Episode 6
1740 คำ
Episode 6
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิคะ แฮมขอเหรอ แล้วถามแฮมยัง ว่าชอบพวกพี่ไหม”
“ปากดีนักนะ! วันนี้แหละ ฉันจะช่วยสั่งสอนแกแทนพ่อแม่แกเอง! ซีน จับมัน” สิ้นเสียงของพี่ข้าวฟ่างที่เหมือนจะทนไม่ไหวกับฉันแล้วเลยสั่งให้พี่ซีนมาจับตัวฉัน แต่คนอย่างหมูแฮม ไม่มีทางยอมให้ใครมาแตะต้องตัวได้ง่าย ๆ หรอกนะ!
เพราะยายฉันสอนไว้ว่า ยามปกติฉันไม่มีสิทธิ์ไปรังแกคนอื่น แต่ถ้าในยามที่คนอื่นมารังแก ก็ต้องจัดให้รู้กันไปเลยว่าหมูแฮมที่ตัวแค่นี้ก็สู้คนไม่ถอยเหมือนกันนะ
“เข้ามาเลย! แฮมต่อยจมูกแหกไม่มีใครแบกกลับนะ!” หลังจากที่ฉันพูดจบก็เตรียมตั้งท่าอย่างดี โดยที่ในมือก็มีถ้วยไอติมถืออยู่ด้วย จะให้ทำยังไงล่ะ เพิ่งซื้อมาเองนี่นา แล้วก็กินไปแค่สามคำเอง ถ้วยตั้งสามสิบบาทแหนะ ปาทิ้งก็เสียดายเงินเปล่า ๆ
แต่ถ้าได้ปาใส่หน้าคนแถวนี้ก็ไม่ติดนะ เพราะหลังจากที่พี่ซีนพุ่งเข้าใส่ตัวฉันตามคำสั่งพี่ข้าวฟ่าง ฉันก็จัดการโปะไอติมกะทิและละเลงไปบนหน้าพี่ซีนจนเต็มหน้าเต็มตาไปหมด ฮ่าฮ่า! หวานสะใจดีไหมล่ะ
กรี๊ด!!
เสียงแหลมเหมือนเปรตแบบนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่พี่ซีน ที่ตอนนี้หน้าตาเปื้อนไปด้วยไอติมกะทิสีขาว พร้อมกับมีถั่วลิสงที่ฉันสั่งให้คนขายใส่มาให้เยอะ ๆ ติดอยู่ตามหน้าผากและแก้มอีกต่างหาก สะใจหมูแฮมจริง ๆ
“นังเด็กนี่! เก่งนักนะ” เมื่อพี่ข้าวฟ่างเห็นสภาพของเพื่อนรักก็ไม่ยอมที่จะปล่อยให้ผ่านไปได้
จังหวะที่พี่ข้าวฟ่างพุ่งตัวพร้อมกับง้างฝ่ามือเพื่อจะเข้ามาตบฉัน ฉันเบิกตาโตกว้างเพราะตกใจในความว่องไวของอีกฝ่ายจนหัวสมองคิดไม่ทันเลยว่าจะต้องหลบไปทางไหน และจะรับมือยังไง
ด้วยความที่คิดอะไรไม่ออก จึงคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาบังหน้าเพื่อลดการกระแทกของฝ่ามือพี่ข้าวฟ่าง ไม่รู้เลยว่าจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน แต่หากมีจังหวะให้ฉันสวนกลับบ้างก็น่าจะพอไหว เพราะฉันไม่มีทางปล่อยให้ใครมาทำร้ายฉันฝ่ายเดียวแน่!
หมับ!
เอ๋… ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
เมื่อลดกระเป๋าที่บังหน้าลงก็เห็นเป็นรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง ใส่ช็อปสีแดง ผมสีดำยาวรากไทรยืนอยู่ด้านหน้าฉันตอนนี้ ว่าแต่ลักษณะแบบนี้ดูคุ้นตามากจริงๆ…
“พะ…พี่ปาร์ค!” เสียงนี้เป็นของพี่ข้าวฟ่างฉันจำได้ น้ำเสียงดูสั่น ๆ เหมือนกำลังหวาดกลัวรุ่นพี่คนนี้มากๆ
เมื่อมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าจะไม่โดนฟาดฝ่ามืออรหันต์ใส่หน้าแล้ว จึงแอบชะโงกหน้าออกมาจากแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนตรงหน้า พี่เขาคนนี้พอมายืนอยู่ใกล้ ๆ ฉันเหมือนคนแคะไปเลยอะ เพราะเขาสูงกว่าตัวฉันมาก ตัวก็ใหญ่ยืนบังฉันมิดเลย แถมกลิ่นกายยังหอมมากอีกต่างหาก
เบื้องหน้าที่ฉันชะโงกหัวออกมาดูคือเห็นพี่ข้าวฟ่างกำลังยืนอ้าปากค้างพะงาบ ๆ อยู่ แถมข้อมือข้างที่กำลังจะตบฉันยังถูกรุ่นพี่คนนี้จับไว้แน่น ด้านหลังพี่ข้าวฟ่างคือพี่ซีนที่หน้าตาเละเทะเพราะฝีมือฉันเอง และดูจากตรงนี้คงจะเหนียวหน้าน่าดู
พอกำลังจะเงยมองว่าพี่คนที่เข้ามาช่วยฉันตอนนี้เป็นใคร เพราะได้ยินจากที่พี่ข้าวฟ่างเรียกชื่อแล้วพี่คนนี้คือพี่ปาร์ค คนต้นเรื่องที่ทำให้ฉันโดนดักหาเรื่องในวันนี้ แล้วยังเป็นคนที่พี่ข้าวฟ่างกับพี่ซีนบอกว่าเขาแอบมองฉันอีกด้วย
ตอนที่ฉันโผล่หน้าออกไปมองเพื่ออยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่ตัวสูงคนนี้ก้มลงมามองหน้าฉันพอดี แล้วมันก็ทำให้ฉันต้องเบิกตาโตกว้างซ้ำสองเมื่อได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ เพราะระยะสายตาของเราสองคนตอนนี้อยู่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่นัก
สิ่งที่ทำให้น่าตกใจก็คือพี่เขาคนนี้คือคนที่ฉันเจอเขายืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่!
ยังไม่พอแค่นั้น ฉันยังไปสร้างวีรกรรมที่ไม่น่าจดจำกับเขาไว้อีก ดันไปต่อยท้องเขาซะเต็มแรงเลยอะ!
แฮมไม่ผิดนะ แฮมไม่ได้เริ่มก่อน พี่เขากวนบาทาแถมจะไม่คืนกำไลข้อเท้าแฮมอีกด้วย แต่ถ้าเขาต่อยคืนแฮมคงได้ฟันร่วงหมดปากแน่
พี่ปาร์คก้มมองฉันนิ่งสักพักก็หันกลับไปมองสองคนข้างหน้าเหมือนเดิม เชื่อแฮมมั้ย ว่าอยู่ตรงนี้แฮมรู้สึกเหมือนมีรังสีของความเดือดดาลแผ่ออกมาจากตัวของเขา จนขนแขนพร้อมใจกันลุกซู่เหมือนเจอผียังไงยังงั้นแหละ
แต่ก็มีบางเสี้ยวของความรู้สึกที่ว่าอยู่ใกล้พี่เขาแล้วรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ซึ่งมันขัดกับใบหน้าเถื่อน ๆ แข็งกร้าวของเขาเสียเหลือเกิน
“คิดจะทำอะไร” เสียงราบเรียบแต่แอบดุดัน แข็งกร้าว ถูกส่งไปยังรุ่นพี่สองคนตรงหน้าที่ยืนอมน้ำลายนิ่งอย่างกับคนพูดอะไรไม่ออกเมื่อมายืนอยู่ต่อหน้าเขา
“ค…คือ…คือฟ่างแค่…”
“อย่าให้เห็นเป็นครั้งที่สอง”
“...”
“ไม่อย่างงั้นก็เตรียมตัวได้เลย”
พูดแค่นั้นก็สะบัดข้อมือพี่ข้าวฟ่างออกอย่างไม่ไยดี ฉันแอบเห็นด้วยว่าข้อมือหล่อนแดงมาก แดงเป็นริ้ว ๆ เลย น่าจะเจ็บมากอยู่ไม่น้อยเพราะขอบตาของพี่ข้าวฟ่างแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้ ส่วนพี่ซีนก็ทำหน้าเหวอไม่ต่างกันเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ปาร์ค แต่ก็มีแวบเดียวที่นางหันมามองค้อนใส่ฉัน พอรู้สึกตัวว่าพี่ปาร์คมองเอาเรื่องอยู่ยัยพี่ซีนนั่นก็พยายามดึงแขนพี่ข้าวฟ่างแล้วพากันเดินถอยห่างออกไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะตวัดสายตามามองค้อนฉันกันทั้งคู่อย่างแค้นเคือง
หลังจากนั้นพี่ปาร์คก็หมุนตัวหันมามองหน้าฉันนิ่ง ๆ สายตาคมกริบของเขาสะกดให้ฉันไม่สามารถขยับตัวหรือย้ายสายตาไปวางตรงอื่นได้เลย
จ้องกันแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาคิดจะเอาคืนฉันเรื่องเมื่อตอนกลางวันหรอกนะ จะบอกให้ว่าผู้หญิงสองคนแฮมยังพอสู้ได้ ยังพอสับขาวิ่งหนีทัน แต่ถ้าเป็นพี่ปาร์ค ตัวใหญ่อย่างกับช้างแบบนี้ แฮมสู้ไม่ไหวเด้อ วิ่งหนีก็ไม่ทันเด้อ
แต่คงไม่หรอก ไม่งั้นพี่เขาคงไม่มายืนขวางหน้าเพื่อกันไม่ให้ฉันโดนตบหรอกมั้ง ถ้าคิดโกรธแล้วจะเอาคืนฉันจริงๆ คงปล่อยให้ฉันโดนรุ่นพี่สองคนนั้นรุมตบไปแล้วล่ะ
“หึ” หึอะไร มองหน้าแล้วหึใส่หมายความว่าไงอะ คิดตลกอะไรในใจถึงมายืนมองหน้าฉันแล้วกระตุกยิ้มมุมปากแบบนี้!
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่ปาร์คมุมนี้หล่อมาก ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งหล่อ หล่อร้ายแบบเถื่อน ๆ แต่ก็รู้สึกว่าดูเกรี้ยวกราดอันตรายแม้เขาจะทำหน้านิ่งแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้วก็ตาม แถมกลิ่นกายของเขามันช่างหอมจนฉันเองก็ชอบผู้ชายที่มีกลิ่นกายแบบนี้ ดูเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวดี
“มีอะไรกันวะ” ไม่นานก็มีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาอีกทาง สีหน้างุนงงคงเพราะกำลังสงสัยอยู่แน่ ๆ ว่าทำไมเราสองคนถึงมายืนจ้องตากันแบบนี้ จ้องกันชนิดที่ว่าถ้าเป็นปลากัดฉันคงท้องโตไปแล้ว
ฉันที่ยืนตัวเล็ก ๆ ตรงนี้ได้แต่เม้มริมฝีปากตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงชนิดที่ว่าแทบจะระเบิดออกมานอกอก เผลอมองอีกคนสลับกับพี่ปาร์คอย่างข่มความรู้สึกใจเต้นตุบ ๆ เอาไว้ ขาสองข้างแข็งจนขยับไปไหนไม่ได้เลย ฮือ…หล่อทั้งคู่เลย
วาสนาหมูแฮมชัด ๆ ที่ได้มายืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายหล่อ ๆ แบบนี้ เรียกได้ว่าเผลอกลืนน้ำลายไปหลายอึกเลยทีเดียว เพราะพี่ปาร์คก็หล่อ ส่วนรุ่นพี่อีกคนที่ใส่ช็อปแดงเหมือนกันก็หล่อ แต่ต่างกันนิดเดียวที่ว่าพี่ปาร์คเขาหล่อเถื่อน หล่อร้าย หน้าไม่เป็นมิตรกับชาวบ้านสักเท่าไหร่
แต่พี่อีกคนไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่น่าจะเป็นเพื่อนของพี่ปาร์คที่เรียนสาขาโยธาเหมือนกัน ดูจากสีเสื้อและตราสัญลักษณ์เอานะ เขาหล่อแบบมาดนิ่ง เย็นชาเหมือนเจ้าชาย ดูมีความเป็นผู้นำ เข้าถึงยากอะไรประมาณนั้น โดยรวมก็คือหล่อแบบมีเสน่ห์น่าดึงดูดกันทั้งคู่เลย
“เช็ดน้ำลายหน่อย” พี่ปาร์คไม่ได้หันไปตอบคำถามพี่อีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา แต่เขาเลือกที่จะจ้องหน้าแล้วพูดกับฉันด้วยใบหน้าที่ออกจะกวนตีนกันไปหน่อย อาจจะไม่หน่อยอะ ขอพูดตรง ๆ เลยนะว่าเขาทำหน้าตากวนตีนมาก!
แต่ว่าฉันยืนจ้องหน้าเขาจนน้ำลายหกเลยเหรอเนี่ย จำได้แค่ว่าตัวเองเผลอกลืนน้ำลายเองนะ ลองปัด ๆ ดูก็ไม่เห็นจะมีน้ำลงน้ำลายอะไรเลย เมื่อรู้ว่าถูกหลอกฉันเลยถลึงตาใส่พี่ปาร์คจนเขากระตุกยิ้มมุมปากเหมือนตลกฉันมาก คนนิสัยไม่ดี!
เลิกสักทีนะไอ้กระตุกยิ้มมุมปากเนี่ย
End Mooham Part
- ผู้เขียน
