อาคิระตรงไปยังร้านอาหารไทยเลื่องชื่อที่เปิดมาตั้งแต่สมัยเขายังเยาว์วัย จนปัจจุบันมีสาขาเพิ่มตามห้างสรรพสินค้าดังๆ อีกหลายแห่ง พลันสายตาก็เห็นเพื่อนรักโบกไม้โบกมือให้จากด้านใน
“แกมาถึงนานแล้วเหรอไอ้คีย์” ถามพลางทรุดนั่งฝั่งตรงข้าม มองบนโต๊ะซึ่งมีจานข้าวตังหน้าหมูที่เขาไม่ได้ลิ้มลองมานานวางคู่กับสาคูไส้หมูที่ปั้นเป็นลูกเล็กๆ พอดีคำหน้าตาน่ากิน
“มาถึงก่อนแกไม่นานหรอกว่ะ แกนี่มันเสน่ห์แรงไม่เสื่อมคลายเลยนะ สาวๆ พากันมองจนเหลียวหลังเลยนี่หว่า” คีตภัทรเอ่ยกระเซ้าเพื่อนสนิทอย่างขันๆ
“ฉันจะบ้า เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ทำไมถึงแก่แดดแก่ลมจนฉันตามไม่ทันเลยวะไอ้คีย์ แถมยังถือสมาร์ตโฟนกันแทบทุกคน ราคาไม่ใช่ถูกๆ” อาคิระพูดพลางส่ายหน้า
“มันเป็นไปตามยุคสมัย เด็กสมัยนี้โตกันเร็ว แต่งตัวกันตามแฟชั่นทั้งนั้น จนลืมนึกถึงความเหมาะสม แล้วเรื่องสมาร์ตโฟนนั่นทุกวันนี้กลายเป็นปัจจัยสำคัญเลยก็ว่าได้ ทุกอย่างมีอยู่ในนั
