"พี่โกรธอะไรผม ผมทำอะไรผิด" เพิร์ทเอ่ย
"ฉันไม่ชอบให้นายเข้าใกล้ใคร เข้าใจมั้ย!"
“พี่ทำอย่างกับหึงแบบนั่นแหละครับ” เพิร์ทเอ่ย
“ใช่!! ฉันหึง!!”
พูดจบหมออลันก็เดินขึ้นรถไป โดยที่เพิร์ทค่อยๆเดินขึ้นรถตามด้วยความกลัว วันนี้เขาดูน่ากลัวเกินไป เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องโมโหขนาดนั้น
ตลอดทาง เพิร์ทไม่กล้าที่จะคุยกับหมออลันเพราะไม่รู้อารมณ์ตอนนี้ของเขา เมื่อเขาเองก้เงียบจนไม่กล้าปริปากเอ่ยอะไร
"เงียบทำไม กลัวเหรอ" หมออลันเอ่ยราวกับได้ยินความคิดของเพิร์ทแบบนั้น
"พี่น่ากลัวนี่ครับ ทำไมพี่ต้องโกรธผมขนาดนั้นด้วย" เพิร์ทเอ่ย
"ฉันไม่ชอบ"
"ผมกับพี่แพรี่ไม่ได้มีอะไรกัน เธอเป็นลูกค้าของผมที่บาร์ก็จริง แต่ผมไม่เคยเกินเลยกับเธอนะครับ" เพิร์ทเอ่ย
"ฉันรู้" หมออลันเอ่ย
"รู้?? รู้อะไรครับ"
"รู้ว่านายยังไม่ได้เกินเลยไง" หมออลันเอ่ย
"แล้วพี่กับเธอ รู้จักกันเหรอครับ ดูเธอทักพี่สนิทจังเลยนะครับ" เพิร์ทเอ่ย
