“เอาไว้ตรงไหนดีครับอันนี้” เสียงเคลย์ถามยังร่างเล็กที่ยืนอยู่ ใบข้าวที่กำลังมองแพลนการจัดซุ้มที่อยู่ตรงหน้าก็เอาปากกาเมจิกมาติ๊กถึงความคืบหน้าต่าง ๆ ของซุ้ม
“น่าจะตรงนี้นะคะพี่เคลย์” เรียวปากสีหวานตอบกลับ
“โอเค” คนตัวสูงที่ได้ยินจึงรับคำพลางเอื้อมมือไปติดตามที่ร่างบางบอกไปตามปกติ หลังจากที่เขานั้นเดินมาช่วยอีกคนจัดซุ้มได้อยู่พักใหญ่ ซึ่งตลอดการจัดซุ้มของเขากับรุ่นน้องตัวเล็กก็มีสายตาคมกริบของใครคนหนึ่งคอยยืนจ้องมองอยู่ตลอด โดยแน่นอนว่าเคลย์เองนั้นรู้ว่าคือสายตาของใคร ส่วนใบข้าวเองก็รับรู้ไม่ต่างแต่เลือกที่จะไม่คิดสนใจต่อสายตาคมคู่นั้น และตั้งใจจัดซุ้มต่อไปให้เสร็จหน้าที่
“แบบนี้ได้ไหม” หนุ่มนักศึกษาแพทย์หันถามร่างเล็ก ใบข้าวจึงเงยหน้ามอง
“ได้ค่ะพี่เคลย์ เก่งมากเลย”
“งั้นเหรอ” คนตัวสูงที่ถูกชมเชยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเห็นสีเมจิกที่เลอะอยู่บริเวณแก้มใส
“โทษทีนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกในเชิงขออนุญ
