คนเผลอนอนหลับค่อยๆ ขยับเปลือกตาปริบๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าถูกหอมแก้ม จึงลืมตาขึ้นในทันใด และรีบทะลึงกายลุกขึ้นนั่งทันควัน เมื่อเห็นร่างสูงของคนเป็นพี่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่ามานานเท่าไรแล้ว หญิงสาวคิดในใจอย่างขุ่นเคืองแล้วจึงเอ่ยถามออกไปเสียงเขียว
“ตัวมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็นานพอจะเห็นใครบางคนนอนน้ำลายไหลยืดแหละจ้ะ” อาคิระแกล้งว่าให้แล้วอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“นี่! ตัวอย่ามาพูดมั่วๆ นะ เค้าไม่เคยนอนน้ำลายไหลซะหน่อย” คนถูกกล่าวหาเถียงออกไปอย่างไม่ยอมแพ้
“ยื่นหน้ามาให้พี่นายดูสิจะเช็ดคราบน้ำลายให้”
คนถูกหลอกเผลอยื่นหน้าให้อย่างลืมตัว แล้วก็ถูกคนเจ้าเล่ห์บรรจงหอมแก้มสองข้างอย่างช้าๆ โดยไม่ต้องแอบเหมือนเมื่อครู่ ทำเอาคนถูกหอมซึ่งๆ หน้าเบิกตาโต ก่อนจะแหวลั่นออกไปอย่างเคืองขุ่น
“ตัวหลอกเค้า เมื่อกี้ตัวเป็นคนขโมยหอมแก้มเค้าใช่ไหม คนหน้าไม่อาย” ตะวันวาดพูดจบก็ตรงเข้าทุบอีกฝ่ายไม
