เสียงกดรหัสประตูและแตะคีย์การ์ดดังขึ้นอยู่ด้านหน้าห้อง ตอนนี้กชมนนอนเล่นอยู่บนโซฟาสีเบจที่ห้องนั่งเล่น เมื่อประตูถูกเปิดออกเธอเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที แล้วฉีกยิ้มกว้างให้กับผู้ที่เข้ามาในห้อง แต่คนตัวสูงกับทำหน้านิ่งไม่ไหวติงทำเหมือนกับเธอเป็นธาตุอากาศที่ไร้ตัวตน
“นี่ท่านประธานหยุดคุยกันก่อน”
“ว่าไง”
“เดือนนึงแล้ว...ปล่อยมนไปได้หรือยังคะท่านประธาน”
ปริญตวัดหางตาไปหาคนตัวเล็กสายตาวาวโรจน์ดูโกรธจัด ที่เธอพูดถึงเรื่องอยากจะออกไปจากที่นี่ เขาชินแล้วกับการที่มีเธอให้นอนกกกอดอยู่ทุกค่ำคืน ถ้าเธอไปมันคงทำให้เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง จะบอกว่าไว้ใจเธอไหม ก็ยังไม่ถึง 100% แต่ตอนนี้เขาอยากจะกักขังเธอไว้ให้อยู่กับเขาจนกว่าเขาจะพอใจเท่านั้นเอง
“อยากออกไปจากที่นี่นักเหรอ?”
แววตาดุจดั่งราชสีห์จ้องมองเหยื่อทำเอากชมนขนลุกเกรียว น้ำเสียงอันทรงพลังยิ่งสร้างความน่าเกรงขามให้เขามากยิ่งขึ้น กชมนก้
