บทที่ 9/3
ซ่งรุ่ยหยางอ่านบันทึกการตรวจผู้ติดโรคของจ้าวซิ่นเลอแล้วขมวดคิ้วแน่น โรคระบาดครั้งนี้ช่างประหลาดนัก มีหลายคนที่คล้ายอาการจะดีขึ้นแต่ไม่นานก็อาการทรุดลงไปอีก
“จื่อรั่วไปตามต้าเจิ้งมาพบข้าที”
“ยามนี้คุณชายหวัง... เอ่อหัวหน้าหวังไปส่งอาหารที่โรงพักฟื้นผู้ป่วยขอรับ”
ส่งอาหารที่โรงพักฟื้นผู้ป่วย ซ่งรุ่ยหยางขมวดคิ้วเข้ม เมื่อคาดดูเวลาแล้วนี่ยังไม่ถึงเวลาส่งอาหารไม่ใช่หรือไร โรงพักฟื้นผู้ป่วย เมื่อนึกถึงคำๆ นี้ใบหน้าหวานก็ผุดขึ้นมาในความคิด หางคิ้วของซ่งรุ่ยหยางพลันกระตุกทันทีเมื่อคาดเดาสาเหตุของการเร่งทำงานของหวังต้าเจิ้ง
หึ! เจ้าสหายตัวดี เจ้าจะขยันเกินไปแล้วกระมัง
“เตรียมรถม้า”
เฉินจื่อรั่วถอนหายใจยาวด้วยความเห็นใจคุณชายของตน
คุณชายท่านมิต้องกังวลถึงเพียงนี้พวกเขาล้วนเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดา
ยามที่เห็นมือหนาของผู้เป็นนายกำแน่น แววตามีความวิตกในใจของเฉินจื่อรั่วพลันมีความคิดอย
