บทนำ EP.1
1009 คำ
บทนำ
ตึกสีขาวหลังโอฬารงามตระการตาสร้างขึ้นตามแบบสถาปัตยกรรมตะวันตก ทำจากหินอ่อนราคาแพงที่สั่งซื้อโดยตรงจากประเทศอิตาลี หลังคาเป็นกระเบื้องดินเผาสีส้มเข้มสะท้อนแสงแดดได้เป็นอย่างดี ตัวบ้านโดยรวมอยู่ในสภาพค่อนข้างสมบูรณ์ แม้จะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานก็ยังดูงดงามหรูหราเลอค่า เนื่องจากได้รับการทำนุบำรุงและดูแลเอาใจใส่อย่างสม่ำเสมอ
อาณาเขตอันกว้างขวางรอบตัวบ้าน ด้านหน้าประกอบด้วยสนามหญ้าหนานุ่มราวกำมะหยี่สีเขียวสด แนวต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่านริมรั้ว ที่นอกจากจะปลูกเอาไว้เพื่อใช้ประโยชน์จากร่มเงาแล้ว ผลพลอยได้คือเพิ่มความร่มเย็นให้กับคนในบ้าน ด้านข้างมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ สีฟ้าสดใสของผืนน้ำยามสะท้อนกับแสงแดดที่แผดกล้าก่อเกิดแสงระยิบระยับสวยงามจับตา แนวไม้ประดับราคาแพงถูกปลูกเรียงรายอย่างเป็นระเบียบตลอดสองข้างทางทอดยาวไปจนถึงหน้าตึกใหญ่ บ่งบอกให้รู้ถึงฐานะความเป็นอยู่ของเจ้าของบ้านว่ามั่งคั่งเพียงใด สมกับที่เป็นถึงเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการก่อสร้างระดับต้นๆ ของเมืองไทย
ขณะที่ตัวตึกสีครีมหลังย่อมซึ่งมีอาณาเขตติดต่อกับตึกหลังใหญ่กลับมีสภาพซอมซ่อแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นลักษณะของตัวบ้านหรือจำนวนพื้นที่ ระหว่างบ้านทั้งสองหลังถูกกั้นไว้ด้วยรั้วไม้ระแนงสีน้ำตาลเข้มสูงเพียงแค่เอว ตรงกึ่งกลางถูกเจาะทำเป็นประตูบานเล็ก
“หวังว่ายายตัวร้ายคงไม่เห็นนะเราหรอกนะ”
เสียงพึมพำเบาๆ นั้นดังมาจากอาคิระ ที่ค่อยๆ พาร่างสูงโย่งเก้งก้างของตัวเองจูงจักรยานเดินลัดเลาะราวกับกำลังจะหลบหลีกหนีใครออกจากประตูใหญ่ ทว่าก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นร่างเล็กกลมของเด็กหญิงหน้าตามอมแมมในชุดกระโปรงสีชมพูหวาน ซึ่งมีสภาพไม่แตกต่างจากใบหน้า กระโดดเหย็งออกมายืนจังก้าเท้าเอวขวางหน้ารถเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแจ่มแจ๋ว
“ตัวจะไปไหนหรือ”
“เอ่อ...พี่นายจะไปหาเพื่อน” อาคิระตอบเสียงตะกุกตะกัก “น้องเนยอย่ามายืนขวางแบบนี้สิ” บอกพลางก็ขยับจักรยานให้พ้นจากร่างของเด็กหญิง แต่อีกฝ่ายหาได้ยินยอมไม่ ยังเดินตามมาขวางไว้ไม่เลิกรา
“ให้น้องเนยไปด้วยคนนะค้า...พี่นาย” เด็กหญิงตะวันวาดส่งเสียงออดอ้อนหวังให้อีกฝ่ายใจอ่อน
“ไปไม่ได้หรอกจ้ะ เพื่อนพี่นายมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น แล้วน้องเนยเป็นผู้หญิงจะไปด้วยได้ยังไง” เด็กชายเอ่ยกับเด็กหญิงตัวกลมตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนใจแกมเหนื่อยหน่าย
เด็กหญิงตัวเล็กหาได้ใส่ใจกับท่าทางของคนพูดไม่ ดวงหน้ากลมอิ่มฉีกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
“ไปได้สิ ให้เค้าไปเป็นเพื่อนน่ะดีแล้ว” ก่อนจะหยิบยกสุภาษิตที่ตัวเองจดจำได้แล้วพูดเสียงแจ๋วๆ “คุณป้าเคยบอกไว้ยังไงล่ะว่า คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย”
เจ้าของร่างสูงเก้งก้างส่ายหน้าหวือ “พี่นายไม่อยากได้เพื่อนตาย” ทั้งพูดเกลี้ยกล่อมคนตัวเล็กแต่ดื้อต่อไป “น้องเนยเล่นอยู่ที่บ้านนี่แหละไม่ต้องไปหรอก แดดร้อนเดี๋ยวจะไม่สบาย แถมตัวยังจะดำปิดปี๋ จะไม่สวยเอานะ”
เด็กหญิงก้มลงมองผิวขาวผุดผ่องเป็นยองใยของตัวเองที่แม้จะดูกระดำกระด่างบ้างอย่างไม่สนใจไยดีนัก ก่อนจะยักไหล่อย่างแก่แดดแก่ลมพลางพูดเสียงแจ๋ว
“ตัวไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เค้าแข็งแรงดีและสวยอยู่แล้ว ไม่กลัวตัวดำด้วย” แล้วเชิดใบหน้าเล็กๆ บอกอีกฝ่ายอย่างเป็นต่อ “เค้าจำได้ คุณป้าเคยบอกไว้ว่า เวลาตัวไปไหนให้พาเค้าไปด้วย คนเป็นพี่ต้องไม่ทิ้งน้องรู้ไหม”
เจ้าของดวงหน้ากลมเล็ก แม้จะมอมแมมเป็นแมวคราวไปบ้างแต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูนักหนาเงยหน้าขึ้นจ้องคนตัวสูงกว่าด้วยนัยน์ตากลมโตดำสนิททว่าวาววับอย่างเอาเรื่อง ทั้งยังพูดย้ำออกไปอย่างไม่ยอมแพ้
“ตัวจะต้องพาเค้าไปด้วย”
คราวนี้ความอดทนอันน้อยนิดของเด็กชายอาคิระขาดผึงลงทันที ก่อนจะตวาดเสียงดังออกไป
“เอ๊ะ! ยายช้างน้อย พูดจาไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าไปไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ดื้อด้านจริงๆ เชียว”
ใบหน้าของเด็กหญิงวัยห้าขวบเหยเกเมื่อถูกตวาดใส่ ทั้งยังถูกเรียกด้วยคำพูดแสลงหูว่า ‘ช้างน้อย’ ก่อนจะตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาดังลั่น
“ไอ้พี่นายบ้า! ฮือ...ฮือ...เค้าจะฟ้องคุณป้าด้วย คอยดู!!”
“เอะอะอะไรนิดหน่อยก็ฟ้อง ทำตัวน่าเบื่อหน่ายที่สุด” เด็กชายวัยสิบสองปีเอ่ยขึ้นอย่างเอือมระอา บางครั้งเขาก็นึกรำคาญอีกฝ่ายที่มักจะชอบตามติดเขาไปทุกที่ ทั้งยังช่างฟ้องเป็นที่หนึ่ง
คนร้องไห้หยุดร้องทันควันพลางยกมือเล็กๆ ขึ้นชี้หน้าว่ากลับเอาบ้าง
“ตัวสิ...ทำตัวน่าเบื่อหน่าย ความจำก็เสื่อม เค้าไม่ได้ชื่อช้างหน่อยซะหน่อย ไอ้พี่นายผีเปรต!”
โดยที่ตัวคนพูดไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พูดออกไปหมายความว่าอย่างไร เพราะจดจำมาจากคำพูดของลูกจ้างในบ้านหรือจากละครโทรทัศน์ที่ดู และมักจะนำมาทดลองใช้กับคนเป็นพี่อยู่เสมอ
“ใครสั่งสอนให้พูดจาแบบนี้ หา! เดี๋ยวจะบอกให้น้ารสตบปาก” เด็กชายต่อว่าเสียงเขียว
“เค้าก็จะให้คุณป้าตบปากตัวเหมือนกัน อยากปากเสียมาเรียกเค้าว่าช้างน้อยดีนัก” เด็กหญิงทุ่มเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วเริ่มจะไหลรินออกมาอีกครั้ง
- ผู้เขียน
