“มันต้องแบบนี้สิ!” หลังจากที่เจนิสเอ่ยพลางมองไปยังไคลน์ด้วยความรู้สึกสะใจ
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ของเคลย์ที่นั่งอยู่ด้านข้างใบข้าวก็ดังขึ้น ทำให้มือแกร่งเอื้อมลงไปหยิบขึ้นมากดรับสายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งปกติ ก่อนจะกรอกเสียตอบกลับยังปลายสาย
“อืม เดี๋ยวไป” พูดจบ นิ้วหนาก็จัดการกดตัดสายคนที่โทรเข้ามาพร้อมกับหันบอกกับทุกคนที่นั่งอยู่
“เดี๋ยวต้องไปก่อน”
“พี่เคลย์จะไปแล้วเหรอ” เจนิสถามด้วยโทนเสียงท่าทีเต็มไปด้วยความดูเสียดายชัดเจน วินเซนต์ที่เห็นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ย
“แล้วจะไปยุ่งอะไรกับมันนัก”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่วินเซนต์!…” ร่างบางหันไปตอบกลับใส่รุ่นพี่หนุ่มที่ตัวเองยังคงมีความตั้งใจโกรธเคืองอยู่ทันควัน พลางหันไปพูดคุยกับเคลย์ต่อ
“แล้ววันอาทิตย์พี่เคลย์จะมาช่วยจัดซุ้มไหม”
“ถ้าว่างจะไป”
“ต้องมานะ” เจนิสเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มด้วยความอยากให้อีกคนมา พลางไม่รอช้าที่จะหันไปหาใบข้าว
“พูดอะไรกับพี่เ
