“ผมไม่คุยกับพี่ล่ะ”
เพิร์ทเอ่ยก่อนนั่งกินข้าวเงียบๆ หมออลันเงยหน้ามองก่อนออกมาบางๆโดยที่เพิร์ทไม่รู้ตัว
จนกระทั่งอิ่มมื้อเช้า เพิร์ทเก็บจานชามไปล้างจนเสร็จ เขาเดินกลับเข้ามาในห้องของหมออลัน เจอเขานอนเล่นโทรศัพท์ไม่ไอ้นอนพักผ่อนตามที่พูดแต่อย่างใด
“ไหนพี่บอกพี่จะนอนไงครับ”
“รออยู่” หมออลันเอ่ย
“รอผม?? รอทำไมครับ พี่นอนไปเลยผมไม่ง่วง”
“แต่ฉันง่วง มานอนข้างๆนี่” ผมออลันเอ่ยก่อนตบที่นอนเบาๆเป็นการเรียก
“แต่ผมไม่ง่วงนะครับ”
“ต้องให้ใช้กำลัง?”
เพิร์ทมอฃบนก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนข้างหมออลัน ทันทีที่นอนลง ร่างแกร่งของหมอก็นอนกอดเขาจากด้านหลังทันที กลิ่นกายหอมอ่อนๆของหมอมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
“พะ..พี่ทำอะไร!”
เพิร์ทสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆมืออุ่นๆของหมออลันก็ลูบไล้เข้ากับหน้าท้องของเพิร์ท ซึ่งมือของหมอมันไม่หยุดแค่ที่หน้าท้อง เพราะมันค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาที่ขอบกางเกง
"พี่ อย่าครับ ผะ..ผมไม่...
