บทที่ 7/3
ผ่านมาสี่วันหลังเดินทางจากเมือง ขบวนเดินทางของซ่งรุ่ยหยางก็เข้าเขตชานเมืองฟู่ ท้องฟ้าปลอดโปร่งมาตลอดหลายวันก็พลันมืดครึ้มขึ้นมา
“คุณชายดูเหมือนฝนจะตกขอรับ”
เฉินจื่อรั่วเอ่ยรายงานซ่งรุ่ยหยางหันมองคนร่วมรถม้าแล้วขมวดคิ้วแน่น การเดินทางยามฝนตกนั้นไม่ค่อยปลอดภัยนักโดยเฉพาะยามที่มีสตรีร่วมเดินทางมาด้วย แม้เขาจะมีคนขององค์รัชทายาทมาช่วยคุ้มกันแต่อย่างไรก็ไม่ควรเสี่ยง
“ข้างหน้าเป็นหมู่บ้านเกาผิง ส่งคนไปถามเช่าบ้านสักหลัง”
เฉินจื่อรั่วรับคำสั่งด้วยความคลางแคลงใจ นี่ไม่ใช่การเดินทางขึ้นเหนือครั้งแรกของเขากับคุณชาย และไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอสถานการณ์ฝนตกระหว่าง แต่ทุกครั้งคุณชายก็มิได้ใส่ใจและเดินทางต่อโดยไม่หยุดพัก เมื่อไหร่ที่ฝนตกก็แค่ตั้งกระโจมหลบฝนชั่วคราวฝนหยุดก็เดินทางต่อ ไม่เคยต้องเข้าหมู่บ้านไปหาบ้านพักเลยสักครั้ง
คนของรัชทายาทได้ยินคำสั่งก็อาสารับงาน พวกเขาเป็นยอดฝีมือการเคลื่อ
