“ฮ้า! ไอ้หมอนี่มันเป็นถึงเจ้าของโรงงานเชียวเหรอ ตายแล้ว มันไปถูกหวยจากไหนถึงได้รวยนัก!”
พรรณีไม่เคยสลดต่อสิ่งใดในโลกนี้ ได้ยินลูกสาวคนรองเล่าประวัติอดีตนักศึกษาคณะบริหารหน้าตาซื่อบื้อให้ฟังก็ตกใจ รถขับไปเรียนมันยังไม่มี เช่าหอพักใกล้มหาวิทยาลัยแล้วนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปเรียนใครจะรู้ว่าคณาธิปรวย เวลาผ่านไปยี่สิบปีเขารวยขึ้นมาก ต่างจากพรรณีที่อับจนหากินไปวันๆ ไม่ได้ร่ำรวยกับใครเขา มีผัว ผัวก็เลี้ยงไม่ไหว ผีพนันมีเท่าไหร่ก็ไม่เคยอิ่ม
“แม่พูดเหมือนเคยรู้จักเขามาก่อน”
“บ้า อีวิว กูจะไปรู้จักคนระดับนั้นได้ยังไง มึงก็ถามอะไรโง่ๆ”
มนุษย์ แม๊ กลอกตาล่อกแล่ก ไม่ยอมบอกเล่าอดีตความหลังที่ตนเคยประกอบอาชีพ มิจจี้ มาก่อน หรือเรียกเต็มๆ ว่า มิจฉาชีพ
“แต่กูว่านะ หน้าโง่ๆ อย่างนี้ไม่น่ารวยด้วยตัวเอง ไม่ทางพ่อก็ทางแม่แหละวะที่รวย มึงไปรู้จักกันได้ยังไงฮะอีวา เล่ามาให้หหมดเลยนะ”
“เบาๆ สิแม่” อายคณาธิป
