12 ไม่ได้เป็นคนเดียวที่อยาก ‘ล่า’

1513 คำ

สามวันผ่านไป… @ห้องพัก “ครับ ผมกำลังลงไป…” เสียงทุ้มของอีริคกรอกเสียงบอกยังปลายสายผู้เป็นแม่ที่โทรมาวานให้เขาลงไปดูการประชุมรับน้องเพื่อเป็นการช่วยโพรโมตอีกช่องทางหนึ่งในกิจกรรมรับน้องที่หลัง ๆ นั้น นักศึกษาไม่ค่อยเข้าร่วมเท่าที่ควร ทำให้หนุ่มบริหารปีสี่อย่างเขาและกลุ่มเพื่อนที่ค่อนข้างเป็นที่สนใจต่อรุ่นน้องนั้นจำเป็นต้องไปให้เห็นหน้าบ้างในบางครั้ง “ต้องลงไปอีกแล้วเหรอวะ” วินเซนต์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นเพื่อนกดวางสายแล้ว อีริคที่ได้ยินจึงพยักหน้าตอบกลับ “ถ้าพวกมึงไม่อยาก ก็ไม่ต้อง” เขาไม่ได้ประชดประชันแต่อย่างใด ก่อนจะสาวเท้าเดินนำออกจากห้องพักหรูไปด้วยท่าทีปกติ ทว่าวินเซนต์กับวิกเตอร์ที่ยืนอยู่ก็เลือกที่จะเดินตามเพื่อนไป เหลือไว้แต่ไซม่อนกับไคลน์ที่นั่งกันอยู่ภายในห้อง แต่แล้ว พรึบ ก็เป็นไซม่อนที่ลุกขึ้น “ไปช่วยมันหน่อยแล้วกัน นาน ๆ ทีจะได้อยู่ครบกลุ่ม” ปากหนาบอกร่างสูงที่นั่งอยู่ ก่อนจะพูดต่อ “เผลอ ๆ อาจจะได้เจอน้องเขาด้วยก็ได้นะ นี่ก็ไม่ได้เจอหลายวันแล้ว ไม่รีบทำคะแนนหน่อยเหรอ” หนุ่มวิศวะเพลย์บอยมองหน้าถามเพื่อนสนิทด้วยโทนเสียงติดกวนเหมือนเคย ไคลน์ที่ได้ยินก็ลุกขึ้นตอบกลับเสียงเรียบ “ไม่ใช่เรื่องของมึง” พูดจบ สองเท้าหนักก็สาวเท้าเดินนำตามกลุ่มเพื่อนออกไป โดยก็มีไซม่อนที่หัวเราะเดินตามไปอย่างอารมณ์ดีตามประสาของเขา ใช้เวลาไม่นาน ทั้งห้าหนุ่มก็ปรากฏตัวอยู่ที่ใต้ตึกคณะบริหารพร้อมกับสายตาของคนมากมายที่จ้องมองยังแก๊งหนุ่มหล่อคนดังประจำมหาวิทยาลัย “หล่อมาก ตัวจริงดีสุด ๆ โอ๊ย” “คิดไม่ผิดเลยที่วันนี้เข้าประชุม” “พี่อีริคคือเรียบหรูอลังการ” “นั่นพี่ไคลน์กับพี่ไซม่อน วิศวะด้วยปะ อ๊ายย ไม่คิดว่าจะได้เจอ เจอตัวจริงกันยากมาก…” เสียงบรรดานักศึกษาปีหนึ่งที่ได้เห็นทั้งห้าหนุ่มต่างเอ่ยออกมาด้วยความชอบใจที่ได้เจอสักครั้ง ซึ่งในตอนนั้นเอง “พี่วินเซนต์” ร่างสวยของเจนิสที่เพิ่งเลิกเรียนมาก็ไม่รอช้าที่จะโผเข้าหารุ่นพี่หนุ่มด้วยความคลั่งรักไม่คิดสนใจอะไรเหมือนทุกครั้ง โดยลูกหว้ากับใบข้าวที่เดินตามเข้ามาก็ไม่รอช้าที่จะก้มหน้าทักทายรุ่นพี่หนุ่มทั้งห้า แน่นอนว่าเมื่อถึงไคลน์ที่ยืนคนสุดท้าย ใบข้าวก็ยังคงมีความประหม่าอยู่เหมือนเคย ทว่า…มันไม่ได้เยอะเท่ากับช่วงแรก ๆ ดวงตากลมยังคงลอบมองยังคนตัวสูงอย่างไม่กล้าที่จะสบสายตากับเขาตรง ๆ กระทั่ง… “รบกวนน้องปีหนึ่งมานั่งตามเลขประจำตัวตัวเองกันหน่อยนะครับ พอดีวันนี้เราจะมาเฉลยพี่รหัสกัน ซึ่งจะเป็นสายรหัสที่จะต้องดูแลกันไปจนจบการศึกษาเลยนะครับ” รุ่นพี่ปีสามที่เป็นคนช่วยดูแลเรื่องการประชุมพูดขึ้น ทำให้ใบข้าวกับลูกหว้าหันบอกเจนิสให้เดินไปนั่งด้วยกันก่อน แม้จะมีท่าทีอิดออดอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเจนิสก็ยอมเดินไปอย่างว่าง่าย ซึ่งขณะที่กำลังเดินไปนั่งลง สายตาของใบข้าวก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองยังรุ่นพี่ที่ตัวเองแอบชอบอยู่อีกครั้ง และมันดันเป็นจังหวะเดียวกันกับสายตาคมที่จ้องมองมายังเธอพอดี ทำให้ทั้งสองต่างฝ่ายต่างสบสายตาเข้าหากัน แล้วก็ต้องเป็นใบข้าวที่ผละสายตานั้นไปอย่างรู้สึกเขินปนประหม่าอย่างบอกไม่ถูก “มานั่งได้แล้ว” เสียงลูกหว้าที่เห็นท่าทีของเพื่อนยิ้มบอก ใบข้าวก็รีบพยักหน้าตอบกลับเดินเข้าไปนั่งลง ด้านไคลน์เองก็ยืนมองรุ่นน้องตัวเล็กนิ่งอยู่อย่างนั้น จนไซม่อนที่เห็นอดไม่ได้ “หึ ไม่ละสายตาหน่อยเหรอวะ เดี๋ยวน้องก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกหรอก” “หุบปาก” “ไอ้เวรนี่ เย็นชากับกูจังนะ” ไซม่อนเอ่ยด้วยท่าทีเอาเรื่องไม่จริงจังใส่เพื่อน ก่อนที่การประชุมในครั้งนี้จะเริ่มขึ้นจากการบอกวันที่จะจัดกิจกรรมรับน้องอย่างเป็นทางการที่มหาวิทยาลัย รวมถึงการเฉลยบอกสายรหัสที่หลายคนรอคอย “ขอให้ได้พี่สายรหัสใจดี ๆ ด้วยเถอะ” เสียงใบข้าวพึมพำอย่างรู้สึกลุ้นอยู่ไม่น้อย กระทั่ง… “รบกวนน้องปีหนึ่งหลับตาก่อนนะครับ ส่วนพี่สายรหัสที่รู้ว่าน้องคนไหนก็เดินไปหาได้เลย เราจะมานับถอยหลังพร้อมกัน” สิ้นเสียงรุ่นพี่หนุ่มปีสามบอก รุ่นพี่ตัวแทนสายรหัสก็ต่างพากันเดินไปยังรุ่นน้องของตัวเอง โดยใบข้าวก็หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกลุ้น จนในที่สุด “ลืมตาได้ครับ” ทันทีที่รุ่นพี่บอก ดวงตากลมโตก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบเข้ากับร่างสูงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า “สวัสดีครับ” คนที่ยืนอยู่ยิ้มทักทายรุ่นน้องสายรหัสของตัวเอง และค่อนข้างโชคดีเป็นอย่างมากที่เจนิสกับลูกหว้าเองก็อยู่ในสายรหัสเดียวกันกับใบข้าวที่มีรุ่นพี่มายืนคนเดียวกัน “พี่เป็นตัวแทนสายรหัสของพวกเรานะ” “…” ทั้งสามที่ได้ยินก็ต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกดีใจ “พี่ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะ พี่ชื่อ ทู นะครับ เป็นสายรหัสของพวกเรา แล้วก็เป็นพี่รหัสของ…น้องโดยตรง” นักศึกษาหนุ่มปีสามบอกกับลูกหว้าที่ยืนอยู่ เจ้าของใบหน้าเล็กที่ได้ยินจึงพยักหน้ายิ้มรับรู้ ซึ่งในตอนนั้นเอง ก็มีสองเท้าหนักของใครบางคนเดินเข้ามา “หวัดดี น้องใบข้าวใช่ไหม” เสียงชายที่มาใหม่พูดขึ้น ทำให้คนที่ถูกถามพยักหน้าตอบ “พี่อเล็กซ์นะ เป็นพี่รหัสของเราโดยตรง” คนที่แนะนำตัวเอ่ยพลางมองยังน้องรหัสหน้าใสที่อยู่ตรงหน้า “สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้เป็นน้องรหัสพี่อเล็กซ์นะคะ” “อืม พี่ก็ยินดีมาก ๆ ที่ได้เรามาเป็นน้องรหัส” คนตัวสูงยิ้มบอก ทำเอาใบข้าวยิ่งส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับรุ่นพี่ที่ดูใจดี ซึ่งลูกหว้ากับเจนิสเองก็ต่างหันไปสนใจทำความรู้จักกับพี่รหัสของตัวเองเช่นกัน “ได้ข่าวว่าเราเป็นเด็กทุนเหรอ” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยถามร่างเล็ก “ค่ะ” “ท่าทางจะเรียนเก่งใช่ไหม” “แหะ…ก็พอเอาตัวรอดได้ค่ะ” “ไม่น่าใช่นะ ได้ทุนของควินตันขนาดนี้” อเล็กซ์ยังคงพูดคุยกับรุ่นน้องสาวพร้อมกับดวงตาที่จ้องมองยังใบข้าวไม่หยุด “^^” ใบข้าวเองก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ไปแทนคำตอบ และเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มเอาแต่จ้องมองหน้าตัวเอง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงหวานถามขึ้นตาใส ทำเอาคนที่ได้ยินชะงักเล็กน้อย “เรา…ถอดแว่นหน่อยได้ไหม” “คะ?” “เหมือนพี่จะเห็นอะไรติดอยู่ตรงใต้ตาเราน่ะ มันอยู่ตรงกรอบแว่นพอดี” “อ๋อ…ได้ค่ะ” ร่างบางที่ไม่คิดอะไรพยักหน้ารับรู้พร้อมกับจัดการถอดแว่นของตัวเองออกอย่างว่าง่าย ซึ่งคนที่ได้เห็นใบหน้าเรียวใสไร้กรอบแว่นก็เอาแต่จ้องมองยังความน่ารักจิ้มลิ้มนั้นพร้อมกับมุมปากหนาลอบยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้สึกชอบใจกับใบหน้าที่ไร้กรอบแว่นให้เห็น เพราะมันยิ่งทำให้อีกคนดูน่ารักขึ้นเป็นอย่างมาก “ตกลงมีอะไรติดไหมคะ” เสียงหวานของใบข้าวถามขึ้น ทำให้อเล็กซ์ทำเป็นเนียนใช้นิ้วเขี่ยเข้าที่ใบหน้าเล็ก “อืม ออกแล้ว” สิ้นเสียงชายหนุ่มบอก ใบข้าวก็ยกยิ้มก่อนจะนำแว่นสายตาสั้นของตัวเองเข้ามาสวมใส่ไว้อย่างเดิม โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแววตาคมของใครอีกคนคอยยืนนิ่งจ้องมองการกระทำของเธอกับร่างสูงรุ่นพี่นั้นอยู่ด้วยแววตาราบเรียบ “หึ ดูเหมือนว่าเหยื่อมึงจะไม่ได้มีแค่มึงที่อยาก ‘ล่า’ แล้วว่ะ” เสียงไซม่อนที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่จงใจพูดขึ้นมาด้วยโทนเสียงชอบใจกับสถานการณ์ตอนนี้ ขณะที่ไคลน์เองก็ยืนเงียบนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ทว่าสายตาของเขากลับไม่ละออกจากสองคนที่ยืนพูดคุยกันอยู่เลยแม้แต่น้อย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more