ตอนที่ 6 ข่าวลือ
1802 คำ
《PAREVA PART》
*เช้าวันต่อมา*
“โอ๊ะ โอ๊ยยย”ฉันก้มลงจับที่ข้อเท้า ที่ตอนนี้เริ่มมีอาการบวมและมีรอยช้ำเลือดขึ้นมา
วันนี้คงต้องหยุดเรียนไปหนึ่งวันเพราะสภาพแบบนี้เดินไม่ไหวแน่ๆนี่แค่จะลุกไปเข้าห้องน้ำยังเดินไม่ไหวเลย แล้วอยู่คนเดียวแบบนี้จะทำยังไง ของกินอะไรก็ไม่เคยซื้อขึ้นมาเก็บเลย
ติ๊งน่องงง (เสียงออดหน้าห้อง)
“ใครคะ”ฉันกระโดดดึ๊งๆไปที่หน้าประตู
“อาจารย์เอง”
“อาจารย์มาทำไมแต่เช้าคะ”ฉันกดปลดล็อคประตูแล้วเดินมานั่งที่โซฟา
“อาจารย์แวะเอาของพวกนี้มาให้ รู้ว่าเธอไม่มีอะไรติดตู้เย็นเลยนอกจากน้ำเปล่า”อาจารย์โชว์ของในมือที่เต็มไปด้วยของกินมากมายทั้งคาวและหวาน
“ขอบคุณนะคะแต่อาจารย์ไม่น่าลำบากเลย”ฉันพูดอย่างแกรงใจ เพราะอาจารย์ดูแลฉันแทบจะทุกอย่างเลย
“ไม่ลำบากหรอกเรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่ขาเธอเป็นยังไงบ้างยังปวดอยู่หรือเปล่า”อาขารย์ยอนธันวางของเสร็จก็เดิมานั่งที่พื้นตรงหน้าฉันแล้วค่อยๆเอาผ้าที่พันขาฉันอยู่ออก
“อะ...อาจารย์จะทำอะไรคะ”ฉันพูดติดๆขัดเพราะรู้สึกแปลกๆเมื่ออาจารย์มาอยู่ใกล้ๆ
“ปวดมากไหม อดทนหน่อยนะเดี๋ยวก็หายแล้ว”อาจารย์ยอนธันพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นจนฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ขอบคุณนะคะอาจารย์”ฉันยกมือไหว้ขอบคุณหลังจากที่อาขารย์ยอนธันพันแผลให้ใหม่
“อื้ม...วันนี้ไหนๆก็อยู่บ้านแล้วอ่านหนังสือเยอะๆนะใกล้สอบละ เดี๋ยวอาจารย์ไปสอนก่อนแล้วเดี๋ยวตอนเย็นจะแวะมาดูอีกที”อาจารย์ยอนธันเอามือมาวางไว้ที่หัวฉันแบบเอ็นดูก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ฉันนั่งมองอาจารย์ยอนธันจนกระทั่งประตูห้องปิดลง ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังโชคดีที่คุณแม่ฝากฝั่งฉันให้อาจารย์ช่วยดูแลเพราะไม่อย่างนั้นไม่รู้เลยว่าตอนนี้สภาพฉันจะเป็นยังไง
@ตกเย็น
ติ๊งน๊อง
“ใครคะ”ฉันปิดหนังสือเรียนที่กำลังอ่านอยู่แล้วค่อยๆเดินมาที่ประตู
“.....”ไม่มีเสียงตอบรับ
“ใครคะ”ฉันถามอีกครั้ง แล้วมองไปที่ตาแมวแต่ก็ไม่เห็นใคร
ติ๊งน๊อง เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง จนฉันตัดสินใจเปิดประตูจะได้รู้ว่าเป็นใครเพราะถามเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ
“เซอร์ไพรส์!!!”ปิ่น นานา ชินทร์ พุ่งตัวเข้ามาพร้อมกันจนฉันตกใจจนเกือบจะล้มลงไปดีที่ชินทร์ดึงแขนไว้ทัน
“พวกแกมาได้ไงเนี่ย”
“แกยังเห็นพวกฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหมเนี่ย ป่วยขนาดนี้ทำไมไม่บอกนี่ถ้าฉันไม่ไปถามอาจารย์ยอนธันก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย”ปิ่นทำหน้าบึ้งแล้วเดินกอดอกไปนั่งที่โซฟา
“ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ขาแพลงเอง ว่าแต่พวกแกเหอะซื้ออะไรมาเยอะแยะ”ฉันมองไปที่ถุงอาหารมากมายที่มาวินยกมาวางตรงหน้า
“ก็แกขาเจ็บฉันก็เลยคิดได้ว่าแกคงลงไปหาซื้ออะไรกินไม่ได้แน่ๆเลยซื้อของมาตุนไว้ให้แก”ปิ่นพูดแล้วก็หยิบของออกมากิน พวกมันจะรู้ไหมนะว่าตอนนี้ฉันมีของกินจนไม่สามารถกินหมดได้ภายในอาทิตย์เดียวอยู่ในตู้เย็น
“เห้ย!!ปิ่น ดูนี่ดิ”นานาทำเสียงดังจนฉันตกใจ
“อะไร”
“แกเจ็บขาแล้วทำไมมีของกินเต็มตู้เย็นเลย”
“อย่าบอกนะว่าแกแอบไปมีแฟนแล้วไม่ยอมบอกพวกเรา”นานาหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด
“แฟน!!!ยัยคุณหนูเธอนอกใจฉันหรอ”ชินทร์พอได้ยินก็ลุกขึ้นโวยวาย
“โอ๊ย!!ฟงแฟนอะไรไม่มีทั้งนั้นและ พอดีป้านวลผ่านมาแถวนี้ฉันเลยให้ป้าแกซื้อของมาให้”ฉันรีบแก้ตัว เพราะเรื่องที่อาขารย์ยอนธันเข้าออกห้องฉันยัยพวกนี้ยังไม่รู้
“แล้วไป คิดว่าเธอนอกใจฉันซ่ะแล้ว”
ชินทร์ยกมือขึ้นทาบอกแล้วหันไปเล่นเกมส์ต่อ จริงๆฉันก็พอรู้แหละว่าชินทร์ชอบฉันแต่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับชินทร์จริงๆ เราเคยเปิดอกคุยกันตรงๆชินทร์เองก็เข้าใจและยอมเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันต่อไปแต่นายนั่นก็บอกว่ายังหวังว่าซักวันนึงฉันจะมองไปที่เขา
“ขอบคุณนะพวกแกที่เป็นห่วงฉัน”ฉันมองเพื่อนๆอย่างซาบซึ้งใจ
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ ไม่ให้พวกฉันห่วงแกแล้วจะให้ฉันห่วงใครละ”ปิ่นกระโดดมานั่งข้างๆแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
“มีเรื่องอะไรไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่แกก็ต้องบอกพวกเรานะแพร ถึงแม้พวกเราจะช่วยอะไรแกไม่ได้มากแต่เราก็ไม่อยากให้แกต้องเผชิญอะไรเพียงลำพัง เรารักแกมากนะแพรวา”นานาเดินเข้ามากอดฉันอีกคน
“เห้ยๆๆมาทำซึ้งอะไรกันเนี่ย ฉันหิวแล้วนะไปหยิบจานมาเทอะไรให้กินหน่อยสิ”
ชินทร์พูดขัดขึ้นมา ฉันยกมือขึ้นเช็ดนั้นตาส่วนปิ่นกับนานาก็ไปยกของมาบริการ วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันกินข้าวได้เยอะมากๆและมีความสุขมาก
ติ๊ง (เสียงข้อความ)
“วันนี้เพื่อนเธอมากันเยอะ อาจารย์คงไม่ได้เข้าไปอย่าลืมกินยาด้วยนะ”
อาจารย์ยอนธันส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้จะไม่เข้ามา จริงๆฉันก็แอบกังวลอยู่ตั้งนานกลัวว่าอาจารย์จะมาแล้วมาเจอกับยัยพวกนี้ เพราะฉันขี้เกียจตอบคำถามพวกนาง
“แพรวา แพรวาาาา”ปิ่นตะโกนเสียงดัง
“อะไรๆ”ฉันสะดุ้งจนโทรศัพท์เกือบล่วงตกจากมือ
“เป็นอะไรฉันเรียกแกตั้งหลายรอบแล้ว เหม่ออยู่ได้”
“ป่าวๆ”ฉันบอกปัดแล้วรีบกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ กลัวว่าพวกมันจะเห็นข้อความ
“พวกฉันจะกลับแล้ว แกอยู่ได้นะ”นานาหยิบกระเป๋าและเดินไปใส่รองเท้า
“อยู่ได้พวกแกไปเถอะ ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ”
“เคๆไปฉันไปละ”ปิ่นกับนานาเดินไปที่หน้าประตูส่วนชินทร์ยังนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ที่โซฟา
“ฉันยังไม่อยากกลับเลย ฉันขออยู่อีกแปปได้ไหมยัยคุณหนู”
“ไม่ได้เพื่อนฉันเป็นผู้หญิงแถมยังอยู่คนเดียว ฉันไม่ใว้ใจให้นายอยู่กับเพื่อนฉันสองต่อสองหรอกนะ”นานาเดินมาดึงหูชินทร์แล้วลากไปที่ประตู
“โอ๊ยยย!!!เจ็บนะยัยบ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”ชินทร์ร้องลั่นจนฉันเริ่มเกรงใจคนในคอนโดแต่ก็อดขำไม่ได้ คล้องหลังเพื่อนไปแล้วฉันก็เปิดโทรศัพท์แล้วส่งข้อความกลับไปหาอาจารย์ยอนธัน
“รับทราบค่ะ แพรจะกินยาตามที่อาจารย์สั่งจะได้กลับไปช่วยทำงานวิจัยได้เร็วๆ”
หลังจากส่งข้อความเสร็จฉันก็เข้ามาอาบน้ำแล้วกินยานอน หวังว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ขาฉันจะหายดีเพราะหยุดแค่วันเดียวก็เริ่มเบื่อซ่ะแล้ว
@หลายวันผ่านไป
ห้าววว!!วันจันทร์ซ่ะที ฉันตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้าเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน
“สวัสดีค่ะลุงยาม”ฉันยิ้มทักทายลุงยามที่เฝ้าอยู่หน้าคอนโด ผูกมิตรกันไว้เผื่อฉันมีเรื่องให้ช่วยเหลือ
“สวัสดีครับคุณแพร วันนี้ไม่มีคนมารับหรอครับ”ลุงยามถามเพราะปกติอาจารย์ยอนธันจะมานั่งรอฉันที่ล็อบบี้ทุกวัน แต่วันนี้ไม่เห็น
“ไม่...”ฉันยังพูดไม่ทันจบ
“แพรวา โทษทีนะผมมาช้าไปโรงเรียนกันเถอะ”อาจารย์ยอนธันปั่นจักรยานมาจอดอยู่ตรงหน้า ดูจากท่าทางก็รู้ว่าคงรีบมากเพราะทั้งหน้าและหูแดงมาก
“เดี๋ยวๆค่ะ แล้วเราจะเดินไปหรือยังไงคะ แพรไม่มีจักรยานเหมือนอาจารย์นะคะ”ฉันชี้ไปที่จักรยานเพราะถ้าอาจารย์จะปั่นจักรยานไปฉันก็คงเดินตามไม่ทัน แต่ถ้าอาจารย์จะไม่ปั่นจักรยานแล้วจะเอามาทำไม
“เธอก็ขึ้นมานั่งตรงนี้ไง”อาจารย์ยอนธันชี้ไปที่เบาะข้างหลัง
“จะดีหรอคะ”
“ทำไมละ มาเถอะเดี๋ยวไปเรียนสาย”อาจารย์พูดพร้อมกับส่งของมาให้ฉันช่วยถือ ฉันก็รับมาแบบเสียไปไม่ได้และก็ต้องขึ้นไปนั่งตรงนั้น ตอนแรกมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะแต่พออาจารย์ปั่นมาได้ซักพักอยู่ๆฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะหงายหลังเลยต้องรีบเอามือดึงเสื้ออาจารย์ไว้ แล้วยิ่งพอเข้ามาในเขตโรงเรียนนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองเราสองคนแปลก
“อะ....อาจารย์คะแพรขอลงตรงนี้ได้ไหมคะ”สุดท้ายฉันก็ทนสายตาพวกนั้นไม่ไหวแม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาม
“อื้ม งั้นผมฝากคุณเอาเอกสารพวกนี้ไปไว้ในห้องแลปให้ด้วยนะ”อาจารย์ยอนธันจอดให้ฉันลงแล้วตัวเองก็ปั่นต่อไป
@ห้องเรียน
“หวัดดีแก นานายังไม่มาหรอ”ฉันทักทายปิ่นแล้วมองหานานาปกติยัยนั่นต้องมาถึงก่อนเพื่อน แต่วันนี้แปลกแฮะ
“หายดีแล้วหรอแก น่าจะพักอีกซักวันนะ”
“หายแล้วๆ ไม่อยากหยุดหลายวันด้วยช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว”ฉันพูดแล้วหยิบหนังสือเรียนของวิชาแรกขึ้นมาอ่าน
“แพรวา แพรวา แพรวา แย่แล้วแก”นานาวิ่งหน้าตั้งพร้อมกับตะโกนชื่อฉันเสียงดัง
“อะไรๆ ใจเย็นๆนานาเดี๋ยวลมก็จับพอดี”ฉันลุกขึ้นหยิบหนังสือพัดให้นานา เพราะมันคงวิ่งมาไกลมากๆหอบตัวโยนขนาดนี้
“แกดูนี่สิ เพจเม้ามอยของโรงเรียนเรา มันลงข่าวแกกับอาจารย์ยอนธันเต็มไปหมดเลย”ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ของนานาขึ้นมาเปิดดู มีรูปของฉันกับอาจารย์ยอนธันเต็มไปหมดพร้อมทั้งหัวข้อข่าวที่แต่งขึ้นมาทั้งหมด
“ข่าวด่วน!!!อาจารย์กับลูกศิษย์ ชื่อย่ออาจารย์ ย.ธ แอบกินกับเด็กในปกครองของตัวเอง ถึงขนาดพากันขึ้นคอนโดในยามวิการ”แล้วก็แปะรูปที่อาจารย์ยอนธันช่วยประคองฉันตอนขาแพลงแล้วขึ้นมาส่งบนคอนโด ...
- ผู้เขียน
