คู่หมั้นตัวร้าย... คือข้าหรือ

บทนำ “ตบปากนาง 20 ที” เสียงเกรี้ยวกราดจากเรือนหลันฮวาที่สั่งลงทัณฑ์สาวใช้ตามมาด้วยเสียงข้าวของแตกกระจัดกระจายทำให้บรรดาสาวใช้นอกเรือนต่างเร่งความเร็วของฝีเท้าให้ออกห่างจกเรือนหลันฮวานี้ให้มากที่สุด “นำตัวไปโบย 30 ไม้” ในทุกวันบ่าวชายหญิงในเรือนหลันฮวา หากไม่ถูกโบยก็ถูกตบปาก หากไม่ถูกขายให้พ่อค้าทาสก็ถูกขายให้หอนางโลม แต่ต่อให้เจ้าของเรือนหลันฮวาจะร้ายกาจเพียงใดผู้เป็นมารดาก็ไม่เคยเอ่ยปากตำหนิสักครั้ง ชื่อเสียงของคุณหนูสามแห่งตระกูลหวังจึงโด่งดังเสียยิ่งกว่าละครงิ้วของอาจารย์เกา “ได้ยินว่าปีนี้คุณหนูสามตระกูลหวังอายุครบสิบแปดแล้ว” “เช่นนั้นก็ถึงคราวต้องออกเรือนแล้วใช่หรือไม่ คงรออีกไม่ได้แล้ว” “ข้าสงสารคุณชายซ่งยิ่งนัก ต้องแต่งคนเช่นนี้เป็นภรรยาเท่ากับเอาไฟไปเผาบ้านตนเองชัดๆ” “นั่นสิ! ก่อนหน้ายามคุณชายซ่งเป็นยอดบุรุษนางก็เที่ยวป่าวประกาศว่าตนเองเป็นคู่หมั้นคุณชายซ่ง แต่พอคุณชายซ่งบาดเจ็บเป็นเพียงบุรุษพิการก็ไม่เคยไยดี ข้ายังได้ยินมาอีกว่านางน่ะหลงใหลคุณชายติงยิ่งนัก” “หึ! หญิงที่มีดีเพียงหน้าตาเช่นนางคุณชายติงของข้าแม้แต่หางตาก็ไม่มีทางมองนาง” “นั่นสิหากไม่ใช่เพราะห้าปีก่อนพี่ชายคนโตของนางเคยช่วยชีวิตแม่ทัพซ่งเอาไว้ อีกทั้งยามที่แม่ทัพซ่งบาดเจ็บหนักบิดานางก็ออกรบบัญชากองทัพแทนจนได้รับชัยชนะ มีหรือที่สกุลซ่งจะยอมรับคนเช่นนางมาเป็นลูกสะใภ้ นึกแล้วก็สงสารคุณชายซ่งจริงๆ” หวังเหม่ยหลิน ขมวดคิ้วกำมือแน่นยามที่ได้ยินเสียงแม่ค้าในตลาดวิพากษ์วิจารณ์ตนเอง หญิงชั้นต่ำพวกนี้กล้าดีอย่างไรมานินทานางเช่นนี้ พวกปากไม่มีหูรูดวันนี้นางจะสั่งสอนให้หราบจำเลยทีเดียว “พวกเจ้าสองคนไปจัดการสั่งสอนพวกนาง” หวังเหม่ยหลินหันไปสั่งความสาวใช้ของตน สาวใช้ติดตามสองนางหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มชั่วร้าย พวกนางติดตามคุณหนูสามมานานยามอยู่ในจวนก็เป็นผู้ลงมือตบตีสาวใช้แทนคุณหนู ดังนั้นเรื่องรังแกคนพวกนางย่อมคุ้นเคยและชื่นชอบไม่ต่างจากคุณหนู เพียงแต่ครั้งนี้คนที่พวกนางมีเรื่องด้วยหาใช่สาวใช้ในเรือน ยามที่พวกนางเดินเข้าไปเอ่ยปากหาเรื่องไม่ทันลงมือก็ถูกอีกฝ่ายจัดการจนต้องคลานหนี หวังเหม่ยหลินมองภาพตรงหน้าด้วยความขุ่นเคือง คนที่นางหมายตาลงทัณฑ์กล้าดีอย่างไรคิดขัดขืน สาวใช้ข้างกายอีกคนเห็นคุณหนูของนางเดินพุ่งตรงไปยังแม่ค้าแผงผักก็เบิกตากว้าง รีบดึงแขนเล็กของผู้เป็นนายเอาไว้ไม่ให้ก่อเรื่อง “คุณหนูอย่าเจ้าค่ะ อีกสักครู่รถม้าคุณชายติงก็จะมาแล้วนะเจ้าคะ” หูฉีเอ๋อร์ สาวใช้วัยสิบแปดปีเอ่ยบอกเสียงรัวเร็ว คุณหนูสามออกจากเรือนมาครั้งนี้แม้บอกกับหวังฮูหยินว่ามาหาซื้อผ้าไปตัดชุดใหม่ แต่แท้จริงแล้วนางมาเพื่อดักรอคุณชายติง ชายงามอันดับหนึ่งของเมือง แต่ทว่าในยามที่โทสะในใจของหวังเหม่ยหลินพุ่งสูงเทียมฟ้าเช่นนี้ คำกล่าวของสาวใช้ตรงหน้านางกลับไม่ได้ยิน “หลบไป!” ไม่เพียงไม่ฟังคำของสาวใช้ข้างกาย หวังเหม่ยหลินยังยกมือขึ้นฟาดไปยังแก้มของหูฉีเอ๋อร์จนนางล้มลงไปกองกับพื้น ผู้คนในตลาดพากันหันมาจดจ้องหญิงงามแต่กิริยาตรงกันข้ามด้วยความสนใจ เพียงแต่ในสายตาของหวังเหม่ยหลินกับมีเพียงแม่ค้าขายผักที่กำลังตบตีคนของตนตรงหน้าเท่านั้น พวกคนชั้นต่ำ วันนี้คุณหนูสามอย่างข้าจะสั่งสอนพวกนางเอง ไม่ทันให้เป้าหมายได้ตั้งตัว เท้าของคุณหนูสามสกุลหวังก็ยันเข้าที่กลางหลังของแม่ค้าคนที่หนึ่ง มืออีกข้างดึงทึ้งเส้นผมของแม่ค้าอีกคนที่กำลังนั่งคร่อมตบสาวใช้นาง ก่อนฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มของหญิงขายผักสุดแรง โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว แม่ค้าคนแรกที่ถูกนางถีบจนล้มยามตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นมากระชากเส้นผมของหวังเหม่ยหลินจนนางเซถลาไปตามแรงดึง ความเจ็บปวดที่ศีรษะทำเอานางหน้านิ่วน้ำตาเล็ด ตัวนางเป็นถึงคุณหนูสามสกุลหวัง ทุกครั้งที่ลงมือตบตีผู้อื่นไม่เคยมีใครกล้าตอบโต้เลยสักครั้ง ยามนี้เมื่อเป็นผู้ถูกกระทำในใจจึงทั้งเจ็บปวดทั้งอับอาย หวังเหม่ยหลินทั้งด่าทอ ทั้งดิ้นรนโต้ตอบแต่ให้นางพยายามโต้ตอบอย่างไรสุดท้ายก็ไม่อาจสู้แรงหญิงขายผักทั้งสองได้ “คุณหนู!” หูฉีเอ๋อร์แม้ถูกผู้เป็นนายทำร้าย แต่นางเป็นสาวใช้ปล่อยให้ผู้อื่นมาทำร้ายเจ้านายตนเองได้อย่างไร ยามเห็นคุณหนูสามถูกรังแกนางจึงเร่งลุกขึ้นมาผลักหญิงคนที่กำลังจะตบหน้าคุณหนูเซถลาหน้าทิ่ม ก่อนที่นางจะเข้าไปดึงตัวคุณหนูของตนมาไว้เบื้องหลัง เพียงแต่ในความรู้สึกของหวังเหม่ยหลินนั้นกลับไม่ได้มองเห็นน้ำใจของสาวใช้ตรงหน้าเลยสักนิด เมื่อเห็นว่าหญิงขายผักทั้งสองคนกำลังจะเข้ามาทำร้ายตนอีกครั้ง ก็ยกมือขึ้นผลักสาวใช้ตรงหน้าจนนางล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมหญิงขายผักทั้งสอง ขณะที่หวังเหม่ยหลินหมุนตัววิ่งหนีในทันที “คุณหนูระวังเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้ที่นางผลักออกไปรับเคราะห์เอ่ยเตือนเสียงก้อง เพียงแต่กลับช้าไปหนึ่งก้าว ร่างบอบบางของหวังเหม่ยหลินถูกรถม้าของสกุลติงชนจนร่างปลิวไปกองที่มุมถนนพร้อมสติที่หายไปของคุณหนูสกุลหวัง ..........................................................................................