Episode 4
1182 คำ
Episode 4
สายตากลมโตของตัวเองมองตามข้อมือหนาข้างที่ไม่มีรอยสักปีเกิดของพี่คนนั้นด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาทำมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีดำยี่ห้อดังและไม่ต้องสืบว่ามันคงจะราคาแพงหูฉีกขนาดไหน
หัวใจฉันกระตุกถี่ยิบเหมือนจะเห็นความหวังและแสงสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว เขาต้องล้วงเอากำไลข้อเท้าที่ฉันกำลังตามหาอยู่ออกมาแน่ๆ
ฟึบ!
หะ…หาาาา
นี่เขาไม่ได้จะหยิบของสำคัญของฉันออกมาหรอกเหรอ ไหงเขาหยิบไฟแช็กออกมาจุดไฟตรงปลายบุหรี่ล่ะ แล้วสีหน้าเขาตอนนี้มันเรียบนิ่งมากจนฉันแทบจะคาดเดาอารมณ์ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ แล้วคืออะไร สิ่งที่ฉันพูดถามออกไปเมื่อกี้พี่เขาได้ยินหรือเปล่า หรือได้ยินแล้วทำเป็นไม่ได้ยินกันแน่
ใบหน้าเรียบนิ่งที่มีความป่าเถื่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วของเขา ยังคงใช้ริมฝีปากหยักทำหน้าที่ในการคาบบุหรี่ไว้ในปากอยู่แบบนั้น สายตาก็จับจ้องมองฉันนิ่งแล้วสักพักก็เคลื่อนย้ายไปมองที่อื่นอย่างหน้าตาเฉย
อะไร!?
“พี่ได้ยินที่แฮมพูดไหม” สุดท้ายฉันก็ต้องพูดถามพี่เขาไปอีกรอบเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องมายืนขาแข็งมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบอยู่แบบนี้ ถ้าไม่เห็นฉันจะได้ไปเดินหาที่อื่น
“ไม่เห็น” คำเดียวสั้น ๆ นิ่ง ๆ ก็ทำหัวใจฉันห่อเหี่ยวหน้าหดเหลือสองนิ้วขึ้นมาทันที คงต้องไปเดินหาต่อสินะ ไม่เป็นไรนะหมูแฮม เรายังพอมีหวัง เดินยังไม่สุดทางฉันจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด!
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่ได้เจอข้อเท้าคน…” จังหวะที่ขอบคุณแล้วกำลังจะหมุนตัวเพื่อเดินออกไป น้ำเสียงเรียบนิ่งก็ดังขึ้นมาพอประมาณ ช่วยเรียกให้ฉันที่กำลังจะก้าวเท้าไปจากตรงนี้ต้องหันกลับไปมองทางต้นเสียงอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่เขาคนนั้นทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบดขยี้อีกทีจนไฟสีส้มมอดดับไป
“พี่ว่าอะไรนะคะ”
“ไม่ได้เจอข้อเท้า…คน”
“...?”
“น่าจะข้อเท้าหมามากกว่า”
“...??” อะไรคือข้อเท้าหมา?
ฟึบ…
“ไม่แน่ใจว่าเป็นของตัวไหนในมอ” เอ๋!? นั่นมันกำไลข้อเท้าของแฮมนี่
เมื่อฉันเห็นเขาชูเส้นสเตนเลสแท้สีเงินวาววับและความมีเสน่ห์ในตัวของมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงสีดำ เป็นข้างเดียวกันกับที่เขาล้วงเข้าไปหยิบไฟแช็กออกมาเมื่อสักครู่นี้ พี่เขาเก็บได้จริงๆ ด้วย กรี๊ดดดด! แต่เดี๋ยวนะ…
เขาบอกว่าข้อเท้าหมา…ข้อเท้าหมาเหรอ??? นี่เขาหลอกด่าฉันอยู่เหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะ มันเหมือนข้อเท้าหมาตรงไหนไม่ทราบ พูดแบบนี้แฮมไม่ฮานะ!
“ของแฮม ไม่ใช่ของหมานะคะ แล้วมันคือกำไลข้อเท้าคนค่ะ ไม่ใช่กำลังข้อเท้าหมา!”
“เหรอ”
“ค่ะ แฮมขอคืนด้วย” จังหวะที่กำลังคว้ามือเพื่อจะไปหยิบของสำคัญในมือเขา แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ เพราะเขาชักเอามือหลบไปอีกทางเพื่อไม่ให้ฉันแตะต้องได้
“ฉันไม่ให้”
“เอ๊ะ! พี่มีสิทธิ์อะไรคะ มันของของแฮมนะ”
“ของของเธอ แต่ฉันเก็บได้”
“เก็บได้ก็ควรคืนเจ้าของค่ะ”
“แต่ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ”
“แฮมก็บอกอยู่ว่าของแฮม เอามาค่ะ”
“เหรอ ก็ฉันไม่ให้”
“เอ๊ะพี่! อย่ามากวนนะ แฮมจะรีบขึ้นไปเรียน”
“ฉันเหยียบขาเธออยู่เหรอ” กวนมาก กวนได้หน้ามึนสุดๆ ไม่ให้ของแล้วยังมากวนฉันแบบนี้อีก มันเสียเวลารู้ไหมเนี่ย ฉันออกจากห้องเรียนมานานแล้วนะ
“พี่จะคืนแฮมมั้ย” ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะทำใจเย็นๆ ถามเขาอีกรอบ และเหมือนเดิมกับคำตอบที่ได้กลับมา…
“ไม่” หน้ามึนและกวนอวัยวะเบื้องล่างที่เรียกว่าบาทาสุดๆ
ได้! จะเอาแบบนี้กับหมูแฮมใช่มั้ย จัดให้!
“อาจารย์คะพี่เขาสูบบุหรี่!”
ขวับ!
พลั่ก!
“อัก!”
แฮมวิ่งสิรออะไร หลังจากที่ฉันแสดงละครว่ามีอาจารย์กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับตะโกนขึ้นมาอย่างสุดเสียง จนทำให้รุ่นพี่หันขวับมองตามอย่างเลิ่กลั่ก แล้วฉันก็ใช้จังหวะนี้ปล่อยหมัดใส่หน้าท้องเขาอย่างสุดแรงพอเป็นจังหวะให้ฉันชิงเอากำไลข้อเท้าในมือเขาออกมาได้ จากนั้นแฮมก็ใส่เกียร์หมาแล้วรีบวิ่งออกมาเลย
แต่สุดแรงของฉันกับเขามันน่าจะเทียบกันไม่ติดเลย เพราะจังหวะที่ฉันต่อยเขาเข้าเต็มๆ พี่เขาแค่เซถอยหลังไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นเขามีสีหน้ายังไงฉันก็ไม่รู้แล้วนะ เพราะสตาร์ทตัวออกมาแล้วเลยไม่ทันได้เห็นและไม่หันกลับไปมองอีกด้วย นี่ฉันวิ่งจนลืมปวดฉี่ไปเลยเหรอเนี่ย ฉันว่าตัวเองน่าจะลงแข่งวิ่งมาราธอนอะไรแบบนี้นะ ฉันคงชนะบ้างแหละ
End Mooham Part
Writer Part
สายตาคมกริบมองตามแผ่นหลังเล็กภายใต้เสื้อนักศึกษาสีขาวที่สับขาวิ่งดุ๊กดิ๊กเหมือนกระต่าย ก่อนจะเกิดเสียงขบขันขึ้นในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นหมูแฮมวิ่งสะดุดขาตัวเองเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับหกล้มหัวทิ่ม แถมยังวิ่งต่อได้อย่างรวดเร็วจนร่างเล็กเลี้ยวไปอีกทางลับตาเขาไปแล้ว
ปาร์คก้มมองยังร่างกายตัวเองตรงจุดที่โดนคนตัวเล็กตั้งใจปล่อยหมัดใส่ไปเมื่อสักครู่อย่างคิดพิจารณา…
“นี่กูโดนต่อยแล้วเหรอวะ” เพราะมันแทบไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่ไม่คิดว่าเธอจะต่อยเขาก็เท่านั้น พอไม่ทันได้ตั้งตัวก็เลยมีเซไปบ้าง
นึกแล้วไม่มีผิดว่ากำไลข้อเท้าอันนั้นที่เขาเก็บได้ตรงใต้อาคารจะเป็นของเธอ ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกตอยู่แล้ว บวกกับมีสายตาอันเฉียบแหลม เห็นแสงสะท้อนที่ข้อเท้าของเธอตอนที่วิ่งมากับเพื่อนอีกสองคนเมื่อตอนกลางวัน เพียงแต่ไม่รู้ว่านั่นเป็นกำไลข้อเท้าสีเงินของผู้หญิง เขาไม่เคยเห็นใครใส่ของแบบนี้เดินในมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่
เห็นหมูแฮมเป็นคนแรก…
“ตัวก็เล็ก ขาก็สั้น หน้าก็อ้วน ผู้หญิงอะไรวะ…” ปาร์คพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเลิกใส่ใจแล้วเดินหันหลังขึ้นไปเรียนต่อเหมือนเดิม เขาแค่ลงมาสูบบุหรี่ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอเจ้าของกำไลข้อเท้าอันนั้น
- ผู้เขียน
