“แจนหายาค่ะ สงสัยลืมเอามาแน่ๆ เลย” ยาที่ว่านี้คือแก้ภูมิแพ้อากาศที่เธอต้องทานทุกวันตามแพทย์สั่ง ซึ่งเป็นยาที่ขาดไม่ได้เลยก็ว่าได้
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขับรถไปเอาให้นะครับ” อัคราเสนอตัว
“แจนไปเอาเองดีกว่าค่ะ เผื่อแจนลืมอะไรแล้วนึกขึ้นออกจะได้หยิบมาเลย”
“งั้นผมไปด้วยนะ แจนไปคนเดียวผมเป็นห่วง”
“อย่าดีกว่าค่ะ แจนไปเองได้ค่ะ อีกอย่างพรุ่งนี้คุณโอมต้องไปรับคุณทอมป์สันที่สนามบินตอนตีหนึ่งครึ่ง นอนพักผ่อนเถอะคะ แจนไปเดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว”
“ผมตื่นไหว แจนไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนดีกว่านะ” ถึงแม้ว่าเขาจะต้องตื่นกลางดึกเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปรับลูกค้ารายสำคัญ แต่เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของเขาเลย อัคราเป็นห่วงนารากรมากกว่าสุขภาพร่างกายของตน
“อย่าทำเหมือนกับว่าแจนเป็นเด็กห้าขวบสิคะ แจนโตแล้วอีกอย่างคนเราไม่ได้แข็งแรงตลอดเวลานะคะ บางครั้งคนเราก็ป่วยกะทันหัน นะคะคุณโอม แจนไปเองได
