“ที่นั่งตรงนั้น เป็นของฉัน”
“…” เคลย์ที่ได้ยินบวกกับโทนเสียงและสายตาคมของพี่ชายที่ดูหวงแหนชัดเจนก็นิ่งไม่พูดอะไร ขณะที่ทุกคนที่ยืนอยู่นั้นพากันเงียบ ก่อนจะเป็นเจนิสที่จะเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้คนที่มาใหม่ แต่ก็ต้องถูกมือแกร่งของวินเซนต์ที่ไวกว่าปิดเข้าที่เรียวปากเล็กด้วยความรวดเร็ว แล้วก็เป็นใบข้าวที่ได้สติ
“ไม่มีเป็นของใครทั้งนั้นค่ะ เพราะว่าข้าวจะนั่งกับลูกหว้า…ไปกันเถอะ” ว่าแล้ว ร่างเล็กก็คว้ามือเพื่อนพาเดินตรงเข้าไปภายในรถบัสคันใหญ่ เจนิสที่เห็นก็ไม่รอช้าที่จะลากร่างสูงของวินเซนต์ให้เดินตามไปด้วยกัน โดยมีสายตาคมของไคลน์ที่มองตามแผ่นหลังบางของใบข้าวไปด้วยความหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ก่อนจะหันกลับมาจ้องมองกับสายตาของเคลย์ที่มองหน้าของเขาอยู่
“มองอะไร” คนที่หงุดหงิดถามน้องชายตัวเองนิ่ง
“…” เคลย์ก็นิ่งไม่ตอบสาวเท้าเดินขึ้นรถตามกลุ่มรุ่นน้องไปด้วยสีหน้าปกติ
“งั้นมึงนั่งกับน้องมึงไปก็แล้ว
