หนึ่งเดือนต่อมา
ดวงตาหวานปนเศร้าของรวิษาเหลือบมองดูนาฬิกาบนตู้ข้างเตียง มันบอกเวลาเที่ยงคืนสิบนาที แต่ทว่ายังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของบ้านจะกลับมา ระยะหลังมานี้อัครากลับบ้านดึกทุกวัน บางวันก็ไม่กลับ เธอโทรศัพท์ไปหาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เนื่องจากเขาปิดเครื่อง พอเขากลับมาเธอก็นอน จะถามไถ่ในตอนเช้าก็ไม่กล้า เพราะครั้งหนึ่งรวิษาเคยถาม ทว่าคำตอบเรียกความชาวูบให้เกิดขึ้นกับเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอเป็นใครอยู่ในฐานะอะไรให้มันรู้ซะบ้าง อย่าสาระแน”
ถึงรวิษาจะถูกตอกกลับมาด้วยวาจาที่เจ็บแสบ สำหรับเธอแล้วเขาคือคนที่ตนเองรักและห่วงที่สุด แล้วไม่มีวันเปลี่ยนใจด้วย ในเมื่อรวิษาไม่ได้คำตอบจากอัครา เธอจึงเอ่ยถามมานะลูกน้องคู่ใจของชายที่ตนรัก คำตอบนั้นก็คือ
“ช่วงนี้คุณโอมงานยุ่ง ไหนจะเรื่องผลิตภัณฑ์อาหารเสริมแล้วยังจะมีบริษัทโฆษณาอีก ก็เลยกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ”
รว
