Episode 5
1519 คำ
Episode 5
สายลมยามเย็นพัดผ่านหน้าร่างสูงที่นั่งกระดกดื่มน้ำเปล่าอยู่ตรงลานกีฬาให้คลายเหนื่อยหลังจากที่เสียเหงื่อไปเยอะกับการเตะตะกร้อกับเพื่อน แล้วเสร็จก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี
ไม่ใช่แค่ตอนกลางวันเท่านั้นที่พวกเขาจะนัดเตะตะกร้อกัน หลังเลิกเรียนพวกเขาก็เล่น นักศึกษาต่างคณะที่ยังไม่กลับส่วนมากก็จะชอบมานั่งดูกันเป็นปกติ มันเหมือนกับเป็นอาหารตาและแรงดึงดูดให้อยากมาเรียนอย่างไรอย่างนั้น
ปาร์คเงยมองก้อนเมฆสีครึ้มที่ตอนนี้ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าเรียบร้อยแล้ว และคาดว่าอีกไม่นานคงปล่อยน้ำลงมาเป็นแน่
ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาที่เริ่มเบาบางลงมากแล้ว สายตาของปาร์คก็เหลือบไปเห็นคนคุยเก่าอย่างข้าวฟ่างที่กำลังมองมาทางเขาอยู่พอดี พร้อมกับส่งยิ้มและโบกมือทักทายมาให้ ข้างกายก็มีซีนที่นั่งอยู่ด้วย แต่แล้วข้าวฟ่างก็ต้องหน้าหดเหลือสองนิ้วเพราะชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย แถมยังมองเลยไปยังด้านหลังหรือมองไปทางอื่นเหมือนไม่เห็นตนอยู่ในสายตาอีกต่างหาก
ปาร์คกับข้าวฟ่างเคยเป็นคนคุยกัน ไม่ได้คบกัน เนื่องจากข้าวฟ่างเป็นคนเข้ามาจีบเขาเลยลองคุยดู แรก ๆ ก็ดี หลัง ๆ เริ่มน่ารำคาญ ตามติดเป็นปลิง ไม่มีงานการทำ ประชดประชัน งี่เง่าจะเอานู่นเอานี่ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าถือดีมาทำแบบนี้ใส่คนอย่างเขา
ตั้งแต่เริ่มคุยจนถึงตอนนี้ที่เลิกคุยเลิกยุ่งกันไปแล้ว แต่ข้าวฟ่างก็ยังมีเข้ามาคุยด้วยบ้าง ส่งยิ้มบ้าง ดักเจอบ้าง เหี้ยอะไรก็ไม่รู้สารพัด เกะกะลูกตาน่ารำคาญฉิบหาย
เมื่อกี้ที่เขามองไปทางข้าวฟ่างจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้มองเธอ แต่เขามองอีกคนที่กำลังเดินกินไอติมตักอยู่ด้านหลังข้าวฟ่างต่างหาก
หมูแฮม…
เมื่อข้าวฟ่างสังเกตเห็นว่าปาร์คพยายามลอบมองอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลังเธอกับซีน จึงหันไปดูบ้างว่าเขามองอะไรนักหนาถึงไม่ได้สนใจอะไรเธอที่นั่งมองเขาอยู่ตรงนี้เลย
แต่แล้วคิ้วที่ถูกเขียนด้วยเครื่องสำอางจนเป็นรูปเป็นทรงของข้าวฟ่างก็ขมวดเข้าหากันยุ่ง เมื่อรับรู้แล้วว่าชายหนุ่มคนที่เธอหมายปองกำลังมองใคร ถ้าไม่ใช่ยัยเด็กที่มันด่าเธอกับเพื่อนกลางโรงอาหารวันนี้!
เห็นแบบนั้นแล้วข้าวฟ่างก็หันไปสะกิดแขนซีนที่นั่งจิ้มโทรศัพท์อยู่ข้างๆ ให้หันมองไปทางเป้าหมาย แล้วพยักหน้ารู้เห็นกันเป็นอย่างดี ก่อนทั้งสองจะลุกขึ้นออกจากตรงนั้นซึ่งเป็นจังหวะที่ปาร์คหันไปมองพอดีแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ปาร์คมึงไปส่งกู” เสียงของเพื่อนในกลุ่มอย่างธันว์ เอ่ยขึ้นเมื่อตนเองเดินเข้ามาทางเขาที่นั่งพักเหนื่อยอยู่
“เออ เดี๋ยวกูกลับไปเอาหมวกมาให้ ไปชลบุรีกับกู”
“ไปทำไมวะ” ธันว์ถามด้วยความงุนงง
“กินเหล้า” ปาร์คตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พลางหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าขวดน้ำขึ้นมากระดกดื่มจนหมดขวดก่อนจะโยนทิ้งลงถังขยะ แล้วเดินไปที่บิ๊กไบค์สีแดงคันโปรดที่เขาขับเป็นประจำก่อนจะสตาร์ทรถจนเกิดเสียงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณแล้วขับออกไปทันที ช่วยเรียกสายตาจากนักศึกษาแถวนั้นให้หันมองได้เป็นอย่างดี
ถึงเสียงรถจะดังรำคาญหูมากแค่ไหน แต่เพราะหนุ่มหล่อวิศวะอย่างปาร์คเป็นคนขับ ก็มักเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆ ได้เสมอ
ใช้เวลาไม่นานที่ปาร์คต้องกลับห้องมาเอาหมวกกันน็อคอีกใบไปให้เพื่อน โดยที่ให้ธันว์รออยู่หลังมอเพราะเดี๋ยวเขาจะวนรถกลับมารับ ส่วนคนที่เหลือก็แยกย้ายกลับห้องไปหมดแล้ว
กลุ่มเพื่อนสนิทของปาร์คโสดสนิทกันทุกคน แต่ก็มีควงผู้หญิงและล่อเด็กกันบ้างเป็นธรรมดาของหนุ่มโสดที่โคตรฮอตในรั้วมหาวิทยาลัย
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าพวกเขาเป็นคนดี พวกมันคือคนเหี้ยดี ๆ นี่เอง ขึ้นอยู่กับว่าเหี้ยมากหรือเหี้ยน้อย เหี้ยเปิดเผยหรือเงียบ
แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาค่อนข้างที่จะคล้ายกันเลยก็คือความหน้านิ่งติดป่าเถื่อน เย็นชา สุขุม ดูเหมือนจะใจดีแต่จิตใจก็มีคิดสกปรกอยู่ร่ำไป
ลุคอย่างธันว์กับปริ๊นซ์มีความคล้ายคลึงกันเกือบทุกอย่าง ทั้งสองมีความเป็นผู้นำสูง ทุกอย่างต้องมีเหตุผล ไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ แต่ถ้าได้ปักใจเชื่อแล้วก็จะสู้ไม่ถอย สเปคผู้หญิงไม่มี เพราะกินกันไม่เลือก ถึงภายนอกจะดูไม่เจ้าชู้ แต่ขอบอกว่าเรื่องใต้สะดือก็มีไม่ห่าง แค่ไม่ได้บอกใคร เพราะลากไปกินเงียบ ๆ
ส่วนคุณกับเอฟมักจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด นิสัยสุขุมนุ่มลึก ใบหน้าติดเย็นชา หน้าตายไร้ความรู้สึก คาดเดาอารมณ์ยาก ค่อนข้างเป็นคนใจเย็น แต่อย่าได้ไปสะกิดต่อมความเดือดดาลภายในจิตใจเข้าเชียว ไม่งั้นได้ฉิบหายกันหมดแน่นอน
อย่างไรก็ตาม กลุ่มพวกเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อประจำมหาวิทยาลัยเรา เรียกได้ว่าวิศวะกลุ่มนี้มักเป็นที่น่าจับตามองและถูกหมายปองจากสาว ๆ ต่างคณะเป็นอย่างมากทีเดียว
อีกด้านของหมูแฮม
เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มที่ตอนนี้กำลังใช้ริมฝีปากอวบอิ่มคาบช้อนไอติมตักค้างเอาไว้ในปาก เนื่องจากหมูแฮมกำลังล้วงเอาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างออกมากดดูว่าเจ้าของเสียงสั่นนี้เป็นของใครที่โทรเข้ามา
แต่ด้วยความที่ต้องใช้มือข้างเดียวในการรูดซิปกระเป๋าออกเพราะโทรศัพท์มันอยู่ช่องด้านใน ภาพที่เห็นก็ค่อนข้างทุลักทุเลอยู่พอสมควร
“หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะที่ทำให้คนอย่างพี่ปาร์คหันมองได้น่ะ” เสียงแหลมเล็กที่อยู่ด้านหลังเรียกสายตาของหมูแฮมที่กำลังล้วงเอาโทรศัพท์อยู่ต้องหยุดชะงักลงทันที แล้วจึงหันไปมองต้นทางของเสียง ก็พบว่าเป็นพวกของข้าวฟ่างกับซีนนั่นเอง
End Writer Part
Mooham Part
อ๋อ ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นพวกพี่ข้าวฟ่างนั่นเอง นี่จะตามรังควานกันไม่เลิกเลยสินะ แต่ขอบอกว่าหมูแฮมไม่กลัวใครหรอกนะ แฮมพร้อมวิ่งตลอดเวลา
จังหวะนี้ขอหันซ้ายทีขวาทีเพื่อหาทางหนีก่อนนะ พลาดขึ้นมาจะได้ออกตัวสตาร์ททัน แล้วเมื่อกี้พี่ข้าวฟ่างพูดว่าอะไรนะ ใครแอบมองแฮม พี่ปาร์ค? ปาร์คไหนอะ แฮมไม่ค่อยได้รู้จักใครเลย แต่ถ้าเดาไม่ผิด คงจะเป็นคนที่หล่อนหมายตาเอาไว้แน่ ๆ
ตอนนี้ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว แล้วบริเวณที่ฉันยืนอยู่ก็เป็นปากประตูทางออกทางด้านหลังของมหาวิทยาลัยที่ไม่ค่อยมีคนแล้ว ด้านซ้ายของปากประตูทางออกจะเป็นธนาคาร ส่วนด้านขวาเป็นป้ายรถเมล์ เดินไปอีกนิดฉันจะออกจากรั้วมหาวิทยาลัยแล้วไปยืนรอขึ้นรถกลับห้อง ถ้าไม่มีใครมาขัดเสียก่อน
ฉันมองดูถ้วยไอติมกะทิที่เพิ่งซื้อมาในมือนิ่ง กับริมฝีปากที่เม้มเข้าหาช้อนตักไอติมที่คาบไว้อยู่แน่นอย่างใช้ความคิด ว่าพอจะใช้มันสู้กับพวกรุ่นพี่พวกนี้ได้ไหมถ้าเกิดว่ามีการลงไม้ลงมือกันจริง ๆ ก่อนจะดึงช้อนออกจากปากแล้วมองกลับอย่างไม่เกรงกลัว
อัญชันกับวันใหม่ก็กลับไปแล้วด้วย วันใหม่ต้องกลับไปช่วยแม่ขายขนม ส่วนอัญชันก็มีคนมารับกลับไปแล้ว คราวนี้หมูแฮมตัวคนเดียวของแท้
“นั่นสิ จนก็จน หน้าตาก็ไม่ได้สวยอะไร มีอะไรดีถึงทำให้พี่ปาร์คเขามองได้” พี่ซีนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ยืนกอดอกมองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามกันสุด ๆ ตามแบบฉบับพวกขี้อิจฉาในละครหลังข่าวเลยสินะ
“จนแล้วทำไมคะ จนแล้วไม่มีหัวใจเหรอ” ฉันพูดโต้กลับบ้าง
“ก็เพราะว่ามันน่ารังเกียจยังไงล่ะ ปกติฉันก็ไม่ชอบหน้าแกอยู่แล้วนะ แต่พอพี่ปาร์คเขาสนใจแกฉันก็ยิ่งเกลียด” เสียงดัง ๆ นี้เป็นของพี่ข้าวฟ่างเอง หน้าตาและน้ำเสียงที่ใช้พูดกับฉันเหมือนโกรธฉันมาเป็นพันชาติ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยไปทำอะไรใครก่อนด้วยซ้ำ คนประสาท ๆ แบบนี้…
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิคะ แฮมขอเหรอ แล้วถามแฮมยัง ว่าชอบพวกพี่ไหม”
- ผู้เขียน
