งห่มของตนเองที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ออกมาวางบนเตียงนอน ก่อนจะบรรจงพับอย่างเป็นระเบียบแล้วนำไปเรียงใส่ตะกร้าผ้า เตรียมขนย้ายกลับไปห้องเดิมของเธอ ระหว่างที่เก็บเสื้อผ้าอยู่นั้น เธอมีน้ำตาเป็นเพื่อนตลอดเวลา คำพูดของอัครายังก้องในหู มันวนอยู่ในสมอง คำพูดของเขาจะไม่เจ็บมากไปกว่านี้ หากคำพูดประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกมา คือช่วงเวลาหลังที่เขาหาความสุขจากร่างกายเธอ
“เธอเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของเธอออกไปจากห้องของฉันให้หมดเลยนะ กลับไปอยู่ห้องเก่าของเธอ เพราะวันนี้ฉันจะพาแจนมาที่นี่ พูดแค่นี้คงจะเข้าใจ” อัคราพูดอย่างสิ้นเยื่อใย ร่างกำยำเปลือยเปล่าลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่หันกลับไปมองดูผู้หญิงคนหนึ่งเลยว่า จะเจ็บช้ำกับคำพูดและการกระทำของเขาเพียงใด หญิงสาวไม่พูดอะไรสักคำนอกจากปลดปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาเท่านั้น
รวิษาไม่รู้ว่าคนที่ชื่อ “แจน” คือใ
