ตอนที่ 4 ปัญหาถาโถม
1229 คำ
《PAREWA PART》
×คอนโด PP×
“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้”
ชินทร์ถามหลังจากที่ช่วยฉันขนของขึ้นมาบนห้อง
“อื้ม!!อยู่ได้ดิ”ฉันยิ้มแล้วเดินไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจ ที่อยู่ใหม่
“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหมยัยคุณหนู”
“ไม่ต้องๆนายกลับไปเลยฉันจะเก็บของ”
“แต่ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ..”ฉันดันชินทร์ออกไปให้พ้นประตูห้องแล้วปิดทันที
หลังจากชินทร์กลับไปแล้วฉันก็โทรไปบอกป้านวลว่าถึงคอนโดเรียบร้อยแกจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
ติ๊งต่อง//~เสียงออดที่หน้าประตู ต้องเป็นชินทร์แน่ๆส่งสัยจะลืมของ
“ลืมอะ...อาจารย์ยอนธัน”
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วย”อาจารย์ยอนธันยกมือเท้าเอวแล้วทำหน้าหนักใจ
“อาจารย์มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“เดี๋ยวค่อยคุย!!ไปหาอะไรทานก่อน”อาจารย์ยอนธันจับมือฉันแล้วดึงออกมาให้พ้นประตู ก่อนจะพาฉันเดินลงมาข้างล่าง ฉันก็เดินตามเข้ามาโดยไม่พูดอะไรเพราะก็เริ่มรู้สึกหิวๆตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากน้ำเปล่า
“คิดว่าจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”อาจารย์ยอนธันเปิดประเด็นระหว่างรออาหาร
“ก็อยู่ไปเรื่อยๆค่ะ แพรจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว”
“อาจารย์ว่านี่ไม่ใช่ทางออกที่ดีนะ เธอยังเด็กอายุก็ยังไม่ถึง18จะมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกแบบนี้ได้ยังไง”
“ได้สิคะอีกไม่กี่เดือนแพรก็จะอายุ18แล้ว อาจารย์คะแพรไม่รู้นะคะว่าอาจารย์รู้เรื่องนี้มาจากใครและรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหนแต่ไม่ว่าอาจารย์จะพูดยังไงแพรก็ไม่มีทางที่จะกลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก”ฉันจะพูดครั้งเดียวแล้วให้มันเด็ดขาดไปเลย
“เห้อ!!เธอนี่ดื้อเหมือนที่แม่เธอพูดไว้ไม่มีผิดเลย”อาจารย์ยอนธันส่ายหน้า
“คุณแม่มาคุยกับอาจารย์ด้วยหรอคะ ตอนไหนทำไมแพรไม่รู้เรื่อง”ฉันถามอย่างสนใจ เพราะหลังจากที่คุณแม่จากไปก็ไม่เคยมีใครพูดถึงท่านให้ฉันได้ยินเลย
“ก็...ไม่กี่วันก่อนที่ท่านจะเสีย”
“คุณแม่คุยอะไรกับอาจารย์บ้างคะ”
“ท่านมาฝากให้ฉันดูแลเธอในวันที่ท่านไม่อยู่แล้ว ท่านห่วงเธอมากนะและท่านคงไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเธอต้องออกมาใช้ชีวิตแบบนี้”อาจารย์ยอนธันกำลังเอาคุณแม่ขี้นมากล่อมให้ฉันกลับบ้าน แต่บอกเลยว่าไม่มีทาง
“แพรก็ยังยืนยันคะว่าแพรจะอยู่ที่นี่ แต่เพื่อให้อาจารย์และคุณแม่สบายใจแพรจะดูแลตัวเองให้ดีและจะไม่ทิ้งการเรียนแน่นอน”ฉันพูดจบอาหารก็มาเสริฟพอดีทำให้เราหยุดพูดคุยกันและทานอาหารของตัวเอง
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้วอาจารย์ยอนธันก็เดินขึ้นมาส่งฉันที่หน้าห้อง
“ฉันคงห้ามอะไรเธอไม่ได้แล้วล่ะ ในเมื่อเธอเลือกแล้วว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ยังไงถ้ามีปัญหาหรืออยากให้ช่วยอะไรก็โทรหาอาจารย์ได้24ชั่วโมงเลยนะ”อาจารย์ยอนธันพูดแล้วก็เอามือมาวางไว้บนหัว
“ขอบคุณนะคะอาจารย์”ฉันยิ้มอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวบนโลกอีกต่อไป
“แล้วอยู่ห้องคนเดียวก็ต้องล็อคประตูให้แน่นหนา ก่อนจะเปิดประตูทุกครั้งก็เช็คดูก่อนว่าเป็นใครถ้าไม่รู้จักห้ามเปิดประตูเด็ดขาด และที่สำคัญเราเป็นผู้หญิงห้ามให้ผู้ชายเข้าห้อง เข้าใจไหม”อาจารย์ยอนธันสั่งเป็นชุด ฉันก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจ
“ค่ะ!!กลับบ้านดีๆนะคะ”ฉันหันหลังแสกนนิ้วเปิดประตูเข้าห้องแล้วจัดของให้เข้าที่ จริงๆของฉันก็ไม่ได้มีมากอะไรเอาออกมาเท่าจำเป็นส่วนใหญ่ก็จะเป็นของที่มันเป็นความทรงจำกับคุณแม่ซ่ะส่วนใหญ่
“ขอบคุณนะคะคุณแม่สำหรับทุกๆอย่าง”ฉันยกรูปท่านขึ้นมากอดแล้วล้มตัวนอนลงบนที่นอนก่อนจะหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
×เช้าวันต่อมา×
ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก สงสัยเพราะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย
“เธอจะต้องยิ้ม เธอจะต้องสู้ สู้ให้ได้นะแพรวา”ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วมายืนพูดให้กำลังใจตัวเองหน้ากระจกก่อนจะออกไปเรียน
ติ๊ด !!~
“ว๊าย!!อาจารย์ยอนธัน”ฉันร้องเสียงหลง...เปิดประตูมาก็เจออาจารย์ยืนอยู่พร้อมหิ้วน้ำเต้าหูกับปลาท่องโก๋มาด้วย
“คิดว่าจะขาดเรียนซ่ะแล้ว”
“แพรรู้ค่ะว่าออกมาอยู่แบบนี้ยิ่งต้องดูแลตัวเอง จะขาดเรียนโดยไม่มีสาเหตุไม่ได้”ฉันยกมือขึ้นทาบอกยังตกใจไม่หาย
“อืม...ดีแล้ว....กินอะไรหรือยัง”
“ยังเลยค่ะกะว่าจะไปกินที่โรงเรียน”
“ป่านนี้โรงอาหารไม่มีที่ให้นั่งหรอก กินนี่แล้วกัน”อาจารย์ส่งถุงน้ำเต้าหูมาให้ แต่เอ๊ะทำไมมีสองถุง
“ทำไมซื้อมาตั้งสองถุงคะ แพรกินไม่หมดหรอก”
“ใครว่าจะให้เธอกินคนเดียว นี่เป็นร้านที่ดังที่สุดในย่านนี้เลยนะกว่าจะไปต่อแถวซื้อมาได้รอตั้งนาน”อาจารย์ยอนธันเดินแทรกตัวฉันเข้ามาให้ห้องแล้วจัดแจงเทน้ำเต้าหู้ให้เสร็จสรรพฉันก็เลยต้องวางกระเป๋าแล้วกลับมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร
“ทานได้...ระวังร้อนด้วยนะ”อาจารย์ยกน้ำเต้าหู้มาให้แล้วนั่งฝั้งตรงข้ามฉัน
“ขอบคุณค่ะ...หืม!!อร่อยจริงๆด้วย ร้านอยู่แถวไหนหรอคะเผื่อแพรจะไปซื้อมาทานบ้าง”
“ไม่บอก!!แต่ถ้าอยากกินเมื่อไหร่ก็บอกจะไปซื้อมาให้”ฉันเบะปากใส่อาจารย์ก่อนเราจะรีบกินแล้วรีบไปโรงเรียน ด้วยความที่โรงเรียนกับคอนโดของฉันอยู่ใกล้กันมากเดินไปแค่10นาทีก็ถึง เราเลยเลือกที่จะเดินมาด้วยกันโดยลืมคิดไปว่าคนอื่นอาจมองเราไม่ดี
×โรงเรียน นานาชาติ×
“ตั้งใจเรียนล่ะ ตอนเย็นอย่าลืมมาช่วยงานที่ห้อง เเลปด้วย”อาจารย์ย้ำก่อนที่จะเดินไปห้องพักครู ส่วนฉันก็เดินขึ้นมาบนห้องเรียน
วันนั้นทั้งวันฉันก็ตั้งใจเรียนตกเย็นก็มาช่วยงานวิจัยและก็กลับคอนโด ฉันใช้ชีวิตวนลูบแบบนี้ทุกวัน
การออกมาใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียวของฉันถือว่าเริ่มต้นได้ดี และที่มันเป็นแบบนี้ได้ก็คงต้องขอบคุณคุณแม่ที่ท่านเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้ฉัน แต่ใครจะไปคิดเคยใช้ชีวิตดีๆกับครอบครัวอยู่ดีๆกลับต้องออกมาอยู่คเดียวแบบนี้แม้มันจะไม่ได้ลำบากแต่ฉันก็รู้สึกเหงาและหว่าแว้มากๆ ต้องอยู่ในห้องคนเดียวกินข้าวคนเดียว เสียใจดีใจก็รู้สึกอยู่คนเดียวเพราะไม่รู้จะไปบอกกับใคร ส่วนเรื่องคุณพ่อท่านก็ตัดขาดกับฉันจริงๆเพราะตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านมาท่านก็ไม่เคยติดต่อฉันมาอีกเลย ...
- ผู้เขียน
