Episode 7
1150 คำ
Episode 7
Writer Part
เสียงท่อดังจากรถรุ่น Ducati Panigale V4 คันสีแดงที่มีเจ้าของเรือนผมสีดำยาวรากไทรเป็นคนขับมาจอดอยู่ตรงประตูทางออกของหลังมหาวิทยาลัยที่ตนเรียนอยู่
ทั้งเสียงรถและคนขับที่ไม่ว่าเขาจะขับไปที่ใดมักจะเป็นจุดสนใจให้กับผู้คนแถวนั้นเสมอ ด้วยยี่ห้อรถและราคาที่คนธรรมดาไม่สามารถแตะต้องได้
อีกทั้งเจ้าของรถที่มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยอย่างปาร์ค ผู้ที่มีความสูงและหุ่นราวกับนายแบบ ใบหน้าหล่อคมคายไร้ที่ติ แถมใบหน้ายังมีความป่าเถื่อนเป็นทุนเดิมแบบจะให้ซ่อนยังไงก็คงซ่อนความเถื่อนเอาไว้ไม่มิด
ความกร้าวใจของเขาเลยทำให้มีแต่ผู้หญิงเข้าหาไม่เว้นแต่ละวัน โดยส่วนใหญ่ที่เข้าหาก็หวังอยากจะครอบครองร่างกายเขาเท่านั้น เพราะมันสามารถเอาไปคุยโวโอ้อวดต่อสาธารณะได้ว่าตัวเองเคยควงปาร์ค หนุ่มฮอตคณะวิศวะโยธา
แต่ปาร์คมักจะพูดเสมอว่า คบผู้หญิงมีแต่เรื่องน่ารำคาญ วัน ๆ ไม่ทำอะไรเดินตามแต่ผู้ชาย ดูจากข้าวฟ่างเป็นตัวอย่าง สวยเซ็กซี่ขนาดไหนก็ยังโดนปาร์คด่ากระเจิดกระเจิงไม่สนว่าจะเป็นลูกใคร ด่าจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก ด่าจนน้ำตาเล็ด ไล่ตะเพิดเหมือนหมูเหมือนหมาจนครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ปาร์คหายหน้าหายตาไปจากข้าวฟ่าง บล็อกทั้งไลน์และเบอร์โทร เรียกได้ว่าตัดขาดความสัมพันธ์กันทุกทาง
ก่อนหน้านี้ที่ชายหนุ่มนัดกับเพื่อนสนิทอย่างธันว์เอาไว้ ว่าจะวนรถกลับมารับที่นี่แล้วจะไปชลบุรีกัน แต่ตอนนี้มันดันหายหัวไปไหน เขาจอดรอมันมาเป็นสิบนาทีแล้ว บริเวณโดยรอบตัวเขาไร้เงาของเพื่อนสนิทที่ชื่อธันว์…
‘ไอ้สัดธันว์ เสียเวลากูฉิบหาย’
มือหนาล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกหาเพื่อน แต่สายตาเฉียบคมดันเห็นและได้ยินอะไรบางอย่างจากกลุ่มผู้หญิงสามคนที่เขากำลังจ้องมองผ่านประตูรั้วอยู่ในตอนนี้…
“หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะที่ทำให้คนอย่างพี่ปาร์คหันมองได้น่ะ”
“...”
“นั่นสิ จนก็จน หน้าตาก็ไม่ได้สวยอะไร มีอะไรดีถึงทำให้พี่ปาร์คเขามองได้”
จากที่ได้ยินบทสนทนาชวนหาเรื่องของสองคนที่ปาร์คเองก็รู้จักเป็นอย่างดี ส่วนอีกคนที่ยืนหันหลังไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาไม่แน่ใจว่าข้าวฟ่างกับซีนกำลังหาเรื่องใคร
และมันดันมีชื่อเขาอยู่ในบทสนทนานั้นอีกด้วย…
ปาร์คพยายามใช้สายตาเฉียบคมเพ่งมองคนตัวเล็กที่ยืนตั้งท่าเพื่อเตรียมตัวพร้อมสวนกลับอีกฝั่งอย่างตั้งใจ กระทั่งมีแสงสะท้อนจากข้อเท้าของเธอคนนั้น…
มันทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะคนที่ใส่ของแบบนี้เดินในมหาวิทยาลัยมีคนเดียวเท่านั้น
หมูแฮม!
ชายหนุ่มไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยผ่าน เพราะยังไงในบทสนทนานั้นมันก็มีชื่อเขา และมั่นใจด้วยว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่นอน
จังหวะที่ทำให้ชายหนุ่มต้องคิ้วขมวดกันยุ่ง ความรู้สึกเดือดดาลและกรุ่นโกรธผุดขึ้นมาในจิตใจเขาทันทีเมื่อเห็นข้าวฟ่างกำลังจะพุ่งเข้าใส่คนตัวเล็ก เป็นเหตุให้เขาไม่สามารถใช้สายตามองนิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป…
หมับ!
“คิดจะทำอะไร”
“คะ…คือ…คือฟ่างแค่…”
“อย่าให้เห็นเป็นครั้งที่สอง”
“...”
“ไม่อย่างงั้นก็เตรียมตัวได้เลย”
สายตาคมเกรี้ยวกราดถูกส่งออกไปให้ผู้หญิงสองคนที่กล้ามาหาเรื่อง ‘เด็กเขา’ พร้อมกับน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่สามารถเชือดเฉือนผู้หญิงพวกนี้ได้อย่างไม่ต้องพูดอะไรมากมาย เพียงเท่านั้นก็ทำให้อีกฝั่งดวงตาแดงก่ำด้วยความหวาดกลัวคนตรงหน้าที่เป็นเหมือนปีศาจร้ายพร้อมจะบดขยี้ตัวเองกับเพื่อนให้แหลกคามือได้ทุกเมื่อ
ชายหนุ่มเหลือบสายตามองอีกคนด้านหลังก็เห็นว่าเธอนั้นก็ชะโงกหน้ามามองเขาอยู่พอดี กระทั่งคนตัวเล็กตาเบิกโพลงกว้างด้วยความตกใจที่เห็นหน้าเขาชัดๆ จนเขานึกขบขันอยู่ในใจ
‘ตัวเล็กแค่นี้ เก่งจริง ๆ’
ปาร์คคิดในใจ แล้วหันกลับมามองสองคนตรงหน้าที่ก่อเรื่องอีกครั้ง จนทั้งคู่ทนต่อสายตากรุ่นโกรธของปาร์คไม่ไหวจึงหันหลังพากันกลับทันที กระนั้นรังสีของความเดือดดาลก็ยังแผ่กระจายไปทั่วจนคนตัวเล็กด้านหลังสัมผัสได้
ปาร์คหมุนตัวหันมามองหน้าอีกคนตรง ๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มรูปทรงไข่ มีแก้มออกนิดๆ มองดูก็น่ารักไปอีกแบบ ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปกลอสจนชายหนุ่มเผลอมองอย่างลืมตัว
คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงสั้นทรงเอโชว์เรียวขาสวย พอทุกอย่างมันมาอยู่บนตัวหมูแฮมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าน่ารักมากจนเขาชอบแอบมองบ่อย ๆ แอบมองจนคนอื่นรู้ แต่เธอไม่รู้ เลยโดนหาเรื่องเฉย
“มีอะไรกันวะ” ธันว์เดินเข้ามาเห็นทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันอยู่พอดี เขาไปหาที่สูบบุหรี่มาแล้วลืมบอกเพื่อน กลับมาอีกทีก็เห็นว่าตรงนี้เหมือนจะมีเรื่องอะไรกัน ดูจากพื้นที่ตรงนี้ที่เต็มไปด้วยไอติมกับถั่วลิสงที่หกเละเทะเต็มไปหมด
“เช็ดน้ำลายหน่อย” ปาร์คเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเพื่อนสนิท แต่เขาเลือกที่จะพูดแซวคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าเขากับเพื่อนสลับกันไปมามากกว่า
คิดอะไรอยู่ยัยเด็กบ้า คิดว่าจะเลือกใครเป็นผัวดีหรือไง!
“เอ๊ะพี่! หลอกหนูเหรอ ไม่เห็นมีเลย” หมูแฮมสวนกลับอย่างเขินอายที่ว่าตัวเองโดนเขาแซวเพราะยืนมองนานไปหน่อย
“หึ” ปาร์คทำเสียงในลำคออย่างนึกขบขันและแอบเอ็นดูในความน่ารักของหมูแฮมที่ถลึงตาใส่เขากลับมาเมื่อเจ้าตัวรู้ว่าโดนเขาแกล้ง
“แต่ก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วย”
“ไม่ต้องขอบคุณ”
“^^” หมูแฮมยิ้มตอบกลับด้วยท่าทางน่ารัก แต่ก็หุบยิ้มแทบไม่ทันในประโยคต่อมา…
“ช่วยเธอก็เหมือนช่วยหมา”
“เลวมาก!”
“ว่าพี่เหรอ” สรรพนามใหม่จากฉันกลายเป็นพี่ถูกเขาเปลี่ยนทันทีอย่างไม่รู้ตัว
“พี่ว่าแฮมก่อน!”
“อยากให้ขอโทษป่ะ”
“...” หงึกๆ
“เอาไลน์มาดิ”
“เกี่ยวอะไรกันคะ”
“ขอก็เอามา ไม่ใช่มาถามกลับ เด็กไม่มีมารยาท”
“ว่าหนูอีกและ!”
“ให้ไม่ให้”
“จิ๊! ให้ก็ได้”
“ก็แค่นั้น คนอะไรหน้าโคตรอ้วน”
- ผู้เขียน
