“มะ…ไม่…นะ…” เรียวปากสีหวานขยับเอ่ยด้วยความตื่นกลัวที่มีพร้อมกับมือแกร่งของอีกคนที่กำลังหยิบถุงป้องกันราคาแพงเข้ามาสวมใส่ยังแก่นกายหนาของเขา ใบข้าวที่ได้สติก็รีบขยับตัวหมายจะหนีออกไป ทว่าความเร็วของชายหนุ่มอีกคนกลับไวกว่า
หมับ!
มือหนาเคลื่อนเข้ามาจับร่างเล็กที่กำลังจะขยับหนีให้กลับมายังที่เดิมด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะจ้องมองยังใบหน้าเรียวใสของคนที่ตื่นกลัวอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเข้ม
“จะไปไหน อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นอะไร ทำไมเธอต้องฟัง” ริมฝีปากหนากดเสียงเรียบถามคนที่อยู่ตรงหน้า ใบข้าวที่ได้ยินก็ยิ่งรู้สึกตื่นกลัวกว่าเดิม
“ปละ…ปล่อยข้าวนะคะ ข้าวไม่ให้พี่ทำ…”
“คิดว่าห้ามได้เหรอ” ไคลน์นิ่งถามรุ่นน้องตัวเล็ก ร่างบางก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากพูดใส่ใบหน้าหล่อเหลานั้น
“พี่มัน…นิสัยไม่ดี คนเลว” แน่นอนว่าคำพูดต่อว่าที่หลุดออดมาจากเรียวปากสีหวานนั้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มร่า
