ฉันก็ดูแลได้ (5)
1488 คำ
"เห้อออ!" ทำไมเวลาของวันนี้มันผ่านไปช้าอย่างนี้นะ นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ก็ยังไม่เย็นอีก แถมในหัวก็ยังคิดแต่ตาบ้านั้นอีก ฉันกำลังหลงใหลในเสน่ห์ของเขาหรือไงกันนะ เขาดูอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปเสี่ยงแต่ถ้าเทียบกับตอนนี้ ไม่มีอะไรเสี่ยงเท่าชีวิตฉันในตอนเย็นนี้อีกต่อไปล่ะ
"เห้ออออ! อยากจะบ้าตายจริงๆ" ฉันได้แต่ถอนหายใจไปมาแล้วก็เพดานห้องอันแสนว่างเปล่า พลางหยิบรูปที่ถูกคว่ำไว้ตรงหัวเตียงขึ้นมาดู รูปนี้ถ่ายตอนฉันอนุบาลได้หรือป่าวนะ ในรูปที่มีฉัน มีแม่ มีพ่อ ทุกคนในรูปตอนนี้คงมีแค่ฉันสินะที่ยังมีลมหายใจอยู่ แม่พอรู้ว่าตัวเองเป็นเมียน้อยคนอื่น ก็ฆ่าตัวตายทันที โดยที่ไม่คิดว่าฉันจะอยู่ยังไง โดยที่ไม่มีเขา ส่วนพ่อก็ไม่ได้เห็นค่าฉันมากขนาดนั้น แถมยังสร้างหนี้มากมายไว้ให้ฉันอีก ฉันมีชีวิตมาถึงทุกวันนี้ได้ก็ถือว่าเป็นเมตตาของพระเจ้ามากแล้ว แถมเมียหลวงพ่อก็กลับมีลูกสาวที่เป็นรุ่นน้องฉันไม่กี่ปีอีก แล้วก็ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไร คงเกี่ยวกับมรดกอะไรนั้นล่ะมั้ง มรดกที่ได้ยังไม่ถึงครึ่งนึงของหนี้พ่อเลย อยากได้ตายล่ะ
"พวกเขาจะรู้บ้างมั้ยว่า ความพลาดของพวกเขาทำให้ชีวิตฉันฉิบหายขนาดไหน" ปัง! ฉันพูดพร้อมกับคว่ำกรอบรูปลงอย่างแรงก่อนที่จะลุกขึ้นมองนาฬิกา อีกนานผับก็จะเปิดแล้ว ฉันควรไปหาอะไรกินก่อนตาย
.
.
.
"อื้มมมม! ในวันที่แย่แบบนี้และไม่มีเงินใช้หนี้แบบนี้ ขาหมูนี้แหละดีที่สุดแล้ว" ฉันนั่งขาหมูประจำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่ได้สนใจใครรอบข้างเลย
"เอาข้าวขาหมูจานนึงครับ"
ตุ๊บ!
"นายอีกแล้วหรอ"
"อะไร ฉันมากินข้าว แค่กินข้าวก็ผิด?" ไอ้หมีพูห์เจ้าเล่ห์นี้พูดเล่นลิ้นกับฉันอีกล่ะ เขาจำเป็นต้องขับรถมากินขาหมูถึงข้างคอนโดฉันเลยหรือไง
"ไม่ผิด แต่จะมานั่งโต๊ะฉันทำไม โต๊ะอื่นก็มี"
"ก็สะดวกนั่งโต๊ะนี้ อยากกินข้าวกับเมีย" เขาพูดกระซิบประโยคสุดท้ายที่ข้างหูของฉัน ก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปาก ฉันอยากจะตบๆๆๆๆเขาจริงๆเลย
"เมียเมออะไรล่ะ พูดให้มันดีๆหน่อย" เขาทำหน้าตีเฉยเมยก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย เขาชักจะเล่นกับความรู้สึกของฉันมากเกินไปแล้วนะ
"นี่! นาย เลิกเล่นกับความรู้สึกฉันสักทีจะได้มั้ย ฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ ฉันไม่มช่ผู้หญิงแบบนั้น ต่างคนต่างอยู่ได้มั้ย แล้วฉันสัญญาจะไม่พูดเรื่องเมื่อวานกับใคร เพราะฉะนั้น เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันสักที" ฉันนั่งพูดร่ายยาวอยู่คนเดียวเพราะเขามัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ ทำไมคนเรามันถึงได้มึนอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้
"นี่!!"
"เธอนี่ขี้บ่นจริงๆ เป็นยัยแก่ไปได้" แถมยังมาพูดราวกับว่าฉันเป็นคนผิดอีก อีตานี้! ฉันก็เลยตัดสินใจนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ และพยายามสงบสติอารมณ์เพราะว่า เขากวนประสาทฉันไม่หยุดเลย กวนประสาทฉันตอนกินข้าวไม่พอยังยังจะตื้อตามฉันมาส่งที่คอนโดอีก อยากจะบ้าตายกว่าจะไล่กลับไปได้ ใช้ชีวิตไปใช้ชีวิตมาก็ใกล้เวลามากแล้วแฮะ ฉันถอนใจออกมาอย่างแรงก่อนที่จะลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อที่จะไปตามนัดหมาย
.
.
@ผับT
"อื้อออออ! คุณพิภูใจเย็นๆสิคะ" ฉันที่กำลังเดินเข้าไปในผับแต่หูดันได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากจุดมุมทึบข้างห้องน้ำ พิภูอย่างนั้นหรอ...ฉันไม่เห็นหน้าพวกเขาแต่พอฉันหันกลับไปมองตามเสียงและพยายามเพ่งมองว่า ใช่พิภูเดียวกันมั้ย ฉันได้สบตากับเขา ไอ้บ้าพิภูจริงๆด้วย เพราะเป็นจังหวะที่เขาเงยขึ้นมาจากซอกคอของผู้หญิงคนนั้น ด้วยความตกใจทำให้ฉันรีบเบนหน้าหนีแล้วก็เดินออกมาเลย
"ฉันว่าแล้วเชียวว่า เขาต้องไม่ใช่คนดี" แม้แต่จะคิดในใจลึกๆ อยู่แล้ว แต่พอเจอจริงๆ กลับเจ็บแปลกๆแฮะ ฉันเดินมาตรงจุดนั้นหมายแต่ตอนนี้ในหัวของฉันกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องการตายของวันนี้เลย ยังคงมองนึกถึงภาพนั้นว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแล้วนั้นใช่เขาจริงๆหรอ
"มาเร็วดีนี่หว่า แล้วทำไมมาตัวเปล่า เงินอยู่ไหน!"
"ไม่มี" ฉันพูดออกไปราวกับว่าวิญญาณไม่ได้อยู่ในร่างแล้ว ใจฉันลอยหายไปตั้งแต่ฉันได้สบตากับเขาเมื่อกี้แล้ว
"ตอบง่ายจังวะ! ไม่มี ทีตอนมาขอพวกกูไม่เห็นบอกว่า ไม่มีบ้างเลย" ฉันไม่ได้ฟังที่พวกมันพูด มันก็คงด่ารากเง้าโคนตระกูลฉันเหมือนเดิมแหละ
"แต่ข้อตกลงเราคือ ถ้าไม่มี...ก็ต้องตายหรือไม่ก็ขายตัวนะเว้ย"
"ก็ยิงสิ" ฉันตอบทันทีหลังจากที่สิ้นเสียงของพวกมัน แกร๊ด! ฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นปืนจ่ออยู่ที่หัวแล้ว กำลังจะตายแล้วสินะ...ฉันหลับตาปี๋พอเอาเข้าจริงๆ ก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี้ย
"จะยิงเมียเขา ถามผัวเขายัง"
"นาย..."
"คิดจะตายแบบไม่ลาผัวเลยหรือไง ฉันลืมตามองพี่พิภูกับลูกน้องอีกเรียกว่ามหาศาล...เขายกขโยงกันมาทำไรทีนี่ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่า...ฉันอยู่ที่นี่
"ฉะ...ฉัน"
"มึงเป็นผัวอีนี่เรอะ"
"อันดามันเป็นหนี้เท่าไร" ฉันกำลังอ้าปากโต้แย้งแต่กลับโดนสายดุมาจากเขาก่อน เขานี่ชอบยุ่งเรื่องของฉันจริงๆเลย ฉันไม่อยากให้ใครมารู้ความน่าอัปยศของฉันเท่าไร
"ฮ่าๆๆๆ รักอีนี่ขนาดนั้นเลยหรอวะ"
พรึ่บ!!!!!!
"ถ้าไม่อยากตายก่อนได้เงิน ก็บอกจำนวนเงินมา" ฉันเบิกตากว้างเมื่อเห็นลูกน้องของพี่พิภูประมาณ 10 กว่าคน ยกปืนขึ้นมาพร้อมกัน นี่เขาเป็นมาเฟียเก่าหรือไง
"อะ...เอ่ออ...รวมต้นรวมดอกก็..."
"ก็รวมทุกอย่างนั้นแหละ! เอาที่แบบมึงไม่ต้องยุ่งกับเธออีก" ฉันสะดุ้งตามเสียงตะคอกของเขา เหมือนเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดใส่ไอ้พวกนั้น เหมือนตั้งใจจะพูดใส่ฉันมากกว่า
"15ล้าน ตัดขาดจบกัน"
"อะไรนะ! สิ...."
"เอาเลขบัญชีมา 15ล้าน ถ้ากูเห็นมึงมายุ่งกับเมียกูอีก ระวังจะไม่ตายดี" ฉันหันไปมองหน้าพี่พิภูที่ยืนกดโอนเงินให้พวกนั้น ทำไมเขาต้องดีกับฉันขนาดนี้ด้วย ทำไมเขาถึง...แต่ขณะที่ฉันกำลังคิดว่า ทำไมๆๆ เต็มหัวไปหมด ก็โดนดึงโดยฝ่ามือใหญ่ของเขาพอดี ฉันได้แต่เดินตามหลังของเขาไปแบบเงียบๆ นี่ฉันฝันอยู่หรือป่าวกันนะ
ตุ๊บ!
"เสร็จแล้วหรอวะไอ้ภู"
"อืม" รู้ตัวอีกทีคือ ฉันมานั่งอยู่ในห้องที่มีเพื่อนพี่เขานั่งเต็มไปหมด ทุกสายตากำลังจ้องมาที่ฉันจนฉันเผลอขยับตัวเข้าไปใกล้เขาพร้อมกับคล้องแขนเขาหน่อยๆ ฉันไม่รู้ตอนนี้มันเป็นยังไง แต่เขาน่าจะเป็นคนที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับฉันตอนนี้
"หึ! พึ่งจะมากลัวหรือไง"
"พี่...."
"พึ่งจะมาเรียกฉันว่า พี่ เมื่อวานยังเรียกไอ้บ้าอยู่เลย" ฉันก็อดที่จะถลึงตาใส่เขาไม่ได้จริงๆ
"แล้ว นาย ช่วยฉันทำไมไม่ทราบ" ฉันพูดเน้นๆ ไปที่คำว่า นาย! ขอประชดหน่อยเหอะ หมั่นไส้จริง แต่เขากลับไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยเหมือนเดิมแถมยังก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉันอีกว่า...
"เมียฉัน ฉันก็ดูแลได้ ใครจะปล่อยให้เป็นอะไร" หัวใจเต้นรัวราวกับว่ามีใครกำลังตีกลองอยู่ในหัวใจของฉัน เขาพูดเสร็จก็ยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกับหันไปคุยกับเพื่อนๆต่อ ไอ้หน้าหล่อๆที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆฉัน การกระทำของเขาทำให้ฉันลืมเหตุการณ์ของเขากับผู้หญิงคนนั้นไปซะสนิทเลย....
- ผู้เขียน
