“รู้สึกว่าแกจะปลื้มพี่นายออกนอกหน้าไปหรือเปล่าป้า” ตะวันวาดเอ่ยถามเพื่อนขณะเดินไปยังกรงเจ้ามอมแมมด้วยกัน
“แกน่าจะรู้นะเนย ว่าฉันมันประเภทปลื้มคนหล่อทุกคน เหมือนพวกบ้าหรือคลั่งไคล้ดารานั่นแหละ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แล้วพี่นายของแกน่ะหล่อขั้นเทพออกปานนั้น จะให้ฉันมองข้ามไปได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่านี้มาก่อน” ปานชนกอธิบายให้เพื่อนฟังแล้วพลันอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะพูดโพล่งขึ้น
“แกพูดแบบนี้เหมือนหึงฉันเลยนะเนย”
คนถูกหาว่าหึงรีบปฏิเสธเพื่อนเสียงเขียว “พูดบ้าๆ ฉันจะไปหึงแกทำไม”
“ถ้าไม่หึงแล้วทำไมต้องทำท่าทางมีพิรุธแบบนี้ด้วยล่ะ” ปานชนกยังพูดยั่วเย้าไม่เลิก
“แกมันเป็นพวกบ้านิยาย เห็นอะไรก็จับเอามาผูกเป็นเรื่องเป็นราวไปหมด” ตะวันวาดพูดพลางค้อนเพื่อนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก ทั้งยังตั้งคำถามถามกับตัวเองในใจ ชักเริ่มไม่แน่ใจความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น
หรืออาการที่แสดงออกมันคือกา
